แมวเหมียว เป็นสัตว์ที่ทุกคนรู้จักดี เป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงที่ใกล้ชิดกับคนที่สุด ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงแมว เนื่องจากที่บ้านเลี้ยงหมา ตอนได้ลูกหมามาเลี้ยงใหม่ๆก็เห่อและเล่นกับมัน พอโตขึ้นก็ปล่อยให้มันอยู่ของมันเอง เฝ้าบ้านอยู่นอกอาคารบ้านแต่อยู่ในบริเวณบ้าน หมาต้องหาที่นอนและที่อยู่เอาเองในบริเวณบ้าน ต้องหลบฝนหลบแดดเอาเอง ไม่สบายก็รักษาด้วยตัวเองกินยาตามธรรมชาติ พวกผักหญ้า หลังจากนั้นก็จะอาเจียรออกมาและก็หายเป็นปกติ เลี้ยงหมาไม่มีภาระอะไรนอกจากหาอาหารให้กินวันละ 2-3 มื้อ ส่วนมากก็จะเป็นอาหารเหลือจากที่คนกิน ปล่อยให้ช่วยตัวเอง จะยุ่งหน่อยก็ตอนจับอาบน้ำ แต่ก็ไม่มีอะไรมากแค่ล่ามโซ่ก็สามมารถจับอาบน้ำได้ ตัวไหนดื้อหน่อยก็จะกระชากต้องออกแรงกันหน่อย ปัญหาใหญ่ที่สุดได้แก่ช่วงติดสัตว์ หมาตัวผู้ก็จะแย่งตัวเมียและกัดกัน บางครั้งกัดกันรุ่นแรงมีแผลใหญ่ๆก็จะต้องพาไปหาหมอ ทำแผล แต่ก็ไม่บ่อย หมาที่เลี้ยงจะเป็นหมาไทยทั่วๆไปที่เลี้ยงง่าย ไม่เหมือนหมาฝรั่ง ที่บ้านเลี้ยงหลายตัว จากเดิม ตัวผู้ตัว ตัวเมียตัว หลังจากนั้นคลอดลูกออกมาก็ไม่ค่อยอยากจะให้ใครสงสารและเก็บไว้เลี้ยงเอง แลกๆก็เห่อ พอโตขึ้นก็ปล่อยให้อยู่กันเองไม่ค่อยได้เล่นกับเขาเหมือนตอนที่เป็นหมาตัวเล็กๆ เลี้ยงมาหลายรุ่น จนรุ่นสุดท้ายตาย จึงเลิกเลี้ยงหมานับจากนั้น อย่างไรก็ตามลูกสาวคนโตเลี้ยงหมาฝั่งตัวเล็กๆเหมือนกับเลี้ยงลูก ตัวนี้น่าสงสาร อยู่แต่ในห้อง ไม่เคยได้ออกมานอกอาคารบ้านเลย เลี้ยงอยู่แต่ในห้องนอนกับลูกสาว เช่นเดียวกับนกของลูกสาวคนที่สอง เป็นนกแก้วพันธ์จากออสเตรียเลีย นกตัวนี้ก็ไม่รู้จักต้นไม้และไม่แน่ใจว่ารู้หรือเปล่าว่าเป็นนก เพราะถูกเลี้ยงอยู่กับคน เข้ากรงบ้างเป็นบางครั้ง ส่วนมากจะปล่อยให้บินไปบินมาในอาคารบ้าน ไม่เคยออกไปนอกอาคารบ้านเช่นกัน
คืนหนึ่งในต้นปี 2555 ตีหนึ่งกว่าๆลูกชายยังไม่กลับบ้าน ได้โทรตามลูกชายแจ้งว่ากำลังอยู่โรงพยาบาลสัตว์ เนื่องจากพบลูกแมวนอนเลือดกบปากอยู่ข้างถนน จึงพาไปที่โรงพยาบาลสัตว์เอกชนที่ซอยสามัคคี หมอกำลังรักษาดูอาการให้ เสร็จแล้วจะรีบกลับบ้าน ลูกชายกลับมาถึงบ้านเกือบตีสอง อุ้มลูกแมวตัวเล็กๆมาด้วยและบอกว่า ลูกแมวขาหัก วันพรุ่งนี้จะต้องพาไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลสัตว์ที่ มหาวิทยาลัยเกษตร ถนนพหลโยธิน แรกๆนึกว่าจะไม่รอด ลูกชายจึงตั้งชื่อให้ว่า "ต้องรอด" ใช้เวลาในการพาลูกแมวที่มีอายุไม่ถึงเดือน ไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์จนหายเป็นปกติประมาณ 3 เดือน หมดค่ารักษาไปเกือบหนึ่งหมื่นบาท นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการเลี้ยงแมว ก็น่ารักดี แรกๆดูเหมือนไม่ยุ่งยากอะไร เลี้ยงอยู่ในบ้าน มีกล่องทรายไว้ให้เขาขี้ และเยี้ยว ซื้ออาหารแมวมาให้กิน ก็ไม่มีอะไร ไม่ยุ่งยากอะไร ทุกคนในบ้านให้ความรักกับแมวตัวนี้มาก พอโตได้เกือบปีเริ่มมีปัญหา จะต้องออกนอกบ้านและออกไปกัดกับแมวตัวอื่น จนได้แผลใหญ่กับมาต้องพาไปหาหมอ และใช้เวลารักษาแผลเกือบอาทิตย์หมดเงินไปหลายพันบาท และสุดท้ายต้องทำหมัน (ลืมบอกไปว่าเป็นแมวตัวผู้) หลังทำหมันก็เริ่มอยู่บ้านมากขึ้นและไม่หายออกไปนานๆ ออกไปไม่เท่าไหร่ก็กลับเข้าบ้าน ประมาณปลายปี มีลูกแมวผอมโซนอนร้องเหมียวๆอยู่หน้าประตูบ้าน เห็นแล้วน่าเวทนามาก จึงพาไปหาหมอและดูแลฉีดยาต่างๆและนำมาเลี้ยงอีกตัว เป็นตัวผู้ พอมีสองตัวก็เริ่มวุ่นมากขึ้นเพราะวิ่งเล่นกันสนุก อย่างไรก็ตาม พอรับไหว เสียค่าหมอดูแลฉีดยากันหมัดทั้งสองตัวทุกเดือนๆละ 320 บาท ค่าอาหารอีกประมาณ เดือนละ 300 บาท เหมียวตัวพี่ชื่อ "เหมียวโก๊ะ" (ต้องรอด) และตัวน้องชื่อ การ์ตูน ทั้งสองตัวกลายเป็นที่รักของคนในครอบครัว แต่พ่อการ์ตูนซนมากหน่อยและคอยไล่นกที่เลี้ยงอยู่ด้วยกัน
ต้นปี 2557 การ์ตูนท้องเสีย ติดเชื้อในลำไส้ต้องทำการรักษาอยู่ถึง 3 อาทิตย์ หมดเงินไปร่วมสามพันบาท พอการ์ตูนหาย เหมียวโก๊ะก็ไปถูกแมวข้องนอกกัด จนเป็นหนอง ต้องให้หมอทำแผล ฉีกยารักษาแผลอยู่เกือบเดือน หมดเงินไปร่วมห้าพัน ระหว่างที่เหมียวโก๊ะรักษาแผลอยู่ไม่กล้าปล่อยให้ออกไปข้างนอกเพราะกลัวไปเจอคู่ปรับอีก ปล่อยให้การ์ตูนออกไปเที่ยวตัวเดียว วันที่ 4 พฤษภาคม 2557 เห็นการ์ตูนถูกแมวตัวใหญ่ไล่กัดในบริเวณบ้าน (แมวที่กัดเหมียวโก๊ะจนได้แผลใหญ่โต) ทำให้โกรธมาก จึงวิ่งไล่เพื่อเต๊ะแมวตัวนั้น แต่เต๊ะไม่ถูก จนตัวเองเกือบล้มดีที่เอาแขนดันไว้ได้ หลังจากนั้นจึงถอดรองเท้าขว้างโดนแมวเต็มตัว แต่แมวคงไม่เจ็บอะไรมากเพราะเป็นรองเท้าแตะโฟมเบาๆ แมววิ่งหนี้ออกจากบ้าน
วันที่ 5 พฤษภาคม ออกจากบ้านไดยินเสียงแมวร้องจึงก้มไปดูที่ใต้ท้องรถ เจอแมวตัวที่กัดเหมียวโก๊ะ และไล่การ์ตูน เป็นแมวตัวที่ผมไล่เตะเมื่อวาน ผมจึงไปเอาไม้กวาดมาไล่ให้ออกไป แมวก็เดินออกไปจากใต้ท้องรถ และเดินไปด้านหน้ารถ ผมจึงตามไปจะไล่ให้ออกนอกบ้าน แต่แมวหันมามองผมจ้องตาและร้องเหมียวๆแบบออดอ้อน เช่นเดียวกับการ์ตูน แปลกเมื่อวานโดนผมไล่เตะน่าจะโกรธและกลัวผม กลับมาร้องออดอ้อนผม ผมจึงพูดกับแมวด้วยภาษาคน (ไม่ทราบว่าจะเข้าใจไหม) ผมพูดว่าเป็นอย่างไร จะเอาอะไร ทำไมมาไล่กัดแมวที่นี่ ถ้ามาดีไม่กัดกันเป็นเพื่อนกันก็ไม่มีอะไร แมวก็ร้องเหมียวๆโต้ตอบผม ก็เลยถามว่าหิวหรือ ผมกลับไปเอาอาหารแมวมาให้แมวตัวนั้นกิน แมวก็ค่อยๆเข้ามาหาผม แบบระมัดระวังเต็มที่ ในที่สุดก็กินอาหารจนหมด และค่อยๆเดินเข้ามาหาผมและมาคลอเคลียผม มาให้ผมลูปขน ระหว่างนั้น เหมียวโก๊ะและการ์ตูน โดดขึ้นโต๊ะมามองและส่งเสียงคำรามใหญ่ ผมจึงเข้าบ้านไปหาเหมียวโก๊ะและพูดกับเหมียวโก๊ะให้เลิกขู่เขาให้เลิกกันมาเป็นเพื่อนกัน เขามาขอและอาศัยอยู่ด้วยก็อย่างไปขู่เขา จะได้อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องกัดกันอีก
วันนี้ 6 พฤษภาคม พอผมตื่นมาตอนเช้าก้้าวออกมานอกอาคารบ้านก็ได้ยินเสียงแมวร้องทักทายอีก จึงเข้าไปนำอาหารมาให้กิน ก็กินจนหมด เหมียวโก๊ะและการ์ตูนก็ดูอยู่เงียบๆ พอสักพัก การ์ตูนออกไปข้างนอก ส่งเสียงขู่แมวที่นอนอยู่ใต้ท้องรถ พอผมเปิดประตูออกไป การ์ตูนก็วิ่งเข้าบ้าน ตกลงเลยยังไม่ได้ปล่อยเหมียวโก๊ะออกไปนอกอาคารบ้าน ไม่ทราบว่าจะทำให้แมวทั้งสองตัวเป็นเพื่อนกันได้ไหม คงต้องติดตาม
ผมพยายามนำรูปเหมียวโก๊ะ การ์ตูน และแมวคู่ปรับ รวมทั้งนก มาลงในบันทึกนี้แต่ไม่สามารถทำได้ จึงไม่มีรูป
ม.ล.ชาญโชติ ชมพูนุท
6 พฤษ๓าคม 2557
| < ย้อนกลับ | ถัดไป > |
|---|
