เรากำลังร่วมกันยกโรงมหรสพทางวิญญาณที่สวนโมกข์ มาไว้ที่กรุงเทพ (www.bia.or.th)    พิธีเปิดตัวหอจดหมายเหตุพุทธทาส อินทปัญโญ เมื่อวันที่ ๑๐ ก.ย. ๕๑ ทำให้ผมลองถามตัวเองว่า ผมมีโรงมหรสพทางวิญญาณส่วนตัวของผมเองไหม

ผมกล้าหาญตอบตัวเองว่ามี   และโรงมหรสพทางวิญญาณของผม มีลักษณะเป็น “โรงมหรสพเสมือน” (Virtual Theatre)    ไม่มีตัวตนให้จับต้องทางวัตถุ    แต่มีตัวตนจับต้องได้ในทางกิจกรรมหรือภารกิจ

เมื่อมารู้จัก KM ตัวตนที่ไม่เป็นวัตถุของโรงมหรสพทางวิญญาณของผม ก็ชัดขึ้น   มันเกิดขึ้นจากการ AAR ชีวิตประจำวัน   เอามาตีความหลากหลายมิติ  มิติหนึ่งคือในทางธรรม ทางการเรียนรู้เชิงจิตตปัญญา หรือจิตวิญญาณ   ซึ่งแน่นอน ตัวละครใน “โรงมหรสพ” มีมากมาย   เป็นมหรสพในชีวิตจริง มีตัวละครเป็นๆ โลดแล่นแสดงบทอย่างจริงจัง    โดยมีผมเป็นตัวแสดงตัวหนึ่ง

ผมพยายามเน้นมหรสพที่ให้ความรื่นเริงเบิกบานในธรรมารมณ์ เน้นโลกุตรธรรม   ไม่ใช่ในระดับโลกธรรม

จุดสำคัญคือความสนุกสนาน ร่าเริงเบิกบานในชีวิต   ที่เป็น “ความสนุกสนานภายใน”   ที่สนุกแบบสงบ และยกระดับจิตใจ    มองอีกมุมหนึ่ง คล้ายเป็น “โรงพลศึกษา” หรือโรงฝึกซ้อม ทางจิตตปัญญา    โดยไม่ต้องสร้างอาคาร ไม่ต้องมีวัตถุ

ในความเป็นจริงโรงมหรสพนี้ไม่ได้ราบเรียบ   มันมีบทรบศึก บทรัก บทโศก ฯลฯ ตามความเป็นจริงของชีวิต   เป็นความท้าทายว่าผมจะฝึกฝนยกระดับธรรมารมณ์ผ่านสภาพลุ่มๆ ดอนๆ ของชีวิต ได้อย่างไร

วิจารณ์ พานิช
๒๒ ก.ย. ๕๑

คุดลอกจาก http://www.gotoknow.org/posts/211272