โพสพสะอื้น

รอคอยอย่างเข็ญใจ

นายกไทยอยู่ไหนกัน
หลบหนีทุกวี่วัน
ทนอยู่นั้นเพื่อสิ่งใด

ขึงโกรธโทษผู้อื่น
ทำสะอื้นเหมือนร้องไห้
หกแสนล้านบานตะไท
จะโทษใครมิให้ตังค์

มีไหมใจสำนึก
ในรู้สึกลึกรุงรัง
แก่นแกนอันเกรอะกรัง
ประดุจดังทุกด้านดำ

ศพแล้วก็ศพเล่า
เพราะข้าวเน่าเพราะใครนำ
กินแค่แต่ละคำ
ค้างคอค้ำทุกคำกลืน

ทุกข์ใจใบประทวน
แว่วโหยหวนครวญสะอื้น
อยากใส่ในกองฟืน
เพราะเต็มตื้นด้วยตีบตัน

หนี้เก่าเงาดอกเบี้ย
โหยละเหี่ยจนเหหัน
เพิ่มขึ้นทุกคืนวัน
คงจากกันไม่ทันลา

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย โสภณ เปียสนิท