Thaiihdc.org

วันที่ 13 ธ.ค.57 เปิดโปง..ปรีดี และนักการเมืองคณะราษฎร พรากกษัตริย์ชนเผ่าไทย อาดูรทั้งแผ่นดิน (ตอนจบ)

ตอนที่แล้วเล่าถึง ชาวบ้านในหมู่บ้านบิ้ดเด้นเด็น อังกฤษ ต่างรักและเทิดทูน รัชกาลที่ 7 เพราะ ทรงจักรยานตามถนนเล็กๆ ของหมู่บ้าน เพื่อทรงจับจ่ายจากร้านในหมู่บ้าน โดยทรงคำนึงถึงความเป็นธรรม สัปดาห์หนึ่ง จะทรงซื้อของที่ร้านหนึ่ง อีกสัปดาห์หนึ่งที่อีกร้านหนึ่ง...ในตอนนี้ของเตือนก่อนว่า ใครใจไม่แข็งพอ ก็ไม่ต้องอ่านจนจบ ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น !!

นอกจากนั้นพระองค์ยังทรงเป็นขวัญใจของพวกเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน ขณะนั้นทางรัฐบาลคณะราษฎรของไทย ยังตามราวีรังแก รัชกาลที่ 7 ไม่หยุดหย่อน โดยทรงได้รับโทรเลขแจ้งว่า " รัฐบาลไทยได้ยื่นฟ้องพระองค์ และสมเด็จฯ " โดยกล่าวหาว่าทรงยักยอกเงินแผ่นดิน..ปรีดีและคณะราษฎร คงว่างมากจึงช่างคิดหาวิธีรังแกพระองค์กันเหลือเกิน

พ.ศ.2482 ประเทศอังกฤษ ได้ประกาศสงครามกับประเทศเยอรมนี ดังนั้นรัชกาลที่ 7 เตรียมการที่จะรับกับสถานการณ์สงครามในประเทศอังกฤษ ทรงปิดพระตำหนักเวนคอร์ตไว้ และทรงย้ายอีกครั้ง ไปประทับที่พระตำหนักใหม่ ชื่อว่า คอมพ์ตัน เฮ้าส์ ทรงเช่าระยะยาว 20 ปี พระตำหนักนี้ ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเว้นท์เวอร์ธ ในเวอร์จิเนีย

มีเนื้อที่ประมาณ 6 ไร่ และนับว่ามีขนาดเล็กที่สุด ในบรรดาพระตำหนักที่เคยประทับมาก่อนหน้านี้ จึงเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย และดูแลง่าย ช่วงนี้เป็นภาวะสงคราม ซึ่งมีเครื่องบินของเยอรมันไปทิ้งระเบิดที่อังกฤษ รัฐบาลจึงให้ทุกบ้านเย็บผ้าสีดำติดกับม่านหน้าต่างทุกบาน

เพื่อมิให้แสงสว่างเล็ดลอดออกไปในตอนกลางคืน ให้เครื่องบินเห็นได้ว่าเป็นอาคาร อังกฤษแจกหน้ากากป้องกันก๊าช ให้ประชาชนทุกคน รวมทั้งแจกจ่ายคูปองแบ่งปันอาหารและน้ำมันด้วย นับว่าเป็นภาวะที่รัชกาลที่ 7 ทรงลำบากเช่นเดียวกับชาวบ้านอังกฤษทั้งหลาย ช่วงนั้นพระองค์ทรงน่าสงสารมาก น้ำตาไหลอาบหน้า เมื่อเล่ามาถึงตอนนี้

พ.ศ. 2483 สงครามได้ทวีความรุนแรงขึ้น เป็นภัยต่ออังกฤษมาก เพราะเยอรมันบุกฝรั่งเศสได้สำเร็จจนยอมจำนน จึงคาดกันว่าอังกฤษเป็นเป้าหมายต่อไปของฮิตเลอร์ มีการทิ้งระเบิดอย่างหนักในแถบลอนดอน และเขตอุตสาหกรรม พระองค์จึงต้องจำเป็นต้องทรงอพยพครอบครัว ไปประทับที่บ้านเช่าเป็นการชั่วคราวอีกแห่ง

มีชื่อว่า สแตดดอน อยู่ที่เมืองแอปเปิ้ลดอร์ ทางตอนเหนือของจังหวัดเดวอน ทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะอังกฤษ ตั้งอยู่ในเมืองชาวประมงเล็กๆ เป็นบ้านนอกจริงๆ ห่างไกลจากเมืองใหญ่มาก พระองค์และครอบครัว ประทับอยู่ที่จังหวัดเดวอน เพียงไม่กี่เดือน ก็ได้ตัดสินพระราชหฤทัยย้ายที่ประทับอีกครั้งเพื่อให้ปลอดภัยจริงๆ

โดยเสด็จไปประทับที่ โรงแรมเลคเวอร์นี่ ซึ่งตั้งอยู่บนภูเขาสูง ใจกลางแคว้นเวลส์ตอนเหนือ ที่ซึ่งเป็นที่พักตากอากาศ ไม่มีเมืองใหญ่อยู่ใกล้เลย จึงปลอดภัยจากลูกระเบิด ทรงเช่าห้องชุด สำหรับสองพระองค์และครอบครัว ในระหว่างนั้นทรงหนังสือพิมพ์ และทรงฟังข่าววิทยุเกี่ยวกับความเป็นไปของสงคราม ซึ่งมีการทิ้งลูกระเบิดที่อังกฤษตลอดเวลา..น่าเศร้าสุดๆ

บางครั้งทรงพระราชนิพนธ์พระราชประวัติตนเอง ทรงประทับอยู่ที่โรงแรมนี้ จนกระทั่งถึงฤดูหนาว อากาศที่นั่นหนาวชื้นมาก พระโรคพระหทัยของพระองค์กำเริบหนัก ทรงมีพระอาการหอบมาก และเจ็บพระหทัย ทรงอ่อนเพลียมาก จึงตัดสินพระราชหฤทัยเสด็จกลับ ไปประทับที่ตำหนักคอมพ์ตัน เฮ้าส์ อีกครั้งหนึ่ง..

นี่คือชีวิตจริงๆ ขอพระมหากษัตริย์ไทย ที่ปรีดี กับคณะราษฎร รังแกพระองค์ พระองค์รับสั่งว่า “ถ้าฉันจะตาย ก็ขอให้ตายสบายๆ ในบ้านช่องของเราเองดีกว่าที่จะมาตายในโรงแรม…” ทรงเริ่มพระราชนิพนธ์พระราชประวัติของพระองค์เอง โดยทรงวางแผนว่าจะทรงเล่าตั้งแต่สมัยยังทรงพระเยาว์ ถึงทรงสละราชสมบัติ

ด้วยต้องพระประสงค์จะให้อนุชนรุ่นหลังได้ทราบ น่าเสียดายที่พระโรค ทำให้ทรงพระนิพนธ์ ถึงแค่เมื่อทรงมีพระชนมพรรษา 25 พรรษาเท่านั้น ในช่วงที่เหลือคือช่วง 26 - 47 พรรษา พระองค์พระราชนิพนธ์ไม่จบ..โถ่ พระราชาทูนหัวของเกล้ากระหม่อม !!

พ.ศ.2484 สัปดาห์สุดท้ายของเดือนพฤษภาคมปีนั้น พระชะตาชีวิตโหมกระหน่ำทั้งสองพระองค์อีกครั้ง เมื่อทรงทราบว่า พระตำหนักเวนคอร์ตที่ทรงปิดไว้ ถูกยึดครอง เป็นที่ทำการของฝ่ายทหารอังกฤษไปแล้ว จึงจะทรงส่งคนไปเก็บสิ่งของมีค่าในพระตำหนัก ก่อนที่จะส่งมอบตำหนักอย่างเป็นทางการต่อไป

สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีฯ ทรงอาลัยพระตำหนักนี้มาก จึงทรงมีพระราชดำริ จะเสด็จพระราชดำเนินไปด้วยพระองค์เอง แต่พระอาการประชวรของ รัชกาลที่ 7 ทรุดหนักลง พระบาทบวมอยู่ 2-3 วัน ซึ่งเป็นอาการอันเนื่องมาจากที่ประชวรพระหทัย

วันที่ 30 พฤษภาคม 2484 ยังทรงฉลองพระองค์ชุดบรรทม เป็นสนับเพลาแพร และฉลองพระองค์แขนยาว ทรงตื่นพระบรรทมแต่เช้าตรู่ พระอาการดูดีขึ้นมาก จึงรับสั่งกับสมเด็จฯ ว่าหากจะเสด็จไปพระตำหนักเวนคอร์ตก็ได้ ไม่ต้องทรงเป็นพระกังวล คำตรัสครั้งสุดท้ายคือ "จะไปไหนก็ได้ ฉันสบายดี".... "อยู่ได้ ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง จะอ่านหนังสือพิมพ์"

สมเด็จฯ จึงเสด็จออกไปโดยรถยนต์พระที่นั่งตั้งแต่เวลา 08.00 น.รัชกาลที่ 7 ทรงเสวยไข่ลวกนิ่มๆ ซึ่งนางพยาบาลประจำพระองค์จัดถวาย ทรงหนังสือพิมพ์ แล้วบรรทมต่อ สักพักหนึ่งก็ทรงบ่นว่ามีอาการวิงเวียน ไม่สบาย นางพยาบาลจึงลุกไปหยิบยา

พอกลับมาก็เห็นพระหัตถ์ตกห้อยลงมาอยู่ข้างๆ หนังสือพิมพ์ตกอยู่กับพื้น หลับพระเนตรเหมือนกำลังหลับอย่างสบาย ประมาณ 09.00 น. นางพยาบาลจับพระชีพจรดู จึงรู้ว่าพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 7 เสด็จสวรรคตเสียแล้วด้วยพระหทัยวาย... ไม่มีผู้ใดทราบว่าเวลาใดแน่...นี่หรือ คือสิ่งที่ปรีดี และคณะราษฎร กระทำย่ำยีข่มเหงต่อพระมหากษัตริย์ของไทย

แต่ตามคติไทยก็คือทรงพระบุญญาธิการยิ่งนัก จึงเสด็จสวรรคตอย่างสงบนิ่ง สิริรวมพระชนม์มายุพระองค์เพียง 48 พรรษา เท่านั้น และเป็นเวลา 6 ปี 3 เดือน นับตั้งแต่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสละราชสมบัติ

ขณะที่รถพระที่นั่งสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีฯ วิ่งออกจากพระตำหนักได้สักพักใหญ่ และต้องชะลอแล่นช้าเพราะหมอกลง พลันพระองค์ทอดพระเนตรเห็น พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ ประทับยืนขวางอยู่ “เห็นพิลึกแท้” ทรงสังหรณ์พระราชหฤทัยยิ่งนัก ต่อมาตำรวจอังกฤษ สกัดรถพระที่นั่งสมเด็จฯ เพื่อแจ้งข่าว

สมเด็จฯ ทรงรีบเสด็จพระราชดำเนินกลับพระตำหนักคอมพ์ตันเฮาส์ทันที เมื่อเสด็จฯ กลับถึงพระตำหนัก ทรงควบคุมพระสติอารมณ์ได้อย่างดีเยี่ยม ทรงเข้มแข็ง ทรงจัดการพระบรมศพเป็นการภายใน โดยอัญเชิญพระบรมศพประดิษฐาน ณ พระตำหนักคอมพ์ตัน โดยรัฐบาลอังกฤษ ได้อนุญาตเป็นกรณีพิเศษ ในการประดิษฐานพระบรมศพเป็นเวลา 4 วัน

เพื่อให้ประยูรญาติที่อยู่ห่างไกลมาถวายบังคมลาเป็นครั้งสุดท้าย การจัดการพระบรมศพนั้นเป็นไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีการบำเพ็ญพระราชกุศล ทรงพระพุทธศาสนา เพราะไม่มีพระสงฆ์ รวมทั้ง ไม่มีการพระราชพิธีอื่น ๆ ตามราชประเพณีด้วย หลังจากทราบข่าวการเสด็จสวรรคต พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล ที่ยังอยู่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์

ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้จัดการบำเพ็ญพระราชกุศล ทักษิณานุปทานอุทิศถวายรัชกาลที่ 7 ขึ้น ที่พระอุโบสถวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม กรุงเทพ ตามราชประเพณี โดยมีคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ปฏิบัติพระราชกรณียกิจแทนพระองค์

วันที่ 3 มิถุนายน 2484 อัญเชิญพระบรมศพองค์เล็กๆ ของรัชกาลที่ 7 ขึ้นประดิษฐาน บนรถซึ่งตกแต่งอย่างงดงาม มีธงมหาราชคลุมพระบรมศพ แลเชิญพระชัยวัฒน์ไว้ทางเบื้องพระเศียร รถเคลื่อนขบวนออกจากพระตำหนักคอมพ์ตัน ไปยังสุสานโกดเดอร์สกรีน ซึ่งอยู่ทางเหนือของกรุงลอนดอน อังกฤษ มีรถตามเสด็จประมาณ 5 คัน

ขณะกำลังเคลื่อนพระบรมศพ ออกจากพระตำหนัก สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี ประทับทอดพระเนตรอยู่ที่พระแกล (หน้าต่าง) เป็นการส่วนพระองค์ ทรงกลั้นพระกรรแสงไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ทรงรับสั่งว่าเบาๆ ว่า “เขาเอาไปแล้ว”

พระบรมศพทรงพระภูษา (โจงกระเบน) สีแดง ฉลองพระองค์สีแดง เช่นกัน ตามที่เคยรับสั่งกับหม่อมเจ้าศุภสวัสดิ์วงศ์สนิท ให้จัดถวายให้เหมือนกับพระบรมศพ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยในรัชกาลที่ 4 พระบรมวงศานุวงศ์ จะทรงพระภูษาแดงทุกวันพระ ในรัชกาลนั้น แดงจึงถือเป็นสีของพระราชวงศ์

มีผู้มาคอยเฝ้ารับเสด็จอยู่มากทั้งคนไทย และชาวต่างประเทศ ชาวอังกฤษ ซึ่งเคยรับราชการอยู่เมืองไทยและเป็นทนายความประจำพระองค์ และเป็นพระสหายของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้อ่านสุนทรพจน์สรรเสริญพระเกียรติคุณ ผู้ที่ไปชุมนุม ณ ที่นั้นถวายความเคารพทีละคน

ไม่มีพิธีสงฆ์ใดๆ เพราะไม่มีพระภิกษุสงฆ์อยู่ในประเทศอังกฤษในขณะนั้น มีแต่คนไทยซึ่งเคยบวชในพระพุทธศาสนา ได้สวดมนต์ถวายพระราชกุศล แล้วมีการบรรเลงเพลง เมนเดลโซน ไวโอลิน คอนแชร์โต ซึ่งเป็นเพลงที่พระองค์โปรดเป็นพิเศษ ถวายเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น

สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี เสด็จขึ้นไปถวายบังคมพระบรมศพเป็นพระองค์แรก ตามด้วยพระประยูรญาติและผู้ใกล้ชิดทั้งไทยและเทศ พนักงานกดสวิตช์อัญเชิญหีบพระบรมศพ เลื่อนไปตามรางเหล็กสู่เตาไฟฟ้าจนลับตา หลังจากถวายพระเพลิงพระบรมศพเสร็จสิ้นแล้ว พระบรมอัฐิและพระบรมสรีรางคาร ถูกอัญเชิญกลับไปประดิษฐานยังพระตำหนักคอมพ์ตัน อันเป็นที่ประทับของพระองค์

หลังรัชกาลที่ 7 เสด็จสวรรคต ช้างเผือกคู่พระบารมีพระองค์ที่อยู่เมืองไทย ที่ได้มาจากเชียงใหม่ พระเศวตคชเดชน์ดิลก ขณะอายุย่างเข้า 20 ปี เริ่มมีอาการไม่ปกติ และต่อมาในเมืองไทยเกิดอาเพศน้ำท่วมใหญ่ ช้างเผือกคู่พระบารมี ไม่ได้รับการดูแลเท่าที่ควรจากรัฐบาลคณะราษฎร ขาดการเอาใจใส่ เจ็บมากขึ้น ไม่จับหญ้า ในที่สุดก็ล้มลงเสียชีวิตไปตามพระองค์

เมื่อเกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 คนไทยในอังกฤษส่วนใหญ่พากันเดินทางกลับประเทศไทย เพราะอังกฤษถือว่าไทยเป็นชนชาติศัตรู แต่สมเด็จฯ ยังคงประทับอยู่ต่อไป ทั้งๆ ที่เครื่องอุปโภคบริโภคขาดแคลนโดยทั่วไปมีการแบ่งสันปันส่วนอาหาร ไข่ไก่ก็ต้องใช้วิธีถนอมไว้ใช้โดยการลอยน้ำ

ข้าวสารก็ไม่มีต้องใช้ลูกเดือยหุงแทน แต่รัฐบาลอังกฤษได้ถวายพระเกียรติโดยอนุญาตให้ทรงใช้รถยนต์ และจัดน้ำมันเบนซินถวาย

พ.ศ. 2485 นอกจากภัยสงครามแล้ว สมเด็จฯ ต้องทรงเผชิญกับความเศร้าโศกในครอบครัว ของพระองค์เองอีกครั้งหนึ่งในเดือน เมื่อพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าจิระศักดิ์ พระโอรสบุญธรรมของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ ผู้ทรงเป็นเรืออากาศเอกในกองทัพอังกฤษ ได้สิ้นพระชนม์ลงทันที เมื่อเครื่องบินของ Air Transport Auxiliary ประสบอุบัติเหตุตก เพราะชนภูเขาในภาวะอากาศมีหมอกหนา

พ.ศ.2488 หลังสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลง สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีฯ ยังคงประทับอยู่ที่ประเทศอังกฤษต่อไป เพราะเมืองไทยยังมีความวุ่นวายทางการเมืองในประเทศอย่างต่อเนื่อง มีการเปลี่ยนนายกฯ และรัฐบาลหลายครั้ง และพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล ได้เสด็จสวรรคต ใน พ.ศ.2489

สำเด็จฯ ทรงมีพระราชดำริ จะเสด็จฯ กลับไทย หากรัฐบาลไทยอัญเชิญเสด็จฯ อย่างเป็นทางการ ด้วยเหตุผลสามประการ คือ หนึ่ง การประทับอยู่เมืองนอกนั้นค่าใช้จ่ายสูงมาก ทรงเกรงว่าต่อไปจะไม่ทรงมีพระราชทรัพย์เพียงพอ สอง คนไทยอยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนอยู่บ้านเรา การประทับอยู่ในอังกฤษเป็นการขออาศัยอยู่ในบ้านเมืองของเขาเท่านั้น

และสาม ที่สำคัญ หากได้เสด็จฯ กลับประเทศไทย จะได้ทรงงานให้เป็นประโยชน์ในด้านสังคมสงเคราะห์หรือในด้านศาสนา รวมทั้งให้ทรงอัญเชิญพระบรมอัฐิพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ กลับมาด้วยอย่างสมพระเกียรติแห่งพระมหากษัตริย์ จึงจะเสด็จฯ กลับ มิฉะนั้นแล้วจะทรงยอมทนประทับอยู่ในเมืองนอกต่อไป แสดงว่าทรงถือว่า พระเกียรติยศของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ เป็นสิ่งสำคัญยิ่งเหนืออื่นใด

พ.ศ.2491 รัฐบาล จอมพล ป.พิบูลสงคราม มีมติเห็นชอบตามที่พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมขุนชัยนาทนเรนทร ประธานคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ทรงแนะนำให้กราบบังคมทูลสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีฯ อัญเชิญเสด็จพระราชดำเนินกลับสู่ประเทศไทยพร้อมด้วยพระบรมอัฐิพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ

พ.ศ. 2492 สมเด็จ ทรงมีพระราชหัตถเลขาถึงองค์ประธานผู้สำเร็จฯ ความสำคัญว่า “ส่วนเรื่องที่จะต้องจ่ายเงินแผ่นดินก้อนใหญ่ ดังที่รับสั่งบอกมานั้น หม่อมฉันก็ไม่ต้องการที่จะให้เป็นเช่นนั้น เป็นเรื่องที่รัฐบาลบอกมาว่าจะจัดเช่นนั้น หม่อมฉันเป็นแต่ผู้ปฏิบัติตาม

แต่ถ้าคณะผู้สำเร็จราชการหรือรัฐบาล เห็นว่าจะมีทางใดที่จะตัดรายจ่ายลงแล้ว หม่อมฉันก็ยินดีจะปฏิบัติตาม เพราะไม่อยากให้เป็นการสิ้นเปลืองมากเกินควรมาตั้งแต่แรกแล้ว” เพราะทรงระมัดระวังเรื่องการใช้จ่ายเงินแผ่นดิน ดุจดังพระบรมราชสวามีไม่มีผิด

วันที่ 1 พฤษภาคม 2492 สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินี ได้เสด็จพระราชดำเนินอัญเชิญพระบรมอัฐิพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว กลับสู่ประเทศไทย เพื่ออัญเชิญขึ้นประดิษฐานไว้ ร่วมกับสมเด็จพระบูรพมหากษัตริยาธิราชเจ้าในพระบรมมหาราชวัง

จากท่าเรือเมืองเซาแธมตัน โดยเรือวิลเฮ็ม ไรซ์ ของเนเธอร์แลนด์ สู่สิงคโปร์ ในการนี้รัฐบาลอังกฤษได้จัดกองทหารถวายพระเกียรติยศส่งเสด็จฯ วงดุริยางค์ทหารอังกฤษ บรรเลงเพลงสรรเสริญพระบารมี และกองทหารลดธงประจำกองลงถวายความเคารพขณะที่ขบวนพระบรมอัฐิเคลื่อนผ่าน เพราะเป็นเวลาเกือบ 14 ปีแล้ว ที่ไม่มีเสียงเพลงสรรเสริญพระบารมี บรรเลงสำหรับรัชกาลที่ 7 และทรงเสียสละเพื่อชาวไทยทั้งชาติ

เมื่ออัญเชิญพระบรมอัฐิลงสู่เรือ ที่สิงคโปร์ เสด็จฯ อัญเชิญพระบรมอัฐิลงเรือภาณุรังษีของเดนมาร์ก สู่เกาะสีชัง แล้วจึงเสด็จฯ ลงเรือรบหลวงแม่กลอง ของราชนาวีไทยถึงกรุงเทพฯ เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม 2492

ณ ท่าราชวรดิษฐ์ ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ไปทรงรับพระบรมอัฐิ และรับเสด็จสมเด็จฯ เจ้าพนักงานอัญเชิญพระโกศพระบรมอัฐิ (ซึ่งอัญเชิญจากหีบตั้งแต่เมื่อลงเรือรบหลวงแม่กลอง) ขึ้นประดิษฐานเหนือบุษบกราเชนทรรถ เข้าขบวนพยุหยาตราใหญ่สู่พระบรมมหาราชวัง เทียบเกยหน้าพระที่นั่งจักรีมหาปราสาท แล้วประดิษฐานอีกครั้ง เหนือพระที่นั่งพุดตานบรมราชาอาสน์บนพระราชบัลลังก์ ภายใต้นพปฎลมหาเศวตฉัตร แสดงถึงการถวายพระเกียรติยศอย่างเต็มที่

ในการนี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตั้งการพระราชพิธีทักษิณานุปทานอุทิศถวายตามพระราชประเพณี โปรดเกล้าฯ ให้อัญเชิญพระโกศพระบรมอัฐิขึ้นประดิษฐาน ณ หอพระบรมอัฐิ ซึ่งอยู่ชั้นบนของพระที่นั่งจักรีมหาปราสาท

ส่วนพระบรมสรีรางคาร รัชกาลที่ 7 นั้น พระองค์ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้บรรจุไว้ที่พระพุทธบัลลังก์ พระพุทธอังคีรส ภายในพระอุโบสถ วัดราชบพิธสถิตมหาสีมารามราชวรวิหาร กรุงเทพฯ อย่างสมพระเกียรติยศของพระราชา ตามโบราณราชประเพณี

ปัจจุบัน พระบรมราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ตั้งอยู่ ณ อุทยานการศึกษารัชมังคลาภิเษก มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช และพิพิธภัณฑ์พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว บริเวณสี่แยกผ่านฟ้า เขตพระนคร กรุงเทพมหานคร

ภาพสุภาพบุรุษหันหลังในสูทดำที่เห็นนี้ หลายคนอาจจะดูไม่ออกว่าท่านผู้นี้คือใคร..ท่านก็คือ "พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 7 "ของปวงชนชาวไทยนั่นเอง แม้แต่หิ้งพระยังต้องใช้หนังสือรองซ้อนกัน ชีวิตของพระองค์ ต้องพบกับความยากลำบากมาโดยตลอด เป็นความลำบาก ที่พระองค์ไม่ได้สร้างขึ้นเลยแม้แต่น้อย

รัชกาลที่ 7 ใช้ชีวิตในต่างแดนอย่างสมถะ และพอเพียง ทรงมีพระราชนิพนธ์สุดท้ายว่า “...แต่ถ้าเราทำการใดๆ ไป โดยมีความสุจริตในใจ และโดยเต็มความสามารถแล้ว ก็ต้องนับว่าได้พยายามทำการงานตามหน้าที่สุดกำลังแล้ว...”

วิธีการที่ ปรีดี และ นักการเมืองคณะราษฎรไม่กี่คน กระทำย่ำยีกับพระเจ้าอยู่หัวของคนไทยทั้งชาติ เป็นธรรมแล้วหรือ ?? รัชกาลที่ 7 พระองค์เป็นถึงพระราชโอรส ของรัชกาลที่ 5 ที่ทรงมีคุณูปการ กับแผ่นดินไทยมากมายนานับประการ และ กีดกันไม่ให้รัชกาลที่ 7 พบราษฎรในแผ่นดินไทย

ที่บรรพบุรุษของพระองค์ ที่ออกศึกสงครามจนเลือดทาหลั่ง ได้แผ่นดินสุวรรณภูมินี้มา ให้คนเผ่าไทยได้อยู่อาศัยอย่างสุขสบายมาจนถึงทุกวันนี้ พระมหากษัตริย์ไทย ทรงสร้างบ้าน แปงเมือง นำพาเหล่าทหารนักรบเคียงพระบาท เข้าโรมรันศัตรู หลั่งเลือดทาแผ่นดินเป็นสายแม่น้ำ กองร่างกายเท่าภูเขา

จู่ๆ คณะราษฎร์ และปรีดี ที่ไม่เคยทำความดีอะไรประจักษ์มาก่อนเลย ก็มาปล้นชิงแผ่นดิน จากพระมหากษัตริย์ไปอย่างหน้าตาเฉย แล้วเสวยสุขท่ามกลางความทุกข์ยากของพระมหากษัตริย์ และราษฎรของพระองค์ ทำให้พระมหากษัตริย์พระองค์เดียวของไทย ให้ต้องสวรรคตในต่างแดน ที่อังกฤษ แม้ในยามสวรรคตพระศพ ยังต้องถวายพระเพลิงพระบรมศพในต่างแดนอีกด้วย

สรุป..นักการเมืองคณะราษฎร แก่งแย่งพระราชอำนาจจากพระมหากษัตริย์ มาเพื่อแบ่งปันผลประโยชน์ให้กับของพวกตนเอง จากนักการเมืองรุ่นหนึ่ง สู่อีกรุ่นหนึ่ง สืบทอดกันมาจนถึงปัจจุบัน โดยอ้างการเลือกตั้งเป็นฉากหน้า แต่เหยียบย่ำหากินกันบนความยากไร้ของประชาชน

จาก พ.ศ.2475 เวลาผ่านไป 82 ปี คณะราษฎร์ ชิงสุกก่อนห่ามเอาพระราชอำนาจจากพระมหากษัตริย์ไปปู้ยี่ปู้ยำ ยัดเยียด “ประชาธิปไตยไร้รากแก้ว” ให้กับคนไทย บ้านเมืองเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ระบบราชการที่ฉ้อฉล ระบบการศึกษาที่ตกต่ำ คนไทยไม่ได้อะไรเลยในเวลา 82 ปีที่สูญหายไป

เรามีประชาธิปไตยแท้จริงแล้วหรือยัง ?..มีการเลือกตั้งก็แล้ว..ได้ชิงพระราชอำนาจจากพระมหากษัตริย์มาก็แล้ว..ถึงวันนี้ประเทศไทย ก็ยังล้มลุกคุกคลาน เริ่มต้นตั้งไข่ใหม่มานับครั้งไม่ถ้วน เวลาที่ผ่านมาเป็นบทพิสูจน์เป็นรูปธรรม ว่า " ประชาธิปไตยของไทยไม่เคยมีอยู่จริง จากน้ำมือนักการเมือง"

ระบอบการเมืองการปกครอง จะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่..สิ่งสำคัญคือขอเพียงให้ประเทศไทย และประชาชนคนไทย มีความสงบสุขเจริญ มั่งคั่ง อยู่ในศีลในธรรมของแต่ละศาสนาก็พอ และต้องยึดประเพณี อารยธรรมแบบไทย ๆ แต่โบราณไว้อย่างมั่นคง

มีระบบปกครองที่เป็นเอกลักษณ์ของเราเอง โดยคนไทย และเพื่อปวงชนชาวไทยอย่างแท้จริง โดยไม่ติดกับดักคำว่าประชาธิปไตย ดั่งบทเรียน 82 ปีที่ผ่านมา ราษฎรไทย ถวิลหาผู้ปกครองที่ทรงคุณธรรม ไม่ใช่ระบอบที่ชาติตะวันตก สร้างมาครอบหัวของเรา เพื่อบิดเบือนเป็นข้ออ้างหวังแต่ประโยชน์ส่วนตน

ใครที่ยังมองปรีดี และคณะราษฎร ว่ามีคุณงามความดี ให้เข้าใจเถอะว่าได้เข้าใจผิดมาตลอดทั้งชีวิต จนมาตาสว่างในวันนี้ วิธีการของปรีดี จึงสืบทอดมาสู่หญิงกระบังลม ที่เป็นหลานภรรยาปรีดี คนแดนไกล และขบวนการล้มเจ้าเสื้อแดงในที่สุด จนกลายเป็นแก๊งค์เผาไทย ในปัจจุบัน ที่กำลังพยามยามทำแบบเดิมเมื่อ 82 ปีที่แล้ว

วิธีการ ปรีดี ในวันนั้น ก็คือ คนแดนไกลในวันนี้ และวิธีการคณะราษฎรในวันนั้น ก็คือ แก็งค์เผาไทยในวันนี้ นั่นเอง คนไทยรู้หรือยัง ว่าจะต้องปกป้องสถาบันกษัตริย์ของเราอย่างไร ให้พ้นภัยจากมืออสูรกาย "คณะราษฎรเผาไทย" กลายพันธุ์ !!

** ด้วยมีเนื้อที่ปริมาณจำกัด จึงขอยกการ แฉ เบื้องลึกสุดลับ ที่แสนจะตะลึงพรึงเพริด ในการวางแผนปลงพระชนม์ รัชกาลที่ 8 ของปรีดี , ร.อ.วัชรชัย ,ชิต , บุศย์ และเฉลียว อดีตสมาชิกคณะราษฎรสายพลเรือน ไปในตอนต่อไปคลิีกที่ https://www.facebook.com/topsecretthai/posts/300405693482798

คัดลอกจาก facebook@topsecrethai

วันที่ 15 ธ.ค.57 ไขปริศนา..ลับมาก ขั้นตอนปรีดีวางแผน ก่อนรัชกาลที่ 8 สวรรคต (ตอนแรก)

อีกเรื่องหนึ่งที่เป็นปริศนามานานมากถึง 68 ปี และคลุมเครือเรื่อยมาก คือ กรณีการสวรรคต ของสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล รัชกาลที่ 8 ที่มีการปล่อยข่าวลือต่างๆ นาๆ วันนี้จะพาไปไขปริศนาลับดำมืดนี้ ให้เห็นขั้นตอนปรีดี คิดร้ายต่อพระองค์ แบบชวนให้ตะลึง

วันที่ 16 ธ.ค.57 ไขปริศนา..ลับที่สุด ปรีดี กำกับเข้มปลงพระชนม์ รัชกาลที่ 8 สวรรคต (ตอน 2

ตอนที่แล้วเล่าถึงแผนการของปรีดี ที่มักใหญ่ไฝ่สูง สั่งให้นายเฉลียว คนสนิท นำรถพระที่นั่งของรัชกาลที่ 8 ไปใช้ส่วนตัว ต่อมา ปรีดี ร.อ.วัชรชัย นายเฉลียว นายชิต ประชุมเตรียมการกันถึง 5 ครั้งที่บ้าน พล.ร.ต.กระแส ครั้งสุดท้ายมี นายชาติ และมือปืนรับจ้าง นายสี่ หรือ ชูรัตน์ ร่วมด้วย

ช่วงที่ นายเฉลียว เป็นราชเลขานุการในพระองค์ ได้จัดพรรคพวกของตนเข้ามารับราชการเพิ่มเติม เช่น นายนเรศร์ เป็นหัวหน้ากองมหาดเล็ก แทนเจ้าหมื่นสรรเพชญภักดี ต่อมารัชกาลที่ 8 มีพระราชประสงค์ให้เปลี่ยนตัวนายเฉลียวไป

นายนเรศร์ จึงทำหนังสือฟ้อง ปรีดี คัดค้านว่าไม่ควรปลดนายเฉลียว ต่อมา รัชกาลที่ 8 ทรงเห็นว่านายนเรศร์ เป็นผู้ไม่เหมาะสมทำราชการหัวหน้ากองมหาดเล็ก จึ่งให้ไปทำหน้าที่อื่น ปรีดี จึงจัดการให้นายนเรศร์ไปรับตำแหน่ง เลขานุการนายกรัฐมนตรี ไปอีกคน..โห้

วันที่ 3 มิถุนายน 2489 สืบเนื่องจากรัฐบาลคณะราษฎร์ เลือกข้างญี่ปุ่น สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ฆ่าคนจีนตายมากกว่า 3 แสนคน ข่มขืนหญิงจีนอีก 2 หมื่นคน ในไทยจึงเป็นช่วงที่เกิดความขัดแย้งกันระหว่างชาวไทย และชาวไทยเชื้อสายจีน จนเกือบเกิดสงครามกลางเมือง เมื่อรัชกาลที่ 8 ทรงทราบเรื่อง มีพระราชดำริว่า

หากปล่อยความขุ่นข้องบาดหมางไว้เช่นนี้ จะเป็นผลร้ายตลอดไป จึงทรงตัดสินพระทัยเสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมชาวไทยเชื้อสายจีนเป็นครั้งแรก ณ สำเพ็ง พระนคร แต่รัฐบาลปรีดี ขัดขวางและทัดทานอ้างว่าจะไม่ปลอดภัย แต่ความจริงคือเกรงว่าพระองค์จะทำสำเร็จ และรัฐบาลจะเสียสถานะต่อสังคม

รัชกาลที่ 8 พร้อมด้วย สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าภูมิพลอดุลย จึงใช้ระยะเวลาประมาณ 4 ชั่วโมง เสด็จพระราชดำเนินสำเพ็งด้วยพระบาท เป็นระยะประมาณ 3 กิโลเมตร การเสด็จครั้งนี้ เป็นการประสานรอยร้าวที่เกิดขึ้นระหว่างคนไทย และคนจีน ให้หมดไปเป็นปลิดทิ้งมาจนถึงบัดนี้ ทำให้ปรีดี และคณะราษฎร นักการเมือง ถึงกับอึ้งมาก

วันที่ 5 มิถุนายน 2489 รัชกาลที่ 8 ทรงเริ่มวางรากฐานต้นมะม่วงทางการเกษตร โดยทรงพระราชกรณียกิจ หว่านข้าว ณ แปลงสาธิต ของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

วันที่ 8 มิถุนายน 2489 หลังเลือกตั้งได้สภาผู้แทน ส.ส.ใหม่ ที่เป็นนอมินี ได้เลือกปรีดี เป็นนายกรัฐมนตรีสมัยที่ 2 อีกครั้ง..บัดนี้อำนาจพร้อม เขามีความมั่นใจแล้วที่จะคิดการร้ายแรงใหญ่ ในสิ่งที่คนไทยทุกคนไม่คาดคิดมาก่อน ว่าจะมีอสูรกายร้าย คิดทำเช่นนี้กับพระมหากษัตริย์ไทย

มีการถกเถียงระหว่างปรีดี และรัชกาลที่ 8 ในเรื่องคณะผู้สำเร็จราชการฯ ในการจะตั้งใครเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ กรณีพระองค์กลับไปศึกษาต่อต่างประเทศ ปรีดี ได้พูดกับนายวงศ์ เป็นภาษาไทย ปนอังกฤษความว่า “ต่อไปนี้จะไม่คุ้มครองราชย์บัลลังก์”

ก่อนวันสวรรคตรัชกาลที่ 8 วันนี้เอง นายสี่ หรือชูรัตน์ ได้บอกแก่ ร.ต.กรี ว่า นายชาติ พวกของปรีดี ได้ว่าจ้างเขาให้ยิงคนสำคัญ สัญญาให้ค่าจ่าง 4 แสนบาท และเขารับปากไว้แล้ว

รัชกาลที่ 8 ทรงพระประชวรเกี่ยวกับพระนาภี ทรงเสด็จไปเสวยพระกระยาหารเช้า และกลางวันตามปกติ ส่วนพระกระยาหารค่ำ สมเด็จพระราชชนนี รับสั่งให้จัดมาเสวยร่วมที่ห้องทรงพระสำราญ พร้อมถวายพระโอสถและอื่น ๆ ทรงงดเสด็จงานพระราชทานเพลิงพระศพ พระองค์เจ้าอาทิตย์ และงานที่กรมทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์

หลวงนิตย ถวายตรวจพระวรกาย ปรากฏมีพระอาการไข้เล็กน้อย ขอให้สมเด็จพระราชชนนี ถวายพระโอสถแก้ไข้ ตอนค่ำถวายสวนล้างพระนาภี และตอนเช้าถัดไปถวายน้ำมันละหุ่งอีกครั้งหนึ่ง จนเสด็จเข้าที่พระบรรทม เมื่อเวลา 21.00 น.

เวลา 20.00 น. พระอนุชา เสด็จแทนพระองค์ เพื่อพระราชทานเพลิงพระศพ พระองค์เจ้าอาทิตย์ นายเฉลียว เรียกเจ้าหมื่นสรรเพชญภักดี เข้าไปหา โดยมีพระพิจิตร นั่งด้านขวา เจ้าหมื่นสรรเพชญภักดีถามขึ้นว่า ทำไมรัชกาลที่ 8 จึงไม่เสด็จ พระพิจิตร ตอบว่า ประชวร เจ้าหมื่นสรรเพชญภักดีถามว่า ประชวรอะไร พระพิจิตร ตอบว่า เกี่ยวกับพระนาภี

นายเฉลียว พูดเอียงตัวยื่นปากมาใกล้ ๆ ทางเจ้าหมื่นสรรเพชญภักดีว่า "ไม่ได้กลับ" , พันเอกประพันธ์ มางานนั้น เขาถามนายเฉลียวว่า "ทำไมจึงไปกำหนดวันเสด็จวันที่ 13 มิถุนายน เพราะเขาสงสงสัยเป็นเลขที่ฝรั่งเขาถือ นายเฉลียวตอบว่า "ไม่ได้ไปหรอก" พันเอก ประพันธ์ถามว่า "เพราะเหตุอะไร" นายเฉลียวตอบว่า "คอยดูไปก็แล้วกัน"

หลังเวลา 21.00 น. เมื่อรัชกาลที่ 8 เสด็จเข้าที่บรรทมแล้ว นายบุศย์ เป็นผู้ลงกลอนที่ฉากด้านในพระที่นั่ง คืนนั้น ร.อ.วัชรชัย ได้พา นายสี่ หรือ ชูรัตน์ มือปืนที่รับงานให้ยิงคนสำคัญ แต่ไม่บอกว่าใคร เข้าไปในวังมีผู้ที่รอรับอยู่ คือ นายชิต นายบุศย์

แต่พอนายสี่ เห็นเป้าหมายงานรับจ้างของเขา เป็นรัชกาลที่ 8 เขาแทบเข่าอ่อน ไม่กล้ายิง จึงรีบหลบหนีออกมาจากวังทันที (คำบอกเล่าจาก นายสี กับ ร.ต.กรี) ทำให้แผนการแรกผิดพลาดในนาทีสุดท้าย สร้างความปวดหัวให้ ปรีดี ร.อ.วัชรชัย นายเฉลียว นายชิต นายบุศย์ นายชิตมาก จึงตัดสินใจให้ ร.อ.วัชรชัย ลงมือในเช้าวันถัดไปอีกครั้ง

วันที่ 9 มิถุนายน 2489 รัชกาลที่ 8 ประทับ ณ พระที่นั่งบรมพิมาน อยู่ทางริมด้านตะวันออก ส่วนพระชนนี และพระอนุชา ประทับคนละด้านกัน คือ ทางริมฝ่ายด้านตะวันตก (ห่างไปอีก 40 เมตร) เวลาราว 06.00 น. สมเด็จพระราชชนนี ได้เสด็จไปปลุกบรรทม รัชกาลที่ 8

รับสั่งถามว่า “หลับดีไหม” ทรงตอบว่า “หลับดี” สมเด็จพระราชชนนี ถวายน้ำมันละหุ่งผสมกับบรั่นดี แล้วรัชกาลที่ 8 ทรงรู้สึกว่ายังใคร่จะทรงบรรทมต่อ สมเด็จพระราชชนนีเสด็จกลับไป ขณะนั้น มหาดเล็กห้องพระบรรทมยังไม่มีใครมา

เวลาราว 06.15 น. ร.อ.วัชรชัย ก็ดำเนินการณ์ตามแผนสอง ให้ ส.ต.สวัสดิ์ (พยาน) คนขับรถเขาขับรถไปส่งเขา ที่หน้าสวนสราญรมย์

เวลาราว 07.15 น.นายบุศย์ มหาดเล็กประจำห้องพระบรรทม เวรประจำจึงมาถึง และนั่งเฝ้าอยู่ตามหน้าที่ตรงระเบียง หน้าพระทวารห้องแต่งพระองค์ ซึ่งเป็นทางเข้าสู่ห้องพระบรรทม ตามแผนการที่สอง ที่นัดแนะกันไว้แต่กับ ร.อ.วัชรชัย แต่เมื่อคืนก่อนหน้า

เวลาราว 08.00 น. ร.อ.วัชรชัย เข้าไปในพระบรมมหาราชวัง เขานั่งรถยนต์ ไปลงที่กระทรวงการต่างประเทศ เมื่อถึงเวลา 08.15 น. ช่วงจังหวะไล่เลี่ยกัน นายชิต ผู้มีหน้าที่อยู่เวรคอยเฝ้าอารักขา ได้เดินมารอ นั่งอยู่คู่อยู่ กับนายบุศย์ และซุบซิบกัน

เวลาราว 08.50 น. นายจรูญ (พยาน) ทำงานอยู่ที่กรมราชองครักษ์ เห็น ร.อ.วัชรชัย เดินมาอยู่หน้าโรงละคร หลังพระที่นั่งบรมพิมาน และนายประสิทธิ์ (พยาน) มหาดเล็ก ที่อยู่ชั้นล่างของพระที่นั่งบรมพิมาน ได้เห็น ร.อ.วัชรชัย ยืนอยู่ระหว่างโรงละคร กับ หอโหร

จากนั้น ร.อ.วัชรชัย เดินตรงไปยังพระที่นั่ง ขณะนั้นรัชกาลที่ 8 ยังไม่เสด็จจากพระแท่นบรรทม นายบุศย์ และนายชิต มีหน้าที่อยู่เวรคอยเฝ้าอารักขาพระองค์ แต่เขากลับเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการลอบปลงพระชนม์ พวกเขาทำหน้าที่ “ดูต้นทาง” ให้ ร.อ.วัชรชัย ผ่านเข้ามาทางระเบียงหลังพระที่นั่ง และเข้าสู่ห้องพระบรรทม ขณะรัชกาลที่ 8 ทรงบรรทมอยู่ และแอบอยู่ภายในห้องหาจังหวะลงมือ

ราว 08.57 น. เวลาไล่เลี่ยกันนั้นเอง สมเด็จพระราชอนุชา เสด็จไปที่ระเบียงหน้าพระทวาร ห้องแต่งพระองค์ ทรงรับสั่งถามนายชิต และนายบุศย์ ว่า รัชกาลที่ 8 มีพระอาการเป็นอย่างไร ทั้ง 2 คนให้คำตอบว่า ทรงตื่นบรรทมแล้ว เข้าห้องสรงแล้วกลับเข้าพระที่อีก เอาน้ำส้มไปถวายก็โบกพระหัตถ์ไม่ต้องพระประสงค์

สมเด็จพระราชอนุชา ก็เสด็จกลับยังห้องพระบรรทมของพระองค์เอง ทางริมฝ่ายด้านตะวันตก (ห่างไปอีก 40 เมตร) ส่วนนายบุศย์ เข้าไปหยิบถ้วยน้ำส้มคั้น เพื่อนำไปถวาย แต่เมื่อรัชกาลที่ 8 เสด็จออกจากห้องสรงแล้ว ก็เสด็จกลับเข้าห้องบรรทม ประทับอยู่บนพระแท่นบรรทมในท่านั่ง หันพระพักตร์ไปทางปลายพระแท่น

ราว 09.10 น. ร.อ.วัชรชัย ที่ซ่อนตัวอยู่ แอบไปด้านหลัง แล้วจ่อลั่นไกอาวุธ “ปืนพาราเบลั่ม” หนึ่งนัดที่พระเศียร ภายในห้องพระบรรทม จากนั้นผู้สมรู้ร่วมคิดได้ช่วยกันจัดฉากท่าทางพระองค์อย่างเร่งรีบให้เสมือนปลงพระชนม์เอง เมื่อเรียบร้อยแล้ว ร.อ.วัชรชัย รีบเดินลงบันไดพระที่นั่งบรมพิมาน ด้านหลังไปอย่างรีบร้อน โดยมีหนอนบ่อนใส้ทั้ง 2 คน เป็นผู้ดูต้นทาง

ตอนนั้นเช้าแล้ว จึงมีนายช่วง (พยาน) กำลังถอนหญ้าข้างพระที่นั่งบรมพิมาน เมื่อเขาได้ยินเสียงปืน 1 นัด จึงเดินไปเพื่อจะเอากระป๋องบัวตักน้ำไปเก็บที่โรงละคร เขาเห็น ร.อ.วัชรชัย เดินแกมวิ่งผ่านโรงละครไปจนลับตา

สมเด็จพระราชชนนี ที่กำลังจะเสด็จออกจากห้องบรรทมของพระองค์ ไปเสวยพระกระยาหารเช้าได้ยินเสียงปืน ขณะนั้น นายชิต แสร้งวิ่งไปกราบทูลว่า " รัชกาลที่ 8 ทรงยิงพระองค์" สมเด็จพระราชชนนี ก็ทรงวิ่งไปที่ห้องบรรทมทันที

พระอนุชา ประทับอยู่ในห้องเครื่องเล่น ซึ่งอยู่ติดกับห้องบรรทมของรัชกาลที่ 8 ระยะทางห่างจากที่เกิดเหตุประมาณ 40 เมตร ทรงเห็นคนวิ่งผ่านไปทางระเบียงหน้า และได้ยินเสียงสมเด็จพระราชชนนี วิ่งไปพร้อมทรงกรรแสง จึงทรงเสด็จออกจากห้องตามไป แล้วได้พบกับ น.ส.จรูญฯ ที่หน้าห้อง

ได้ตรัสถามว่า “มีเหตุอะไรเกิดขึ้น” น.ส.จรูญ เพราะอารามตกใจ จึงจำคำกล่าวของนายชิต ที่กราบทูลต่อสมเด็จพระราชชนนีมาบอกพระอนุชา ตอบว่า “ทรงยิงพระองค์” จากนั้น สมเด็จพระราชอนุชา พร้อมทุกคน คือ นายชิต น.ส.เนื่อง และ น.ส.จรูญ ตามติด ๆ เข้าไปในห้องพระบรรทมของ รัชกาลที่ 8

ร่าง พระองค์ บรรทมหงายบนพระแท่น พระเศียรหนุนพระเขนย ดุจบรรทมหลับอย่างปกติ มีผ้าดอกคลุมพระองค์อยู่เรียบตั้งแต่เหนือพระอุระ ตลอดลงไปจนถึงข้อพระบาท กึ่งกลางของผ้าอยู่กึ่งกลางของพระองค์พอดี ชายผ้าทั้งสองข้างล้ำพระองค์ออกมาพอ ๆ กัน มีพระโลหิตไหลโทรมพระพักตร์ลงมาที่พระเขนย และผ้าลาดพระยี่ภู่

พระเศียรตะแคงไปทางด้านขวาเล็กน้อย เหนือพระโขนงซ้ายมีแผลกระสุนปืน หนังฉีกเป็นแฉกคล้ายเครื่องหมายคูณ กว้างยาวประมาณ 4 เซนติเมตร พระเนตรทั้งสองหลับสนิท ไม่ได้ทรงฉลองพระเนตร เพราะวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างประแท่น พระเกศาแสกเรียบอยู่ในรูปที่เคยทรง พระโอษฐ์ปิด

พระกรทั้งสองเหยียดทอดทับนอกผ้าคลุมพระองค์ แนบพระวรกายตามปกติ พระหัตถ์ทั้งสองแบอยู่ในท่าธรรมดา พระบาททั้งสองเหยียดทอดชิดกัน อยู่ห่างจากปลายพนักพระแท่นประมาณ 7 เซนติเมตร มีปืนขนาด “สิบเอ็ด ม.ม.” (คนละชนิดกับของ ร.อ.วัชรชัย) วางอยู่ข้างพระกรซ้าย ลำกล้องขนาน และห่างพระกร 1 นิ้ว ปากกระบอกหันไปทางพระบาท ศูนย์ท้ายของปืนอยู่ตรงระดับข้อพระกร (ข้อศอก)

ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง น.ส.เนื่อง จึงเข้าจับชีพจรที่ข้อพระหัตถ์ซ้าย ยังเต้นแรง และเร็วอยู่สักครึ่ง หรือหนึ่งนาทีก็หยุดเต้น น.ส.เนื่อง เกรงจะไม่ปลอดภัย แก่สมเด็จพระราชชนนี ซึ่งยังคงซบพระพักตร์อยู่ที่พระชงฆ์ ของรัชกาลที่ 8 จึงใช้สามนิ้ว จับกลางกระบอกปืนนั้นขึ้นหยิบย้ายปืนไป วางบนหลังตู้เล็กข้างพระแท่น แต่กระบอกปืนกลับไม่ร้อน และไม่มีอะไรเปื้อนเปรอะ

ต่อมาราว 20 นาที หลวงนิตย์ เร่งเดินทางมาถึง ตรวจพระอาการ แล้วทูลว่า “ไม่มีหวัง” สมเด็จพระราชชนนี ทรงกรรแสง และรับสั่งให้แต่งพระบรมศพ...สิริพระชนมายุ 20 พรรษา 8 เดือน 20 วัน โธ่..ทูนกระหม่อมของข้าพระบาทจากไปแล้ว นี่เป็นพระมหากษัตริย์ไทยองค์ที่สองแล้ว ( พระองค์แรก รัชกาลที่ 7 ) ที่ปรีดี รังแกและบงการจนสิ้นพระชนม์

พระบาทสมเด็จพระปรเมนทร มหาอานันทมหิดล จึงเสด็จสู่สวรรคาลัย โดยกะทันหัน จากการลอบปลงพระชมน์ ณ พระที่นั่งบรมพิมาน ภายในพระบรมมหาราชวัง ในตอนเช้าของวันนั้นเอง แต่เป็นเรื่องประหลาด เมื่อมีการสืบได้ในภายหลังว่า ปืนกระบอก ที่วางอยู่ใกล้พระหัตถ์ขณะเสด็จสวรรคต

กลับไม่ใช่กระบอกที่ใช้ลอบปลงพระชนม์รัชกาลที่ 8 เพราะจากการพิสูจน์ปรากฏว่าปืนกระบอกนี้ได้เคยใช้ยิงมาก่อนวันเกิดเหตุ “ไม่น้อยกว่า 8 วัน” เพราะ ลำกล้องสกปรกมาก และมีสนิมอ่อนๆ จับ ดังนั้นจึงไม่ใช่ปืนของกลางที่ใช้ในการลอบปลงพระชนม์ที่แท้จริง และหัวกระสุนที่เก็บได้ในพระยี่ภู่ ก็ไม่ใช่กระสุนที่ทะลุผ่านพระเศียร เพราะมีลักษณะเรียบร้อย ไม่มีรอยยับเยินใดๆ เลยแม้แต่น้อย

นายชิต ออกเพทุบายว่า พบกระสุนปืน และปลอกกระสุนปืน อ้างว่าเก็บได้ใกล้พระแท่นบรรทมแล้วนำมามอบให้ตำรวจ เพื่อจงใจสร้างหลักฐานเท็จ ให้เกิดความเข้าใจผิด หลงเชื่อในการสืบสวนว่าเป็นอุบัติเหตุ ด้วยอธิบดีกรมตำรวจ เป็นคนของปรีดี

ในวันนั้นตำรวจจึงไม่มีการตรวจสอบลายพิมพ์นิ้วมือ เขม่าดินปืน หลักฐานอาวุธปืน กระสุน และปลอกกระสุน ที่ชัดเจน (ไม่ตรวจใครเลยสักคน) เพราะต้องการเบี่ยงประเด็น ให้เป็นเรื่องของอุบัติเหตุตามแผนการณ์ที่วางไว้ มากกว่าการถูกลอบปลงพระชนม์ เพื่อรับใช้ทางการเมือง

เวลา 10.00 น. ม.ร.ว.เทวาธิราช ได้ไปพบนายปรีดี ที่กำลังรอฟังผลการลอบปลงพระชนม์อยู่กับ พ.อ.ช่วง รมต.มหาดไทย และ พล.ต.ท. พระรามอินทรา อธิบดีกรมตำรวจ ที่ศาลาท่าน้ำ ทำเนียบท่าช้าง บอกว่าสวรรคตแล้ว ปรีดี แสร้งร้องว่า "เอ๊ะอะไรกัน" ทำท่าทางสะดุ้งตัว

อีกราว 15 นาที ม.จ.นิกรเทวัญ ถูกเรียกก็มาถึงเข้าไปหา ปรีดี แล้วเงยหน้าเป็นเชิงถาม พอประชิดตัว ปรีดี พูดเป็นภาษาอังกฤษ แปลเป็นไทยว่า “ ปลงพระชนม์พระองค์เอง” ทั้งๆ ที่ปรีดี เอง ยังไม่ได้เดินทางไปถึงที่เกิดเหตุ และยังไม่เห็นด้วยซ้ำ แต่เขากลับเตี้ยมนัดพูดตรงกันกับนายชิต และนายบุศย์

เวลา 11.00 น. ปรีดี แสร้งเดินทางมาถึงที่เกิดเหตุพระที่นั่งบรมพิมาน และสั่งให้พระยาชาติ อัญเชิญพระบรมวงศานุวงศ์ชั้นผู้ใหญ่ และเชิญคณะรัฐมนตรีทันที เพราะทุกอย่างวางแผนการณ์ไว้หมดแล้ว

ปรีดี ในฐานะนายกรัฐมนตรี และว่าการสำนักพระราชวัง ให้แสร้งทำทีเรียกตัว นายชิต นายบุศย์ น.ส.เนื่อง มาถามรายละเอียด นายชิต รีบบอกตามที่นัดแนะกันว่า “ทรงยิงพระองค์เอง” ปรีดี บอกให้นายชิตทำท่าให้ดู นายชิต จึงลงนอนหงายมือจับปืน ทำท่าส่องที่หน้าผากตนเอง

พ.อ.ประพันธ์ ราชองครักษ์ ถามถึงสาเหตุ นายชิต ตอบว่า ทรงมีเรื่องกับ สมเด็จพระราชชนนี ไม่ได้ร่วมโต๊ะเสวยกันมา 2-3 วันแล้ว แต่เมื่อตรวจสอบข้อเท็จจากพยานหลายคน ก็พบว่านายชิต โกหก เพราะรัชกาลที่ 8 ทรงเสวยพระกระยาหาร กับ ครอบครัวพระองค์ทุกวันตลอดทุกมื้อ

แต่ ม.จ.ศุภสวัสดิ์ รับสั่งว่า ท่าจับปืนแบบนี้ยิงเอง ที่พระนลาฏอย่างนั้นไม่ได้ ทั้งหมดจึงปรึกษากันว่า จะออกคำแถลงการณ์อย่างไรดีถึงจะเนียน ปรีดี ออกไอเดียว่า “ ออกแถลงการณ์ว่า สวรรคต เพราะพระนาภีเสียได้ไหม” หลวงนิตย์ ตอบว่า ออกเช่นนั้นผมไปเข้าปิ้งก่อนเพื่อนแน่ เพราะเมื่อวานนี้ยังดี ๆ อยู่ วันนี้สวรรคตไม่ได้

พ.อ.ช่วง แนะว่าถ้าอย่างนั้น “ เอาเป็นโรคหัวใจได้ไหม” หลวงนิตย์ ตอบว่า ไม่ได้เหมือนกัน เพราะประชาชนก็ต้องทราบความจริง พระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระยาชัยนาท รับสั่งว่า เห็นจะต้องแถลงตามความจริง ปรีดี จึงฟันธงว่า ให้ออกแถลงการณ์ว่า “เป็นอุบัติเหตุ” จึงสั่งให้สำนักพระราชวัง ได้ออกคำแถลงการณ์มีข้อความสำคัญว่านี้

"....เวลาประมาณ 9.00 นาฬิกา มหาดเล็กห้องพระบรรทม ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นในพระที่นั่ง จึ่งรีบวิ่งเข้าไปดู เห็นสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล บรรทมอยู่บนพระที่ มีพระโลหิตไหลเปื้อนพระองค์และสวรรคตเสียแล้ว มหาดเล็กห้องพระบรรทม จึงได้ไปกราบทูลสมเด็จพระราชชนนี ให้ทรงทราบ แล้วเสด็จไปถวายบังคมพระบรมศพ

ต่อนั้นมา มีพระบรมวงศ์ชั้นผู้ใหญ่ นายกรัฐมนตรี รัฐมนตรี ได้เข้าไปกราบถวายบังคม และอธิบดีกรมตำรวจ กับ อธิบดีกรมการแพทย์ ได้ไปถวายตรวจพระบรมศพ และสอบสวน ได้ความสันนิษฐานได้ว่า คงจะทรงจับคลำพระแสงปืน ตามพระราชอัธยาศัยที่ทรงชอบ แล้วเกิดอุบัติเหตุขึ้น"

ทันที่ข่าวเผยแพร่ออกไป ทั้งพระนครและประเทศไทยที่มีประชากรขณะนั้นราว 17 ล้านคน ก็มีเสียงหวีดร้อง ดังลั่น ระงมไปทั่วบ้านทั่วเมือง และประชาชน มีความคลางแคลงใจต่อรัฐบาลปรีดี เป็นอย่างมาก เพราะใครๆ ในสมัยนั้นก็รู้ว่า รัชกาลที่ 8 มีข้อขัดเคืองกันหลายประการกับปรีดี ไม่มีใครเชื่อรัฐบาลว่าเกิดอุบัติเหตุ

เวลา 21.00 น. ท่ามกลางบรรยากาศคุกรุ่นทั้งเมือง รัฐบาลปรีดี ได้เรียกประชุมรัฐสภาเป็นการด่วน เพื่อแจ้งให้สภาทราบเรื่องการสวรรคตของรัชกาลที่ 8 และสรรหาผู้สืบราชสมบัติ ที่ประชุมได้ลงมติถวายราชสมบัติ ให้แก่สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าภูมิพลอดุลเดช ขึ้นสืบราชสมบัติ เป็น "สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช" รัชกาลที่ 9 ทันที ซึ่งในขณะนั้นมีพระชนมายุเพียง 19 พรรษาเท่านั้น ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

คณะรัฐมนตรีปรีดี จึงได้แต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ คือ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมขุนชัยนาทนเรนทร และ พระยามานวราชเสวี เพื่อทำหน้าที่บริหารราชการแผ่นดินจนกว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช จะทรงบรรลุนิติภาวะ

วันที่ 10 มิถุนายน 2489 ปรีดี หวังว่าจะลดแรงเสียดทานจากประชาชน แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเขา เมื่อครั้งแรกหลวงนิตย์ ไม่ได้พบแผลทางเบื้องหลังพระเศียรของรัชกาลที่ 8 เข้าใจว่ามีแผลทางพระนลาฏด้านเดียว แต่วันนี้เจ้าหน้าที่จากสภากาชาดมาแต่งพระบรมศพ เพื่อเตรียมการสรงน้ำพระบรมศพในตอนเย็น

จึงได้พบแผลที่เบื้องหลังพระเศียรอีกแผลหนึ่งแผลตรงท้ายทอย มีพระเกศาปกคลุมบาดแผล ทำให้แลเห็นเป็นแผลเล็กกว่าแผลที่พระนลาฏ จึ่งมีการกล่าวทักท้วงกันว่า ถูกยิงทางเบื้องหลังพระเศียรทะลุออกทางพระนลาฏ เสียงครหาระงมไปทั่ว ว่าคำแถลงการณ์ฉบับแรกไม่เป็นความจริง ปรีดี พร้อมด้วยคณะราษฎร จึงประชุมวางแผนกัน เพื่อให้ตำรวจออกแถลงการณ์ใหม่

หลังวันสวรรคต นายสี่ หรือ ชูรัตน์ มือปืนกลับใจ ได้ไปหา ร.ต.กรี อีกครั้ง เขาร้องไห้บอกว่า ที่รับจ้างยิงคนสำคัญนั้น คือ ยิงรัชกาลที่ 8 โดย ร.อ.วัชรชัย นำตัวเขาเข้าไปในวังก่อนสวรรคตเพื่อให้ยิง ผู้ที่รอรับอยู่ในวัง คือ นายชิต นายบุศย์ แต่เขาไม่กล้ายิง จึ่งหลบออกมาเสีย ส่วนผู้ที่ยิงในหลวง คือ ร.อ.วัชรชัย (คำบอกเล่าจาก นายสี กับ ร.ต.กรี)

เขาบอก ร.ต.กรี ว่าตำรวจกำลังติดตามจะยิงเขาอยู่ จึ่งขออาศัยอยู่กับ ร.ต.กรี ด้วย และจะตามไปฆ่า ร.อ.วัชรชัย ให้ได้ ขอร้องให้ ร.ต.กรี ช่วยพาไปหา พล.ท. พระยาเทพฯ เพื่อจะฝากลูกเมีย พระยาเทพฯ ได้ฟังเรื่องแล้วห้ามปราม แนะนำให้รักษาตัวให้ดี เจ้าหน้าที่จะปฏิบัติตามกฎหมายยังมีอยู่

ในที่สุดจึงบอกปัดไม่ยอมรับให้อยู่อาศัยด้วย นายสี่ หรือ ชูรัตน์ จึ่งมาพักอาศัยอยู่กับ ร.ต.กรี ต่อมาสักเดือนหนึ่งก็ขอหนีไปและบอกว่า จะไปอยู่กับ ร.ต.อ.เฉียบ (เป็นเพื่อนลูกชาย ปรีดี และต่อมาเขาลี้ภัยอยู่จีนกับปรีดี ) แต่แล้ว นายสี่ ก็หายสาบสูญไป ไม่มีใครหาร่างเขาพบอีกเลย

วันที่ 11 มิถุนายน 2489 ปรีดี ลาออก จากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี พอเป็นพิธี แต่ความพิรุธก็เกิดขึ้น เมื่อในวันนั้นเองสภาผู้แทนราษฎรนอมินี ก็ยกมือสนับสนุนให้ ปรีดี ได้ขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ต่อเป็นสมัยที่ 3 ตามเดิม เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น..พอถึงจุดนี้ หลายคนตาสว่าง ร้องอ๋อแล้วใช่ไหม??

กรมตำรวจ ออกแถลงการณ์ อ้างว่า ได้สอบสวนเพิ่มเติมจากพระราชกิจประจำวัน ทรงโปรดเกล้าฯ กำหนดให้หม่อมเจ้าอาชวดิศ เข้าเฝ้าในวันที่ 9 มิถุนายน 2489 เวลา 10.00 นาฬิกา เพื่อกราบบังคมทูลลาทรงผนวช กับนัดให้หม่อมเจ้าศุภสวัสดิ์ ร่วมโต๊ะเสวยพระกระยาหารกลางวัน และทรงโปรดเกล้าฯ ให้นายวงศ์ ไปกราบทูลสมเด็จพระสังฆราชว่า

จะเสด็จไปทูลลาเสด็จสหรัฐอเมริกา ณ พระอุโบสถวัดบวรนิเวศในวันที่ 10 มิถุนายน 2489 อันเป็นหลักฐานเพิ่มเติมข้อสันนิษฐานว่าการสวรรคต ได้เป็นไปโดยอุบัติเหตุ ไม่มีทางส่อแสดงว่า ทรงปลงพระชนม์เอง..เอาเข้าไป !!

แต่คำแถลงการณ์ ของตำรวจยังไม่เพียงพอที่จะระงับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ของหมู่ประชาชนซึ่งยิ่งแพร่สะพัดออกไปทุกทีว่า รัชกาลที่ 8 มิได้เสด็จสวรรคตโดยอุบัติเหตุ แต่ถูกลอบปลงพระชนม์ ถึงกับมีผู้ไปร้องตะโกนในโรงภาพยนตร์ว่า “นายปรีดีฆ่าในหลวง” เป็นเหตุให้รัฐบาลปรีดีเกรงจะเกิดจลาจล

--------------------------->
ในตอนนี้จะเห็นขั้นตอน การลอบปลงพระชนม์โดยละเอียดชนิดทุกระยะ พร้อมคำให้การพยาน หลักฐานต่อหน้าศาลที่ได้ถูกบันทึกไว้ รัชกาลที่ 7 และที่ 8 เป็นพระมหากษัตริย์ไทยถึง 2 พระองค์แล้ว ที่ปรีดี รังแก และบงการโหดร้ายจนสิ้นพระชนม์

สิ่งนี้คือ “ประวัติศาสตร์ ” ของราชการ ประวัติศาสตร์จะมี “เพียงชุดเดียว” และอ้างอิงได้ ถ้าใครจะโต้แย้งให้ไปค้นกูเกิ้ลคำว่า "คำพิพากษาของศาลฎีกาที่ 1544/2497 " ก่อน แล้วอ่านคำพิพากษานั้นให้ละเอียด ถ้อยคำของพระ ของผู้ต้องหา ของญาติผู้ต้องหา จดหมายใครภายหลัง จะไม่สามารถมาหักล้างคำพิพากษาศาลฎีกาได้

** เหตุการณ์จะดำเนินต่ออย่างไร ใครจะเป็นฝ่ายล้มอสูรร้าย ปรีดี ลงได้ และเขาจะก่อกบฏบุกยึดพระราชวังหลวงอย่างไร ติดตามตอนต่อไปคลิ๊กที่https://www.facebook.com/topsecretthai/posts/301460453377322

คัดลอกจาก facebook @topsecrethai

วันที่ 17 ธ.ค.57 เปิดโปง..ลับมาก ปรีดี ฆ่าตัดตอนพยาน หวังเป่าคดี ร.8 สวรรคต (ตอน 3)

ตอนที่แล้วเล่าถึงขั้นตอนการวางแผนลอบปลงพระชนม์รัชกาลที่ 8 ของ ปรีดี ร.อ.วัชรชัย นายเฉลียว นายชิต นายบุศย์ นายชิต และนายชาติ ( ถ้าใครจะโต้แย้งให้ไปค้นกูเกิ้ลคำว่า "คำพิพากษาของศาลฎีกาที่ 1544/2497 " ) แต่มือปืนที่จ้างมา 4 แสนบาท ไม่กล้าลงมือเพราะเกรงบารมี จึงกลับออกจากวังไป ทำให้ผู้ลงมือคือ ร.อ.วัชรชัย ในช่วงเช้า แต่เกิดกระแสต่อต้านรัฐบาลปรีดี อย่างมากเพราะประชาชนไม่เชื่อคำแถลงจากรัฐบาล คณะราษฎร

วันที่ 18 มิถุนายน 2489 ปรีดี จึงได้ออกประกาศตั้งกรรมการขึ้นคณะหนึ่ง เรียกว่า ”ศาลกลางเมือง” แอบอ้างดื้อๆ ว่า “ คณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ฯ” ให้ตั้งกรรมการขึ้นคณะหนึ่ง มีหน้าที่สอบสวนในการที่รัชกาลที่ 8 เสด็จสวรรคต แล้วให้เสนอรายละเอียด และความเห็นต่อไป ให้อธิบดีกรมตำรวจนำพยานมาสอบสวนต่อหน้ากรรมการ”

ช่วงนั้น มีประกาศเป็นทางการ ให้ผู้ที่รู้เรื่องการสวรรคต มาแจ้งแก่เจ้าพนักงาน ด้วยความพาซื่อบางคนหลงเชื่อตามประกาศ เช่น พ.อ.พระยาวิชิต สรศาสตร์ เข้าร้องเรียนว่า เป็นกรณีลอบปลงพระชนม์ ทำให้ปรีดี สั่งตำรวจจับกุมเขาทันที และฟ้องร้องหาว่าร้องเรียนเท็จ อ้างว่าจะก่อให้เกิดจลาจล...อ้าวว

ช่วงปรีดี เป็นนายก ถ้าผู้ใดยืนยัน รู้เรื่องว่าเป็นการถูกลอบปลงพระชนม์ ก็จะเกิดภัยแก่ตนและคนใกล้ชิด จะถูกรถเก๋งสีดำ ขับมาจอดหน้าบ้าน และถูกอุ้มหายตัวสาบสูญจากตำรวจ (เป็นการฆ่าตัดตอน คล้ายคนแดนไกลทำ) สมัยนั้นประชาชนจึงเป็นที่รู้กันอยู่ไปทั่วว่า ห้ามใครการวิพากษ์วิจารณ์กรณีสวรรคต

ประชาชนก็กลัวเกรงอำนาจเถื่อน ของรัฐบาลเผด็จการปรีดีอย่างมาก ทำให้เป็นการตัดหนทางของพยานผู้รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ที่จะให้ความจริงกับสังคม เรียกได้ว่าในยุคปรีดี เป็นนายกฯ เขาปกครองแบบเผด็จการไม่ต่างจากฮิตเลอร์ ของนาซีเยอรมัน ไทยไม่เคยมีเสรีภาพใดๆ ของประชาชนเลยแม้เพียงปลายเล็บ

ปรีดี นายกฯ ย่ามใจ คิดว่าอำนาจของเขาควบคุมได้ และเงินของเขาซื้อทุกอย่าง (ความคิดเขาเหมือนคนแดนไกล) เขาได้ไปเจรจา ศ.น.พ.ชุบ (พยาน) ผู้ ได้ทุนไปเรียนในประเทศอังกฤษตั้งแต่อายุ 13 ปี (ต่อมาเป็นผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลจุฬาฯ ) แพทย์ผู้ชันสูตรพลิกศพของรัชกาลที่ 8 เพื่อให้ยอมไปให้ปากคำว่า เป็นการปลงพระชนม์พระองค์เอง

โดยยื่นสินบนว่า "จะเปิดคลังหลวงให้และให้เอากระเป๋าไป 2 ใบ ใส่เงินเท่าที่ใส่ได้ ให้ไปกินอยู่ตลอดชีวิต แค่อย่าให้ปากคำกับศาลว่า เป็นการลอบปลงพระชนม์" ในสมัยนั้นถ้าใครไม่ยอมทำตามปรีดี ก็จะมี “เก๋งดำ” หรือรถยนต์เก๋งสีดำมาจอดหน้าบ้าน นั้นหมายถึงว่าตายทุกราย จึงเกิดข่าวลือว่า ศ.นพ.ชุบ ตายแล้ว

แต่ ศ.น.พ.ชุบ เป็นคนจริงจึงไม่ยอม และไม่กลัวตาย เขาจ้างทหารมาเป็นยาม ถือปืนลูกซองอยู่ในบ้านใครเข้ามาให้ "ยิงทิ้งทันที" แถม พล.ต.ต.พระพินิจชนคดี ก็สืบสวนเข้าใกล้ตัวปรีดี เข้าไปทุกที ท่ามกลางอุปสรรคขัดขวางนานับประการ แม้ ปรีดี จะใช้อำนาจข่มขู่เขา หรือ ติดสินบน ศ.นพ.ชุบ เท่าใดก็ไม่สำเร็จ

ช่วงนั้น ร.ท.สมพันธ์ นายกสมาคมหนังสือพิมพ์ แห่งประเทศไทยเป็นคนแรก วิพากษ์วิจารณ์ปรีดีในคดีสวรรคตรัชกาลที่ 8 ผ่านสื่ออย่างตรงไปตรงมา เขาถูกปรีดี สั่งตำรวจจับกุม และถูกตั้งข้อหากบฏทันที เพราะสมัยนั้นตำรวจจะจับใครในคดีนี้ ต้องให้ปรีดี อนุมัติก่อนเท่านั้น..น้าน !!

วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ.2489 ด้วยสถานการณ์ทางเมืองภายในประเทศ ล่อแหลมส่อเค้ามีภยันตราย และอีกทั้งในหลวงรัชกาลที่ 9 ยังทรงมีภารกิจในการศึกษาต่อ เพราะมีพระราชภารกิจในการปกครองประเทศเป็นสำคัญ จึงทรงเสด็จพระราชดำเนิน พร้อมพระราชชนนี และพระพี่นาง กลับประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยโลซานน์ ในสาขาวิชารัฐศาสตร์ แทนสาขาวิศวกรรมศาสตร์

ในขณะที่ในหลวง ทรงประทับรถพระที่นั่ง เสด็จพระราชดำเนินไปยังท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมือง เพื่อทรงเดินทางไปศึกษาเพิ่มเติม ก็ทรงได้ยินเสียงราษฎรคนหนึ่งตะโกนว่า "ในหลวง อย่าทิ้งประชาชน" จึงทรงนึกตอบในพระราชหฤทัยว่า "ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะทิ้งประชาชนอย่างไรได้"

วันที่ 23 สิงหาคม 2489 แรงกดดันรอบด้าน และจากประชาชนมีมากทวีคูณ ส่อเค้าจะเกิดเหตุวุ่นวายในพระนคร เหมือนคราปฏิวัติรัสเซีย ปรีดี คาดไม่ถึง จึงวางแผนผ่อนคลายกระแสกดดันสังคม ด้วยการจำใจลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี หวังหยุดชลอคดี และอารมณ์ลุกลามของประชาชน

เพื่อความปลอดภัยของตนเอง วันนั้นเอง ปรีดี ชี้นำสภาผู้แทนนอมินีให้เลือก พล.ร.ต.ถวัลย์ ( นอมินี ของปรีดี เหมือนคนแดนไกลทำ) ขึ้นเป็นนายกฯ ต่อจากเขา เพื่อควบคุมอำนาจต่อไป แล้วเขาก็หลบออกไปต่างประเทศ พร้อมกับ ร.อ.วัชรชัย , ต่อมา พลเรือตรีถวัลย์ นายกฯ นอมินี ได้ปลด พล.ต.ต.พระพินิจชนคดี ที่เป็นนายตำรวจที่ทำคดี รัชกาลที่ 8 ออกจากราชการ เพื่อปกป้องคดีความไม่ให้โยงมาถึง ปรีดี...ชัดแจ๋วไหมคนไทย ??

วันที่ 29 ตุลาคม 2489 รัฐบาล พล.ร.ต.ถวัลย์ ประกาศยกเลิก พ.ร.บ.ว่าด้วยคอมมิวนิสต์ ที่ใช้มาตั้งแต่ พระยามโนปกรณ์ พ.ศ.2476 เพื่อปูทางให้ปรีดี คิดการเปลี่ยนแปลงรูปแบบการปกครอง เป็นระบอบคอมมิวนิสต์เต็มรูปแบบ โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม

วันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2490 นายชื้น บรรณาธิการหนังสือพิมพ์อิทธิธรรม ทำข่าวเรื่องการสวรรคตของ รัชกาลที่ 8 อย่างเจาะลึกล้วงลับ เจ้าของหนังสือพิมพ์เขาถูกปาระเบิด และในที่สุดเขาโดนยิง ตายข้างถนนอย่างอุกอาจ โดยตำรวจจับใครไม่ได้ และยังมีการสร้างรัฐตำรวจลอบยิง ผู้ที่คิดจะปากโป้งในคดีสวรรคคตนี้อีกหลายคน (ฆ่าตัดตอน คล้ายคนแดนไกลทำ)

พฤศจิกายน 2490 ฝ่ายค้าน ได้มีการอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาล พล.ร.ต.ถวัลย์ คณะราษฎร ยาวนานถึง 7 วัน 7 คืนติดต่อกัน ในกรณีการทุจริตคอร์รัปชั่นในวงราชการอื้อฉาว เช่น การนำเงินไปซื้อจอบเสียม แจกจ่ายให้ราษฎรทำการเกษตร แต่เป็นจอบเสียมที่ไม่ได้มาตรฐาน ซึ่งเรียกกันว่า "กินจอบกินเสียม" (นักการเมืองสมัยปรีดี โกงกินแม้แต่จอบเสียม สมัยเผาไทยโกงจำนำข้าว)

วันที่ 8 พฤศจิกายน 2490 ด้วยสาเหตุที่รัฐบาลไม่สามารถคลี่คลายคดีสวรรคต ร.8 ลงได้ ประกอบกับการทุจริตคอร์รัปชั่นอย่างโจ่งแจ้ง รวมทั้งจะเปลี่ยนประเทศเป็นระบอบคอมมิวนิสต์ คณะทหารแห่งชาติ 4 คน นำโดยจอมพลผิน , พันเอกสฤษดิ์ ฯลฯ และโดยการสนับสนุนจาก CIA อเมริกา

เห็นท่าไม่ดี จึงทำรัฐประหาร ตัดไฟแต่ต้นลมโค่นล้มอำนาจของ พล.ร.ต.ถวัลย์ โดย กองกำลังรถถังส่วนหนึ่งบุกเข้าไปที่ เวทีลีลาศ สวนอัมพร เพื่อทำการควบคุมตัว พล.ร.ต.ถวัลย์ นายกรัฐมนตรี ซึ่งอยู่ในงานราตรีการกุศล

รถถังอีกส่วนหนึ่ง บุกเข้ายิงทำเนียบท่าช้างวังหน้าซึ่ง ปรีดี และครอบครัวอาศัยอยู่ แล้วพยายามจะจับกุมตัวปรีดี แต่เขา ได้หลบหนีไปก่อนหน้านั้นไม่นานด้วยเรือ ครอบครัว ปรีดีขณะนั้นเหลือเพียง พูนศุข ภรรยาปรีดี (ญาตินามสกุลเดิม เหมือนหญิงกระบังลมปัจจุบัน) และลูกๆ

ปรีดี ร.อ.วัชรชัย ร.ต.อ.เฉียบ นายสงวน ผู้เกี่ยวข้องกับขบวนการลอบปลงพระชนม์รัชกาลที่ 8 ได้หลบหนีไปพักอยู่กับเพื่อนทหารเรือที่สัตหีบอยู่ระยะหนึ่ง ต่อด้วยลี้ภัยไปสิงคโปร์ และออกจากประเทศไทยไปทางเรือสู่ฮ่องกง และประเทศจีน อาศัยที่ตรอกเสี่ยวหยางเหมา กรุงปักกิ่ง

วันที่ 10 พฤศจิกายน 2490 คณะทหารแห่งชาติ สามารถยึดอำนาจนายกฯ พล.ร.ต.ถวัลย์ ได้อย่างสำเร็จ จึงให้ นายควง หัวหน้าพรรค ปชป. ขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี และจัดการเลือกใหม่ พรรค ปชป.ได้คะแนนเสียงข้างมาก นายควง อภัยวงศ์ จึงดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีต่อ และควบ รมต.มหาดไทย

วันที่ 18 พฤศจิกายน 2490 พล.ต.ต.หลวงชาติตระการ เป็นอธิบดีกรมตำรวจ ได้ออกคำสั่งรื้อฟื้นคดี รัชกาลที่ 8 โดยลงนามว่า "โดยที่ทางราชการฝ่ายทหาร ได้ส่งหลักฐานแผนการของบุคคลคณะหนึ่ง สมคบกันดำเนินการประทุษร้ายองค์พระมหากษัตริย์ มีการลอบปลงพระชนม์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล และเตรียมการเปลี่ยนระบอบการปกครองแผ่นดินโดยทำลายล้างรัฐบาล มาให้กรมตำรวจสอบสวนดำเนินคดี "

วันที่ 20 พฤศจิกายน 2490 ตำรวจ จับ นายชิต , นายบุศย์ และนายเฉลียว อดีตสมาชิกคณะราษฎรสายพลเรือน อดีตราชเลขาธิการในสมัยรัชกาลที่ 8 คนใกล้ชิดปรีดี ในกรณีลอบปลงพระชนม์สวรรคต และรัฐบาลยุคนั้น และเห็นช่องทาง ในการล้างบางเสี้ยนหนามอำนาจ คณะราษฎรสายปรีดี เพื่อช่วงชิงอำนาจความเป็นใหญ่

นายปาล บุตรชายปรีดี ซึ่งขณะนั้นอายุ 20 ปี ถูกศาลตัดสินจำคุก 20 ปี โดยข้อหากบฏต่อมา พ.ศ.2500 เขาได้รับการปล่อยตัว เพราะ จอมพล ป. ได้ออกกฎหมายนิรโทษกรรม เพราะเกิดขัดแย้งกับจอมพลสฤษดิ์ และ จอมพล ป.จะนำปรีดี กลับมาไทย

วันที่ 11 มีนาคม 2491 นายตี๋ (พยาน) ซึ่งเป็นคนคุ้นเคยได้ไปพักอยู่ที่บ้านขุนเทพฯ (พยาน) หลังจากพักอยู่แล้วสองสามวันแล้ว คืนวันหนึ่ง นายชวน (พยาน) มาคุยที่บ้านขุนเทพฯ ตามที่เคยมา นายตี๋ ร่วมวงคุยด้วย คุยกันถึงเรื่องกรณีสวรรคต ร.8 โต้เถียงกันระหว่างขุนเทพฯ กับนายชวนว่า

ใครเป็นคนปลงพระชนม์ ปรีดีจะรู้เห็นด้วยหรือไม่ ถ้ารู้ได้รู้แต่เบื้องต้น หรือรู้เมื่อภายหลัง นายตี๋ได้ฟังการโต้เถียงนั้นแล้วอดไม่ได้ พูดโพล่งออกมาว่า "ลื้อสองคนไม่รู้จริงหรอก อั๊วนี่ถึงจะรู้จริงว่าใครฆ่า ร.8 " ขุนเทพฯ และนายชวน จึงช่วยกันซักถามต่อไป นายตี๋ ตอบว่า ปรีดี เป็นหัวหน้าคิดปลงพระชนม์

เขาเล่าต่อว่า ก่อนปลงพระชนม์ เขามีการประชุมกันมาตั้งเดือนแล้ว ที่บ้านข้าราชการผู้ใหญ่ผู้หนึ่งผู้มีบุญคุณ และ นายตี๋ อยู่ในบ้านนั้นด้วยจึงรู้ นายตี๋ ได้กำชับเป็นหนักหนาว่า รู้แล้วอย่างนี้ อย่าพูดให้ใครฟังต่อไป ต่อมานายตี๋ ขยายความให้ขุนเทพฯ ฟังต่อไปว่า มีคนไปประชุมกันที่บ้าน พล.ร.ต.กระแส หลายคน และหลายครั้ง คือ ปรีดี นายเฉลียว นายชิต นายตุ๊ (ร.อ.วัชรชัย) และคนอื่นๆ

วันที่ 6 เมษายน 2491 คณะนายทหาร ในกลุ่มคณะทหารแห่งชาติ 4 คน ได้ทำการบีบบังคับให้นายควง ลาออกจากนายกฯ ภายใน 24 ชั่วโมง เพราะมีความขัดแย้งกันในอำนาจ เรียกการปฏิวัติครั้งนี้ว่า "ปฏิวัติเงียบ"

วันที่ 8 เมษายน 2491 กลุ่มคณะทหารแห่งชาติ แต่งตั้ง จอมพล ป. เป็นนายกรัฐมนตรี คดีของรัชกาลที่ 8 ถูกรื้อฟื้นอีกครั้ง และ มีการแต่งตั้งให้ พล.ต.ต.พระพินิจชนคดี พี่เขยของ ม.ร.ว.เสนีย์ และ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ผู้จงรักภักดี กลับเข้ารับราชการอีกครั้ง เพื่อทำหน้าที่สืบสวนกรณีสวรรคต ร.8 เสียใหม่

วันที่ 30 พฤษภาคม 2491 ขุนเทพ จึงตัดสินใจจะบอกเรื่องนายตี๋ แก่ หลวงแผ้ว (พยาน) ซึ่งเคยรู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก ขุนเทพฯ จึ่งโทรเลขถึงนายตี๋ ที่นครสวรรค์ว่า ต้องการพบด่วนที่บ้านขุนเทพฯ และลอบโทรศัพท์ถึงหลวงแผ้วให้มาพบ อย่าแต่งเครื่องแบบ

คุยสักพัก หลวงแผ้ว แสดงตัวว่าเป็นตำรวจ นายตี๋ ตกตะลึงนิ่งอึ้งอยู่ ขุนเทพฯ ก็ปลอบว่า จงเห็นแก่ชาติ เกิดมาตายครั้งเดียว นำเรื่องให้ตำรวจทราบ ในที่สุดก็ยอมไปให้ถ้อยคำแก่ตำรวจ หลังจากได้นายตี๋ เป็นพยานแล้ว รัฐบาลสมัยนั้นจึงได้ดำเนินการเรียกตัว พล.ร.ต. กระแส และ น.ส.ทองใบ คนรับใช้ มาสอบสวนเป็นพยานในคดี

วันที่ 7 สิงหาคม 2491 กรมตำรวจ ได้ออกหมายจับประกาศทั่วประเทศ มีใจความว่า “นายปรีดี อดีตนายกรัฐมนตรี กับ ร.อ.วัชรชัย ได้สมคบกับพวก ตระเตรียมวางแผนการลอบปลงพระชนม์ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอนันทมหิดล ถึงแก่สวรรคต และปกปิดทำลายหลักฐานในการกระทำเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นอาญา “ ...นี่คือหลักฐานทางราชการ ที่ปรากฎกับสาธารณชน

วันที่ 1 ตุลาคม 2491 จอมพล ป. ได้จับกุมนายทหาร และนักการเมืองหลายคน ที่กำลังวางแผนจะก่อการยึดอำนาจรัฐบาล เรียกว่าว่า “กบฏ 1 ต.ค. 2491” มีผู้หลบหนีการจับกุมได้ส่งคนไปพบปรีดี ที่จีน เพื่อก่อกบฎโค่นรัฐบาล จอมพล ป. โดยให้ปรีดี เป็นผู้นำก่อการ ร่วมมือกับทหารเรือ และคอมมิวนิสต์ ที่ปรีดีเป็นหัวหน้าลับๆ มานานแล้ว

พ.ศ. 2498 มีการสืบพยานตามระบบกฎหมายไทยขณะนั้นทุกประการ ด้วยอำนาจสายปรีดี หมดลง จึงไม่สามารถช่วยนายชิต , นายบุศย์ และนายเฉลียวได้ ต่อมาผู้ต้องหาทั้ง 3 คน ถูกศาลพิพากษาประหารชีวิต ( ถ้าใครจะโต้แย้งให้ไปค้นกูเกิ้ลคำว่า "คำพิพากษาของศาลฎีกาที่ 1544/2497 " ) และพวกเขาได้ขอพระราชทานอภัยโทษ

แต่รัฐบาลขณะนั้นถวายคำแนะนำว่าไม่สมควรให้ เพราะเป็นคดีร้ายแรงของชาติ ทั้ง 3 คนในคดีลอบปลงพระชนม์จึงถูกประหารชีวิต ในส่วน ปรีดี และ ร.อ.วัชรชัย นั้น ถึงแม้จะมีพยานที่ให้ถ้อยคำต่อศาลพาดพิงถึง แต่เหตุที่ปรีดี ร.อ.วัชรชัย ไม่โดนคำพิพากษา เพราะเขาลี้ภัยไปอยู่จีน

เขากลายเป็นผู้หนีความผิดตามหมายจับ (คล้ายคนแดนไกล) จึงไม่เคยมาขึ้นศาลเลยสักนัด การไต่สวนเขาตามระบบยุติธรรมก็ถูกตัดตอน ตำเนินการตามระบบไปต่อไม่ได้เพราะขาดผู้ต้องหา ศาลจะตัดสินเขาก็ทำไม่ได้ตามกฎหมายไทยในขณะนั้น..สรุป ปรีดี และ ร.อ.วัชรชัย กลัวความผิดจึงหนีคดีไม่กล้าสู้ในกระบวนการยุติธรรมไทย

แม้เหตุการณ์ปรีดี สั่งการลอบปลงพระชมน์จะผ่านมาแล้วถึง 68 ปี แต่ก็ยังมีนักวิชากำกวม สิ่งคล้ายคน ที่เป็นผลไม้พิษจากปรีดี มีความอาฆาตมาดร้าย ต้องการล้มล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ ได้พยายามออกมาแถชี้นำให้ร้ายต่อเบื้องสูงปัจจุบันตลอดมา พวกนี้ไม่ได้มีความเชี่ยวชาญ ในเรื่องการสืบสวนสอบสวน หรือ ข้อกฎหมายคดีความ

แต่บางคน เช่น หงอก เจียม ที่ถูกพ่อตนเองทุบตีตั้งแต่เด็กๆ จึงเกิดปมด้อย ไม่อยากเห็นใครเก่งเหมือนพ่อตนเอง และหลงตัวเองว่าเป็นผู้รอบรู้ในทุกเรื่อง จึงเลือกนำเหตุการณ์บางตอนออกมา แล้วแก้ไขประวัติศาสตร์ คำพิพากษาของศาล ใส่ความคิดอคติต่อสถาบันในทางลบของตนเองเข้าไป

เพื่อชี้นำให้พวกหัวอ่อน ใส่สีตีไข่ปลุกระดมให้นักศึกษา และประชาชน ที่กินแต่หญ้าอัดเม็ด และฟางแคปซูล จนขาดวิตะมินสมอง หลงเชื่อคิดเห็นคล้อยตามตามที่ต้องการ เพื่อใส่ความให้ร้ายต่อเบื้องสูงในเรื่องที่ไม่เป็นความจริงมาตลอดเวลา

------------------------------>
จิตใจความเป็นอสูรร้ายของปรีดี ยังไม่จางหาย “เมื่อตนเองอยู่ไม่ได้ คนอื่นๆ ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบ “ ดังนั้นระหว่างอยู่ที่ปักกิ่ง ปรีดี เจรจากับทางจีน ขอความช่วยเหลือด้านอาวุธ เพื่อจะเอาไปมอบให้คอมมิวนิสต์ในไทย เพื่อใช้ในการทำสงครามกลางเมืองกับรัฐบาลไทย และเขาจ้องรังแก แอบอ้างเบื้องสูง รัชกาลปัจจุบันอีกครั้ง

ตามที่เล่าตอนแรกว่า วันที่ 1 ธันวาคม 2485 ผู้ที่เลื่อมใสลัทธิคอมมิวนิสต์ในไทย ได้ประกาศจัดตั้ง พรรคคอมมิวนิสต์ไทย มีสมาชิกร่วมก่อตั้ง 57 คน มีการประชุมสมัชชาพรรค ครั้งที่ 1 ที่จังหวัดนครสวรรค์ เป็นจุดเริ่มของกองกำลังก่อการร้ายของปรีดี ในหลายปีต่อมา

พ.ศ. 2492 คอมมิวนิสต์ในประเทศจีน นำโดยเหมาเจ๋อตุง ขึ้นสู่อำนาจ และก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน ระหว่างนั้นบรรดาประเทศโลกที่สาม ต่างก็รับระบอบคอมมิวนิสต์เข้ามาเป็นระบอบการปกครอง พรรคคอมมิวนิสต์จีน จึงได้แผ่อิทธิพลส่งผู้ปฏิบัติงานมาร่วมมือกับ พคท. ทำการเคลื่อนไหวในภาคอีสานของไทย โดยจัดตั้งชาวนาเพื่อการปฏิวัติ

แผนการช่วงนั้นของปรีดี และคณะราษฎร พ้องเลียนแบบการชิงอำนาจ ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน ที่นำโดยกองกำลังปฏิวัติประชาชน เหมาเจ๋อตุง กับ นายพลเจียงไคเช็ค ผู้นำทางทหาร โดย ถ้าการยึดอำนาจไทยสำเร็จ จะสถาปนาระบอบการปกครองคอมมิวนิสต์ขึ้น ในประเทศไทย โดย ปรีดี จะเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี คล้ายเหมาเจ๋อตุง ส่วนนายฟอง จะเป็นนายกรัฐมนตรี นายเตียง และ ทองอินทร์ จะเป็นอัครเสนาบดี

วันที่ 30 ม.ค.2492 ปรีดี หลังชนฝา ต้องการได้อำนาจคืน เดินทางจากฮ่องกง มาที่เกาะเสม็ด และเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อทำการก่อ “กบฏวังหลวง” เพื่อปฏิวัติรัฐบาล จอมพล ป. โดยมีนายอรรถกิตติ ผู้เป็นญาติ จ่ายเงินสนับสนุนการก่อการครั้งนี้จำนวน 10 ล้านบาท ผู้ก่อการกบฎวังหลวงก็คือ ขบวนการเสรีไทย และคอมมิวนิสต์ในไทย นั่นเองหาใช่ใครอื่น

มีด้วยกัน 4 สายคือ สายคณะราษฎร นำโดย ปรีดี , สาย ส.ส.เลือกตั้ง นำโดย เตียง (ขุนพลคอมมิวนิสต์ภูพาน ต่อมาถูกฆ่าตาย) , สายกลุ่มธรรมศาสตร์และการเมือง นำโดย เดือน และสายกำลังทหาร นำโดย พ.ต.โผน (ต่อมาถูกฆ่าตาย) และ ร.อ.วัชรชัย...จำชีื่อนี้ได้ไหม ?? ตาสว่างทั้งแผ่นดินหรือยัง (ถ้ายังจำไม่ได้ให้คลิ๊กไปอ่านตอนเดิมที่ลิ้งย่อหน้าที่สอง)

วันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2492 ปรีดี รัฐบุรุษอาวุโสผู้ทรราช ได้ออกจากบ้านที่หลบซ่อนในกรุงเทพฯ มุ่งหน้าไปปรากฏตัวที่ธรรมศาสตร์ ตามที่ได้มีการนัดกันกับคณะปฏิวัติ พรรคพวกของปรีดี ได้ลำเลียงอาวุธ ซึ่งได้มาเมื่อคราวเป็นเสรีไทย เข้าไปรวบรวมที่นี่เป็นจำนวนมาก ปรีดี สั่งการยึดอำนาจเหมือนคราวปี 2475 โดยใช้กำลังส่วนหนึ่งนำโดย ร.อ.วัชรชัย เข้ายึดธรรมศาสตร์เอาไว้ เป็นกองบัญชาการ และรวบรวมสรรพกำลัง

กำลังส่วนหนึ่ง เข้าสั่งให้ “ยึดพระบรมมหาราชวังของพระมหากษัตริย์” ไว้ เป็นกองบัญชาการชั่วคราว...โห้..เอาอีกแล้ว สรรพอาวุธอยู่ที่กองสัญญาณทหารเรือ ที่ศาลาแดง กำลังอีกส่วนหนึ่ง ปรีดี ได้บัญชาการให้ไปยึดบริเวณวัดพระเชตุพน เพื่อเป็นการตรึงกำลังทหาร ร.พัน.1 ไว้ ช่วงนี้ปรีสั่งกองกำลังคอมมิวนิสต์ ไทยและต่างชาติ ให้เคลื่อนเข้ามาสมทบในเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด

นายชาญ ผู้นำกำลังหัวหินเข้าสู่พระนคร , นายชวน นำกำลังภาคตะวันออก ต่างด้าว ได้แก่ ลาว ญวณ เข้ามาทางอรัญประเทศ (ดูภาพที่ 3 ประกอบ) , นายทองอินทร์ นายจำลอง นายถวิล และนายเตียง นำกำลังคอมมิวนิสต์ยึดภาคอีสาน แล้วค่อยนำเข้ามาสมทบในพระนคร , นายเปลว นำกำลังจากเมืองกาญจนบุรี เข้ามาสมทบ

ทหารเรือ พวกปรีดี เช่น พล.ร.ต.สังวร พล.ร.ต.ทหาร นำกำลังทหารเรือบางส่วน จากสัตหีบ ชลบุรี ระยอง เคลื่อนมารวมกำลังที่ชลบุรี ต่อจากนั้นจะมุ่งสู่กรุงเทพฯ เพื่อดำเนินตามแผนการณ์ที่วางไว้ , ร.อ.วัชรชัย นำรถยนต์ 4 คัน ภายในรถมีอาวุธและพลพรรคเต็มคันรถ เคลื่อนออกจากธรรมศาสตร์ มุ่งยึด “พระบรมมหาราชวัง” มุ่งร้ายเบื้องสูงอีกครา..หมอนี่ราวีเบืี้องสูงตลอด

เมื่อไปถึง ร.อ.วัชรชัย เรียกให้ผู้กองรักษาการณ์ประจำพระบรมมหาราชวัง ออกมาพบที่หน้าประตู เมื่อ ทหารออกมา ก็ถูกเอาปืนจี้บังคับให้ปลดอาวุธโดยทันที จากนั้นเขาและพวก ก็บุกเข้าไปปลดอาวุธทหารที่รักษาการณ์ทั้งหมด แล้วเข้ายึดพระบรมมหาราชวังไว้ แล้วลำเลียงอาวุธสงครามนานาชนิดเข้าไปในวังหลวง เพื่อทำเป็นสถานีรบกับทหารไทยทันที

** เหตุการณ์ระทึกใจจะเป็นเช่นไร ใครจะเป็นฝ่ายชนะศึก และปรีดี จะแอบอ้างพระราชโองการเบื้องสูงอย่างไรอีก และเขาจะกลายเป็นผู้นำคอมมิสนิสต์สู้กับทหารไทยอย่างไร ติดตามตอนต่อไปคลิ๊กที่https://www.facebook.com/topsecretthai/posts/301464146710286

คัดลอกจากfacebook@topsecrethai