Thaiihdc.org

มีคนรักกันถามผมว่า ผมไปทำงานให้แก่รัฐบาลบ้างหรือไม่    ซึ่งผมตอบว่าไม่มี    แต่ก็ทำให้ฉุกคิด ว่าคนถามอาจมองแง่ดี ว่าผมน่าจะทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมือง ผ่านระบบการเมืองยุค รสช. ได้

ผมกลับมาไตร่ตรองที่บ้าน ว่าคนถามคงจะมองว่า คนแก่อย่างผมน่าจะยังทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมือง หรือสังคมได้    แต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์    ซึ่งเป็นความเข้าใจผิดอย่างยิ่ง     เพราะปัจจุบันนี้ ผมยังทำงาน ที่ผมภูมิใจว่า ทำประโยชน์แก่สังคมมาก    มากในฐานะคนแก่นะครับ  ไม่ใช่มากอย่างคนหนุ่มสาว 

 เป็นที่มาของชื่อบันทึกนี้    ว่าคนเรามีความถนัดไม่เหมือนกัน    คนอย่างผมถนัดงานวิชาการ วิชาความรู้ ชอบเรียนรู้    งานที่ทำในด้านส่งเสริมการเรียนรู้จึงเป็นงานที่ถนัด และทำแล้วมีความสุข    ชีวิตช่วงนี้จึงเป็นชีวิตที่มีความสุขมาก    โดยเชื่อว่า เป็นงานที่ช่วยหนุน ประเทศไทย ๔.๐    งานที่ผมไม่ถนัดเลยคืองานการเมือง

ที่จริงคนแก่ขนาดผม หน้าที่สำคัญคือประคองตัวให้ดี ให้ยังพอทำประโยชน์ได้    และไม่เป็นภาระแก่คนอื่น    ก็น่าจะพอใจแล้ว    ไม่น่าจะไปหวังมีตำแหน่งหน้าที่อะไรอีก  

วิจารณ์ พานิช

๑๕ มิ.ย. ๖๐

คัดลอกจาก: https://www.gotoknow.org/posts/631154

"การทำงานการเมือง ไม่เหมือนการทำมาค้าขาย 
การลงทุนค้าขาย ซึ่งลงทุนผิดก็ล้มละลายแต่ ตัวเองเท่านั้น

แต่การทำงานการเมือง ถ้าทำการเมืองผิด หรือทำโดยปราศจากความรู้ทางวิชาการเมืองแล้วนั้น ไม่เพียงแต่ตัวเองจะล่มจมคนเดียวเท่านั้น หากแต่ยังทำให้ประเทศชาติและประชาชนวินาศล่มจมตามไปด้วย

เรื่อง เลือกตั้งนายกรัฐมนตรีโดยตรง ถูกหลักวิชาหรือไม่?
-
สุดท้ายนี้ ผมขอเรียนชี้แจงให้พี่น้องประชาชนที่เคารพได้เข้าใจถึงปัญหาต่างๆ ของชาติในสภาวการณ์ขณะนี้ ดังต่อไปนี้ครับ
-
1. สภาวการณ์ของประเทศไทยขณะนี้ เป็นสภาวการณ์เพื่อประชาธิปไตยโดยมีการเคลื่อนไหวประชาธิปไตยของประชาชนดำรงอยู่ต่อเนื่องนั้น ในทางวิชาการเรียกว่า “สถานการณ์ปฏิวัติ” แต่ที่ยังปฏิวัติไม่ได้เพราะยังมีฝ่ายปฏิกิริยาบางกลุ่มบางพวกต่อต้านการปฏิวัติ ด้วยการทำให้ประชาชนเข้าใจว่า “การปฏิวัติ” (Revolution) หมายถึง “รัฐประหาร”(Coup D’Etat) แต่ผมคิดว่าก็คงต้านได้ไม่นานครับ เพราะเขาผืนกฎธรรมชาติไม่ได้ดอกครับ
-
2. ปัจจัยสำคัญของความขัดแย้งทางการเมืองขณะนี้คือ ความขัดแย้งระหว่าง “ฝ่ายประชาชน” กับ “ฝ่ายระบอบเผด็จการ” ซึ่งเป็นความขัดแย้งที่มีบทบาทครอบงำสถานการณ์ทั้งหมด และมีบทบาทชี้ขาดสถานการณ์ในที่สุด ส่วนความขัดแย้งของฝ่ายเผด็จการด้วยกัน เป็นเพียง “ปรากฏการณ์”(Appearance) ภายนอก ที่สะท้อนออกมาจากความขัดแย้งด้านภายใน (Essence) ดังนั้นการสร้างความปรองดองกันของฝ่ายระบอบเผด็จการรัฐสภาด้วยกัน จึงมิใช่การแก้ปัญหาที่ต้นเหตุของความขัดแย้งที่แท้จริง การสร้างความปรองดองแห่งชาติจึงย่อมเป็นไปไม่ได้ จะเป็นได้ก็แต่มิคสัญญีกลียุคเท่านั้นครับ
-
3. การโฆษณาชวนเชื่อให้ประชาชนเข้าใจว่า รัฐธรรมนูญฉบับปี 2540 เป็นรัฐธรรมนูญประชาธิปไตย เพราะเป็นรัฐธรรมนูญที่มาจากการเลือกตั้ง และรัฐธรรมนูญฉบับปี 2550 เป็นรัฐธรรมนูญเผด็จการ เพราะเป็นรัฐธรรมนูญที่มาจากรัฐประหารนั้น เป็นการโฆษณาชวนเชื่อที่ไม่ชอบด้วยหลักวิชา เพราะคำว่า “ระบอบเผด็จการ” (Dictatorial Regime) หมายถึง อำนาจอธิปไตยมิใช่เป็นของปวงชน ซึ่งไม่เกี่ยวกับการที่ผู้ได้อำนาจนั้นต้องเลือกตั้งหรือไม่เลือกตั้งเพราะการเลือกตั้งนั้นเป็นเพียงวิธีการได้อำนาจ เรียกว่า “วิธีการแบบประชาธิปไตย” (Democratic Means) ฉะนั้นจึงไม่ควรเอา “ระบอบประชาธิปไตย” ไปปะปนกับ “วิธีการแบบประชาธิปไตย” และปัญหาก็มิใช่อยู่ที่รัฐธรรมนูญฉบับไหน แต่อยู่ที่ระบอบเผด็จการ รัฐธรรมนูญ 2540 และรัฐธรรมนูญ 2550 ต่างก็เป็นรัฐธรรมนูญภายใต้ระบอบเผด็จการเหมือนกันจึงเป็นรัฐธรรมนูญของระบอบเผด็จการเท่ากันครับ การแก้รัฐธรรมนูญโดยไม่แก้ระบอบเผด็จการ จึงเป็นการโฆษณาชวนเชื่อ เพื่อหลอกประชาชนไปร่วมกันรักษาระบอบเผด็จการเท่านั้นครับไม่ใช่เรื่องอื่นเลย
-
4. ปัญหาแก้รัฐธรรมนูญ เป็นปัญหาความขัดแย้งของผู้ปกครองเท่านั้นมิใช่เรื่องของประชาชนเลยแม้แต่น้อย จึงเป็นเรื่องผลประโยชน์ของเผด็จการทั้งสิ้น ประชาชนจะไปยืนข้างไหนก็ไม่ถูกต้องทั้งนั้น มีแต่ต้องทำให้เผด็จการรัฐสภาถูกทำลายลงไปเท่านั้น คือผลประโยชน์ของประชาชนที่แท้จริง และยังชอบด้วยกฎหมายแม่บทที่กำหนดให้ “ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข” อีกด้วย
-
5. การแก้รัฐธรรมนูญที่จะส่งผลดีต่อประเทศชาติและประชาชนนั้น ต้องแก้โดยอาศัยผู้รู้จริงเพียงไม่กี่คนเท่านั้น เช่นรัฐธรรมนูญของอเมริกาก็ใช้ผู้ร่างไม่เกิน 15 คน จีนคอมมิวนิสต์ก็ใช้เพียง 4 คน อินเดียก็ร่างเพียงคนเดียวเท่านั้น มิใช่ว่าจะต้องเลือกตั้งกันมาทุกจังหวัดโดยที่เลือกกันมาก็ล้วนแต่ปราศจากความรู้หลักวิชาทั้งสิ้น เพราะการร่างรัฐธรรมนูญมิใช่ว่าจะเขียนอย่างไรก็ได้ เพราะรัฐธรรมนูญมิใช่นโยบาย หรือมาประชุมกันเพียงเพื่อลอกเอาแบบอย่างของประเทศอื่นมาใช้มาสวมแทน การร่างรัฐธรรมนูญที่ถูกต้องนั้นจึงนอกจากต้องเคารพหลักการและหลักวิชาที่ใช้กันทางสากลอย่างเคร่งครัดแล้ว ที่สำคัญยังต้องมีความสามารถในการประยุกต์หลักการสากลเหล่านั้น ให้เข้ากับสภาวการณ์ทางประวัติศาสตร์ และสภาพการณ์ทางสังคมของประเทศไทยให้ได้อีกด้วย มิฉะนั้น ก็จะกลายเป็นการร่างรัฐธรรมนูญที่ไร้สาระหาประโยชน์อันใดมิได้เลยเสียเวลาเปล่าๆ ครับ
-
6. การแก้ไขเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญในบ้านเราจำนวน 18 ครั้ง ที่ผ่านมาโดยไร้หลักการนั้น จึงเป็นการเขียนรัฐธรรมนูญกันตามชอบใจ นอกจากยิ่งแก้ก็ยิ่งผิดมากขึ้นเป็นดินพอกหางหมู จนหมูเดินไม่ไหวแล้ว ยังเกิดปัญหายิ่งแก้ก็ยิ่งบั่นทอน “พระราชอำนาจ” ของพระมหากษัตริย์อีกด้วย ถึงขนาดมีการเรียกร้องให้มีการเลือกตั้งนายกรัฐมนตรีโดยตรงกันเลยทีเดียว แล้วก็ยังมีนักวิชาการบางคนบอกว่าสามารถทำได้ ทั้งๆ ที่รัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน มาตรา 291 (1) วรรค 2 กำหนดไว้ว่า “ญัตติขอแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญที่มีผลเป็นการเปลี่ยนแปลงการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข หรือเปลี่ยนแปลง “รูปของรัฐ” จะเสนอมิได้”
-
โดยหลักวิชา ถ้านายกรัฐมนตรีมาจากการเลือกตั้งโดยตรงของประชาชนก็หมายถึง “การเปลี่ยนแปลงรูปของรัฐ” นั่นเองครับ คือเปลี่ยนรูปจาก “ราชอาณาจักร” เป็น “สาธารณรัฐ” ครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่านักวิชาการจะไม่รู้ว่า “รูปของรัฐ” หมายความว่าอย่างไร
-
ท้ายที่สุดนี้ ขอเรียนว่า ประชาธิปไตยในบ้านเราจะเป็นจริงได้ก็มีแต่ประชาชนต้องร่วมมือกันสร้างขึ้นเองเท่านั้นครับ
-
วันชัย พรหมภา เขียน
ไพบูลย์ สถาปนาวิสุทธิ์ เรียบเรียง

14 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2555

คัดลอกจาก :https://www.facebook.com/sthapanavisuth/posts/489948684675072

เชื่อว่าศิษย์ทุกคนเรียนรู้ได้ แต่นักเรียนอาจต้องใช้เวลา ความพยายาม แตกต่างกัน และครูอาจต้องช่วยเหลือ แตกต่างกัน