เช้าวันที่ ๒๒ และ ๒๓ก.พ. ๕๗ ผมได้เดินและขี่จักรยานออกกำลัง ที่ชาโต เดอ เขาใหญ่ ซึ่งมีสถานที่กว้างขวางกว่า ๒๐๐ไร่ และมีอาคารทรงยุโรปเด่นสะดุดตา ปลูกอยู่บนเนินเขา ที่ด้านล่างเป็นสระน้ำ มีการปลูกต้นไม้ช่วยสร้างเงาในน้ำ เป็นฉากหลังอาคารทรงแปลกๆ เมื่อถ่ายรูปให้มีเงาในน้ำ ได้ภาพถ่ายที่ให้ความสวยงามแปลกตา
รีสอร์ทนี้อยู่บนถนนเชื่อมระหว่างเขาใหญ่กับวังน้ำเขียว (ถนน ๓๐๕๒) คือบนถนนเดียวกันกับคีรีมายา แต่อยู่เลยไป ผมไปแถวนี้ทีไรใจอดคิดถึงการบุกรุกป่าสงวนไม่ได้ ผมคิดว่าประเทศไทยควรมีการวิจัยเปรียบเทียบการถือครองที่ดิน การจัดการที่ดิน เทียบระหว่างช่วงเวลา เพื่อทำความเข้าใจว่าเราจัดการที่ดินกันอย่างไร จะช่วยลดคอรัปชั่นได้
เขาบอกว่า ธุรกิจสำคัญของที่นี่คือ บริการการแต่งงาน และการประชุมเพราะสถานที่ถ่ายรูปสวย และมีภาพยนตร์นิยมมาถ่ายด้วย
ผมพักที่กระท่อม B House 2 ชั้นบน B House นี้เพิ่งสร้างเสร็จ เราเป็นคณะแรกที่เข้าพัก เช้าวันที่ ๒๒ ผมออกเดินไปตามถนนที่ผ่านหน้ากระท่อม เลยเข้าไปข้างใน เป็นถนนลาดยาง ที่เก่ามาก มีหลุมบ่อมากมาย เดินผ่านหน้าบ้าน The Retreat 18/18 หมู่18 ตำบลหมูสี เข้าไปข้างใน มีร่องรอยการปรับที่ เดินไปจนถึงพื้นที่เตรียมปลูกมันสำปะหลัง ผมจึงหันกลับ เพื่อเดินชมบริเวณของรีสอร์ท
อากาศช่วงนี้เย็นสบายไปข้างหนาว ผมต้องสวมเสื้อกันลม เดินไปบนพื้นที่ที่เป็นเนินขึ้นลง ผมเดินไปด้านหน้าของ รีสอร์ท ซึ่งจัดสวนสวยงาม มีต้นตาลน้ำเงินปลูกเป็นแนว ต้นสมบูรณ์มาก ออกลูกเป็นช่อยาวสวยงาม ผมเดินไปถ่ายรูปด้านหน้า รีสอร์ท แล้วเดินไปด้านข้างของอาคารใหญ่ เพื่อถ่ายรูปสวนหลังอาคาร
เช้าวันที่ ๒๓ ผมเปิดหน้าต่างห้องให้ลมเย็นพัดเข้ามา ให้ความสดชื่น ทั้งจากอากาศเย็น และจากเสียงนก ซึ่งมีนกกาเหว่าเป็นหลัก นอกจากนั้นมีนกแต้วแล้ว กางเขน นกเอี้ยง นกปรอด และนกเขา
ข้างบนนั้นผมเขียนก่อนจะรู้ว่า รีสอร์ท นี้เจ้าของคือใคร พนักงานของรีสอร์ท บอกว่า เจ้าของคือ ดร. โภคิน พลกุล เมื่อรู้เช่นนั้น ผมจึงถึงบางอ้อ ว่ามิน่าเล่า รีสอร์ทนี้จึงสามารถครอบครองพื้นที่สองฝั่งของถนนสาธารณะ และใช้ถนน สาธารณะในลักษณะคล้ายเป็นถนนภายในของ รีสอร์ท เอง แต่เพื่อเป็นธรรมต่อ ดร. โภคิน เราสังเกตว่า ชาวบ้านก็สามารถใช้ถนนนี้ได้นะครับ ไม่เห็นร่องรอยการห้ามชาวบ้านใช้ถนนแต่อย่างใด
เช้าวันที่ ๒๓ ผมเปลี่ยนมาเป็นขี่จักรยานออกกำลัง ชมวิว ตากอากาศเย็น และถ่ายรูป เนื่องจากพื้นที่เป็นเนินเขา บางช่วงจึงต้องลงเข็นรถ โชคดีที่ผมเลือกได้รถจักรยานคันโตที่สุด ที่มีเกียร์ด้วย ทำให้ถีบขึ้นเนินได้สะดวกขึ้น แต่คนแก่ก็ไม่วายต้องลงเข็นในบางช่วง
ผมขี่รถเที่ยวเสียรอบบริเวณ รีสอร์ท โดยไปชม Mountain Villa อันหรูหราด้วย
ตกเย็น การประชุมเสร็จเร็ว ผมออกไปขี่จักรยานสำรวจเส้นทาง ไปดูว่าถนนเส้นที่ผ่ากลาง รีสอร์ท ไปจดถนนที่ไหน พบว่าไปเพียงประมาณครึ่ง ก.ม. ก็ไปชนถนนใหญ่ ซึ่งคือถนน ๓๐๕๒ และถนนที่ผ่ากลางรีสอร์ท ชื่อ ซอยอุทุมพรพัฒนา มีความยาว ๒.๓ ก.ม. ซอยนี้เพิ่งลาดยางเดือนตุลาคม ๒๕๕๒ แต่ถนนทรุดโทรมมาก
โรงแรม ชาโต เดอ เขาใหญ่ ดูภายนอกสวยงามหรูหรามาก เน้นสถาปัตยกรรมและการตกแต่งแบบยุโรป แต่ผมกลับ เห็นว่า การออกแบบตกแต่งภายใน และเครื่องอำนวยความสะดวก ไม่ดี ห้องที่ผมพัก ไม่มีโต๊ะเขียนหนังสือ มีแต่เก้าอี้หลุยส์ให้ ๑ ตัว (ซึ่งก็นั่งสบายดี) แต่เมื่อร้องขอ ก็ได้โต๊ะแบบลำลอง และเก้าอี้อย่างดี ห้องน้ำก็ออกแบบไม่ดี ไม่ได้มาตรฐาน
คนที่พักที่ตึกใหญ่ด้านหน้า ที่เขาเรียกตึกวิกตอเรีย บอกว่ามีหนู และเวลานอนโดนหนูกัด ต้องขอย้ายห้อง คุณสรพงศ์โชเฟอร์ของผมนอนที่นั่น ก็บอกว่าได้ยินเสียงหนู
วิจารณ์ พานิช
๒๓ ก.พ. ๕๗
| < ย้อนกลับ | ถัดไป > |
|---|
