Thaiihdc.org

ผู้เขียนถูกครูแกล้งให้สอบตกและต้องเสียเวลาไปเปล่าๆ ๒ ปี หมดอนาคตที่จะเรียนหนังสือในสายสามัญ อย่างไรก็ตามถือว่าเป็นโชคดีที่ทำให้มีโอกาสเปลี่ยนมาเรียนสายวิชาชีพ แถมเป็นสายวิชาชีพที่เพิ่งเปิดใหม่และยังไม่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป หลักสูตรธุรกิจสายการบิน ( Airlines Business) วิทยานุกรณ์วิทยาลัยเป็นสถาบันการศึกษาแห่งแรกที่สอนหลักสูตรนี้ในประเทศไทย เป็นการร่วมมือระหว่างเจ้าของสถาบันการศึกษาและสโมสรการบินแห่งประเทศไทย หลักสูตรนี้กำหนดโดยพนักงานสายการบินระดับสูง ที่มองเห็นถึงการขยายตัวของธุรกิจการบิน และความต้องการแรงงานในอาชีพนี้ โชคดีที่ผู้เขียนมีลุงเขยที่เกี่ยวข้องกับสถาบันการศึกษานี้ ก่อนผู้เขียนจะมีโอกาสเข้าเรียนหลักสูตรนี้ ต้องต่อสู้กับความคิดของคุณพ่อ คุณแม่และ ญาติทางคุณพ่อ ที่ต้องการให้ผู้เขียนสอบเข้าโรงเรียนพาณิชยการของรัฐบาล เนื่องจากค่าเรียนในหลักสูตรนี้สูง และกลัวว่าผู้เขียนจะไม่สามารถเรียนได้ ผู้เขียนยืนยันที่จะไม่สอบเข้าโรงเรียนพาณิชยการของรัฐเพราะเห็นว่า ผู้เขียนต้องไปเรียนกับเด็กรุ่นน้องที่อ่อนกว่าผู้เขียน ๒ ปี ผู้เขียนต้องช้ากว่าเพื่อนในรุ่นเดียวกัน แถมยังมองไม่เห็นอนาคตเมื่อเรียนจบแล้ว อย่างไรก็ตามการเข้าเรียนในหลักสูตร Airlines Business ก็มีปัญหาและอุปสรรค์หลายประการ ได้แก่

๑. หลักสูตรนี้รับนักศึกษาที่จบมัธยมปลาย แต่ผู้เขียนจบแค่มัธยมต้น

๒.หลักสูตรนี้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก แต่ผู้เขียนอ่อนภาษาอังกฤษ

๓.ค่าเรียนหลักสูตนี้แพง คุณพ่อไม่มีเงินพอที่จะส่งเสียได้

ลุงเขยเป็นผู้แก้ปัญหาทั้งสามข้อให้ โดย สามารถให้สถานศึกษายอมรับผู้เขียนเป็นกรณีพิเศษในกรณีที่ผู้เขียนไม่ได้จบมัธยมปลาย แต่ได้เรียนมัธยมปลายมาแล้ว ๒ ปี จึงขอให้อนุโลมในเงื่อนไขนี้ ส่วนเรื่องภาษาอังกฤษลงเขยก็ได้จัดให้ผู้เขียนไปเรียนภาษาอังกฤษกับเจ้าของภาษาโดยตรง " Oral English School" เป็นสถาบันสอนภาษาอังกฤษของเอกชนต่างชาติ สำหรับเรื่องค่าใช้จ่ายในการเรียนทั้งหลักสูตร Airlines Business และ ภาษาอังกฤษ ลุงเขยเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ลุงเขยของผู้เขียนถือว่าเป็นผู้มีบุญคุณกับผู้เขียนอย่างใหญ่หลวง ถ้าไม่มีลุงเขยผู้เขียนไม่สามารถเดาได้ว่าการดำเนินชีวิตของผู้เขียนจะเป็นอย่างไร ลงเขยของผู้เขียน ชื่อ คุณเฉลิม ขาวขำ ท่านได้เสียชีวิตไปแล้ว โดยที่ผู้เขียนยังไม่เคยได้ตอบแทนบุญคุณของท่านเลย ก็จะขอสร้างคุณงามความดีและขอแบ่งปันคุณงามความดีของผู้เขียนแผ่อุทิศส่วนกุศลไปให้แก่ดวงวิญญาณของ คุณเฉลิม ขาวขำ ไม่ว่าท่านจะอยู่ในภพใด ขอฝากสิ่งศักดิ์สิทธิทั้งหลายโปรดนำกุศลนี้ไปให้กับ คุณเฉลิมด้วย

หลักสูตร Airlines Business เป็นหลักสูตร ๒ ปี เรียนทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา ๑๖.๐๐ -๒๐.๐๐ น แต่ผู้เขียนต้องไปเรียนภาษาอังกฤษที่ Oral English School ช่วง ๑๓.๐๐-๑๕.๐๐ น ทุกวัน จันทร์-ศุกร์ และวันเสาร์ อาทิตย์ ต้องไปเรียนภาษาอังกฤษ เพิ่มอีกวันละ ๓ ชั่วโมงช่วง ๙.๐๐-๑๒.๐๐ น

พอขึ้นปีที่ ๒ คุณอาได้ฝากผู้เขียนให้ไปทำงานที่บริษัททัวร์รอแยล เป็นงานขายทัวร์ให้กับนักท่องเที่ยวต่างชาติ ที่เคาน์เตอร์ โรงแรม เพื่อให้ผู้เขียนมีโอกาสใช้ทักษะภาษาอังกฤษในการปฎิบัติงานจริง แถมมีรายได้ด้วย วันจันทร์-ศุกร์ ผู้เขียนต้องเข้าทำงานที่โรงแรม Florida ที่ถนนพญาไท เวลา ๐๖.๐๐ - ๑๕.๐๐ น และไปเรียน เวลา ๑๖.๐๐-๒๐.๐๐น ส่วนวันเสาร์ และวันอาทิตย์ เข้าทำงานที่โรงแรม Peninsula ที่ ถนนสุริวงศ์ เวลา ๑๓.๐๐-๒๐.๐๐ น

มีเงินเดือน ๖๐๐ บาท ผู้เขียนให้คุณแม่ ๔๐๐ บาท และผู้เขียนใช้เอง ๒๐๐ บาท ผู้เขียนมีความสุขมากได้ทำงานที่ตัวเองรัก มีโอกาสเรียนรู้ประสบการณ์ด้านการท่องเที่ยว มีโอกาสได้รู้จักนักท่องเที่ยว บางครั้งผู้เขียนก็ทำตัวเป็นไกด์เองในบางครั้งที่ไกด์ไม่พอ ส่วนการเรียนผู้เขียนมีความตั้งใจและเรียนรู้ได้เป็นอย่างดี เมื่อจบการศึกษาผู้เขียนสอบได้เป็นที่หนึ่ง หลังจากจบหลักสูตร เจ้าของบริษัททัวร์รอแยล ก็ได้เปิดแผนกขายตั้วเครื่องบินและมอบหมายให้ผู้เขียนเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลแผนกเปิดใหม่นี้

การเป็นตัวแทนขายตั๋วเครื่องบินให้กับ IATA (International Air Transportation Association) ไม่ได้เป็นง่ายๆ มีกฎเกณท์ มากมาย และก่อนจะได้เป็นต้องมีขบวนการหลายขั้นตอนก่อนที่จะได้รับการอนุมัติให้เป็นตัวแทนได้ และจะต้องมีบริษัทสายการบินที่เป็นสมชิก IATA เป็นพี่เลี้ยงให้ความช่วยเหลือ การที่ผู้เขียนมีโอกาสเข้ามาเกี่ยวข้องในขบวนการนี้ทำให้ได้รับความรู้และประสบการณ์มากมาย ผู้เขียนทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด วันจันทร์-ศุกร์ ผู้เขียนทำงานขายตั๋วเครื่องบิน และวันเสาร์-อาทิตย์ ผู้เขียนทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยออกทัวร์ภายในประเทศ หรือเป็นหัวหน้าทัวร์พานักท่องเที่ยวเดินทางไปฮ่องกง ผู้เขียนได้รับความเมตตาจากเจ้าของบริษัทเป็นอย่างดี ให้โอกาสและปล่อยให้ผู้เขียนทำงานได้โดยอิสระ เจ้าของบริษัทที่ให้โอกาสและเมตตากับผู้เขียนได้แก่ คุณประพัตร สกุลรัตนะ และสามีของท่าน คือ พล.ต.ต.อำรุง สกุลรัตนะ รวมทั้งลูกชายเจ้าของ ได้แก่คุณธีระ สกุลรัตนะ และลูกสาว คุณพิมพ์ใจ สกุลรัตนะ (โพธิภักดิ์) นอกเหนือจากนั้นยังมีอีก ๓ ท่านที่สร้างโอกาสให้กับผู้เขียน ท่านแรกได้แก่คุณประทีบ (จำนามสกุลท่านไม่ได้) เป็นผู้สอนงานในระหว่างเรียนปีที่สอง ส่วนที่สองได้แก่ คุณเถกิง สวัสดิพันธ์ ได้สอนงานด้านการทำทัวร์ภายในประเทศ และการทำทัวร์ต่างประเทศ เป็นเจ้านายและผู้จัดการโดยตรงของผู้เขียน สำหรับท่านที่สาม ได้แก่คุณวีรพงศ์ โพธิภักดิ์ ช่วงแรกท่านเป็นพี่เลี้ยงให้กับบริษัททัวร์รอแยลในช่วงสมัครเป็นตัวแทนขายตั๋วเครื่องบิน และเป็นผู้ที่นำผู้เขียนไปทำงานที่สายการบินที่ท่านเป็นผู้จัดการอยู่ โดยทำงานเหมือนกับเป็นพนักงานของสายการบินนั้น แต่รับเงินเดือนที่บริษัททัวร์รอแยล เมื่อคุณเถกิง สวัสดิพันธ์ ลาออกจากการเป็นผู้จัดการบริษัททัวร์รอแยล คุณวีรพงศ์ โพธิภักดิ์ ได้ลาออกจากบริษัทสายการบินและมาเป็นผู้บริหารบริษัททัวร์รอแยลในด้านตัวแทนจำหน่ายตั๋วเครื่องบิน โดยมีคุณธีระ สกุลรัตนะบริหารด้านทัวร์

ตลอดระยะเวลาที่ทำงานบริษัททัวร์รอแยล ผุ้เขียนมีโอกาสไปต่างประเทศ หลายครั้ง ไม่ว่าจะไปในฐานะหัวหน้าทัวร์ ไปในฐานะเป็นแขกรับเชิญจากสายการบินไปเที่ยวตามประเทศต่างๆ หรือไปในฐานะผู้เข้าอบรมเพื่อเพิ่มความรู้ด้านการขายตั๋วเครื่องบิน ในช่วงนั้นผู้เขียนมีชื่อเสียงและความโดดเด่นมาก ถือว่าเป็นผู้ที่คิดราคาตั๋วเครื่องบินได้เก่งระดับที่หนึ่งของประเทศไทย มีลูกค้าไว้วางใจและพอใจการบริการของผู้เขียนเป็นจำนวนมาก นักธุรกิจหลายๆท่านได้ให้ผู้เขียนไปเสนอบริการที่บ้านของท่าน และมีความใกล้ชิดสนิทสนมกับครอบครัวของท่าน และเกือบได้เป็นลูกเขยของลูกค้าหลายท่านด้วยกัน

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

คุณแม่เล่าให้ฟังว่าผู้เขียนเกิดในวันตรุษจีน เป็นวันที่เขาจุดประทัดดังสนั่นกันไปทั่วพระนคร คุณแม่ไม่สามารถคลอดผู้เขียนได้ตามปกติ หมอต้องผ่าท้องคุณแม่เพื่อนำผู้เขียนออกมา หลังจากออกจากโรงพยาบาลก็มาพักอาศัยที่บ้านคุณตา (โรงแรมเวียงใต้ ในปัจจุบัน) ไม่ทราบว่าอยู่ที่นี่นานเท่าใด หลังจากนั้นคุณพ่อย้ายไปประจำที่จังหวัดน่าน เป็นช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่สอง หรือเพิ่งเลิกสงครามใหม่ๆไม่แน่ใจ ผู้เขียนไม่ยอมดื่มนมจากคุณแม่ และนมกระป๋องราคาแพงแถมหาซื้อไม่ได้ ผู้เขียนจึงต้องดื่มน้ำข้าวแทนนม

เริ่มจำความได้เมื่อเข้าโรงเรียนอนุบาลปริญญาทิพย์ โรงเรียนใกล้บ้าน ในซอยรางน้ำ อยู่ได้ปีเดียวก็ย้ายไปอยู่อนุบาลละอออุทิศ หลังจบอนุบาลสอง จะขึ้นชั้นประถมหนึ่งที่โรงเรียนโยนออฟอาร์ต (โรงเรียนคริสอยู่ติดกับโรงเรียนเซ็นต์ฟรัง) แต่โรงเรียนอ้างว่าผู้เขียนมีฐานความรู้อ่อนมากเนื่องจากที่อนุบาลละอออุทิศไม่ได้เน้นเรื่องการให้ความรู้ จึงให้ผู้เขียนไปเรียนอนุบาลอีกปีที่โรงเรียนพันธศึกษา ซึ่งเป็นโรงเรียนในเครือเดียวกับโยนออฟอาร์ต์ ผู้เขียนและน้องอีก ๓ คนเรียนชั้นประถมที่ โรงเรียนโยนออฟอาร์ต ชั้นสูงสุดสำหรับผู้ชายคือ ป.๗ ส่วนผู้หญิงต่อได้ถึงชั้น ม.ศ.๓ ผู้เขียนและน้องชายเรียนต่อ ม.ศ.๑ ที่โรงเรียนวัดบวรนิเวศ ส่วนน้องสาว ๒ คนเรียนที่โยนออฟอาร์ต์จนถึง ม.ศ.๓ หลังจากนั้นก็ออกไปต่อมัธยมปลายที่โรงเรียนสายน้ำผึ้ง

ที่โรงเรียนโยนออฟอาร์ต แต่ละชั้นแบ่งออกเป็น ๔ ห้องเรียน ห้อง ก. และห้อง ง. เป็นห้องเรียนของนักเรียนหญิงล้วน ห้อง ข.เป็นห้องเรียนของนักเรียนชายล้วน ห้อง ค.เป็นห้องเรียนปนระหว่างนักเรียนชายและนักเรียนหญิง ผู้เขียนอยู่ห้อง ข.ตั้งแต่ชั้น ป.๑ ถึง ป.๗ ผู้เขียนอยู่ในกลุ่มของนักเรียนเรียบร้อยตั้งใจเรียน เพื่อนๆส่วนมากจะเรียนเก่งได้คะแนนดี ส่วนผู้เขียนเองเรียนอยู่ในระดับกลาง พวกเรียนเก่งเรียนพิเศษกับคุณครูหลังเลิกเรียนทุกวัน ส่วนผู้เขียนไม่ได้เรียนพิเศษ จบชั้นประถม ๗ เพื่อนๆทุกคนรวมทั้งผู้เขียนไปสอบเข้าโรงเรียนเซ็นต์คาเบียล เพื่อนๆในกลุ่มเรียนเก่งสอบเข้าได้ทั้งหมด ผู้เขียนสอบไม่ติด แต่เนื่องจากคุณป้าเป็นแม่ชีคริสระดับสูงของประเทศไทยสามารถฝากให้ได้แต่ผู้เขียนจะต้องหันไปนับถือศาสนาคริส และคุณพ่อต้องบริจาคเงินจำนวนหนึ่ง ผู้เขียนตัดสินใจเลือกเรียนต่อที่โรงเรียนวัดบวรนิเวศ ซึ่งคุณพ่อเป็นกรรมการศิษย์เก่า และเป็นเพื่อนสนิทกับอาจารย์ใหญ่ ไปสอบคัดเลือกตามปกติปรากฎว่าไม่ติด จึงต้องอาศัยโค้วต้าของอาจารย์ใหญ่จึงได้เข้าเรียนที่โรงเรียนวัดบวรนิเวศ โดยได้อยู่ห้องท้ายสุด ซึ่งเป็นห้องเด็กฝากทั้งหมด

เรียนชั้น ม.ศ.๑/๗ คุณครูประจำชั้น ชื่อคุณครูสมพล และคุณครูฝึกสอนซึ่งเป็นผู้หญิงแต่ผู้เขียนจำชื่อไม่ได้ ทั้งสองท่านสอนเก่งสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้เขียนตั้งใจเรียน สอบได้ที่ ๒ คะแนน ๘๗% ทำให้ได้เลื่อนชั้นไปเรียน ม.ศ.๒/๒ ทั้งๆที่เป็นนักกีฬาฟุตบอลล์ และนักวิ่งของโรงเรียน การเรียนในชั้น ม.ศ.๒ และ ม.ศ.๓ อยุ่ในขั้นแค่สอบผ่าน ครูที่สอนไม่ทำให้เกิดแรงจูงใจเหมือนคุณครูในชั้น ม.ศ.๑ คะแนนสอบอยู่ประมาณ ๖๐% อย่างไรก็ตามเมื่อขึ้น ม.ศ.๔ ผู้เขียนเลือกเรียนสายวิทยาศาสตร์ ปีนี้ได้เป็นหัวหน้าทีมฟุตบอลล์ และเริ่มจีบผู้หญิง ไม่พอใจครูหลายคนทำให้ไม่เข้าเรียนหลายวิชา ในที่สุดทำให้สอบตก ต้องซ้ำชั้น ม.ศ.๔ เพื่อนๆพากันไปเรียนชั้น ม.ศ.๕ ส่วนผู้เขียนต้องเรียนร่วมกับนักเรียนใหม่ที่มาจากโรงเรียนอื่น และเพื่อนรุ่นน้อง อย่างไรก็ตามปีที่สองนี้ผู้เขียนมีความมั่นใจว่าสอบผ่าน คุณพ่อเป็นห่วงสอบถามว่าแน่ใจแค่ไหน ถ้าไม่แน่ใจจะได้ไปฝากอาจารย์ใหญ่ให้ช่วยเพราะถ้าปีนี้สอบตกอีกจะต้องออกจากโรงเรียน หมดโอกาสเรียนต่อ ผู้เขียนตอบคุณพ่ออย่างแน่ใจหลังการสอบ คาดว่าจะได้คะแนนมากกว่า ๖๐ % แต่เมื่อผลสอบออกมาปรากฎว่าผู้เขียนสอบตก ได้คะแนน ๔๙.๕๕ % ผู้เขียนได้เช็คผลสอบในแต่ละวิชา จึงทราบว่ามีครูถึง ๔ คน ๔ วิชาที่ให้คะแนนผู้เขียนตก เนื่องจากวิชาเหล่านั้น ผู้เขียนเข้าใจดีและทำได้ ผู้เขียนทราบสาเหตุของครู ๒ คนที่ให้คะแนนผู้เขียนตก เนื่องจากมีสาเหตุความเป็นมา คนแรก เป็นครูสอนเคมี ครูคนนี้ได้นำน้องชายมาเข้าเรียนที่โรงเรียนวัดบวรนิเวศในชั้น ม.ศ.๔ เป็นนักเรียนเกเร เคยชกผู้เขียนในห้องเรียนขณะครูกำลังสอนผู้เขียนนั่งหน้าแถวที่สอง เขาเข้ามาจากข้างหลังและชกที่ศรีษะของผู้เขียน เมื่อผู้เขียนตั้งตัวได้จึงเตะสวนออกไป แต่โดนครูที่กำลังเข้ามาแยก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นน้องชายครูไม่ถูกทำโทษใดๆทั้งสิ้น แต่น้องชายครูเรียนไม่เป็นสุข ต้องพกอาวุธติดตัวมาโรงเรียนเพราะกลัวผู้เขียนและเพื่อนๆจะเอาคืน ผมได้ห้ามเพื่อนๆไม่ให้ทำอะไร ถ้าผู้เขียนสอบผ่าน และยังเรียนอยู่น้องชายครูก็ต้องอยู่อย่างไม่เป็นสุข ส่วนครูอีกคนเป็นครูที่ผู้เขียนไม่ชอบ ท่านสอนวิชาชีวได้ดี แต่สอนวิชากลศาสตร์ ไม่ได้เรื่อง สั่งซื้อหนังสือของอาจารย์ "ก" แต่ไปเอาหนังสือของอาจารย์ "ข" มาสอน และให้นักเรียนจดตามที่ครูอ่านในหนังสือ ผู้เขียนได้ไปซื้อหนังสืออาจารย์ขอมาอ่าน จึงไม่ได้จดตามที่ครูอ่านในหนังสือ ทำให้ครูโกรธ และต่อว่าที่ผู้เขียนไม่จด ผู้เขียนอ้างว่ามีหนังสือแล้วไม่จำเป็นต้องจดเพราะลายมือไม่สวยอ่านไม่ออก ทำให้ครูไม่พอใจ และมีอยู่วันหนึ่งที่ครู ทำโจทย์บนกระดาน โดยปิดหนังสือ และครูลืมจึงเขียนต่อไม่ได้ ผู้เขียนได้บอกสิ่งที่ครูขาดตามหนังสือ ครูโกรธหาว่าผู้เขียนอวดรู้ และไล่ผู้เขียนออกนอกห้องเรียน ไม่ต้องมาเรียนวิชานี้ ส่วนครูอีกสองท่านหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมจึงแกล้งผู้เขียน ผู้เขียนเข้าไปขอดูข้อสอบวิชาที่ผู้เขียนทำได้แต่คะแนนไม่ผ่าน แต่ครูที่น้องชายมีปัญหากับผู้เขียนไม่ยอมให้ดูแถมพูดกวนว่าถ้าสอบได้จะให้ดู ตอนแรกผู้เขียนคิดว่าจะเอาเรื่องพาคุณพ่อไปพบอาจารย์ใหญ่ แต่นึกยังไงไม่ทราบจึงไม่เอาเรื่อง

เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ชีวิตเปลี่ยนไปจากเดิมที่คิดว่าจะเข้ามหาวิทยาลัย คุณพ่อและญาติต่างต้องการให้ไปสอบเข้าพาณิชย์การ ผู้เขียนดูแล้วเมื่อจบออกมาก็ต้องเป็นเสมียนตัวเล้กๆ เงินเดือนน้อยไม่มีความโดดเด่นอะไร โชคดีที่ลุงเขยสามารถฝากให้เข้า วิทยาลัยวิทยานุกรณ์ เป็นโรงเรียนด้านวิชาชีพโดยตรง มีให้เลือก 2 หลักสูตร คือหลักสูตรธุรกิจการบิน และหลักสูตรโรงแรม ผู้เขียนเลือกเรียนหลักสูตรธุรกิจการบิน หลักสูตรเหล่านี้สอนเป็นภาษาอังกฤษ และเรียนตั้งแต่ ๑๖.๐๐-๒๐.๐๐ น เนื่องจากครูผู้สอนเป็นพนักงานระดับสูงของสายการบินต่างๆ หลักสูตรนี้ค่าเรียนแพงและต้องไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มจากที่อื่นอีก คุณพ่อไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าเล่าเรียนได้ แต่โชคดีที่มีลุงเขยที่เป็นผู้แนะนำหลักสูตรนี้ช่วยเป็นภาระค่าเล่าเรียนให้ ขึ้นปีสองก็ได้ทำงาน เพื่อเพิ่มทักษะการใช้ภาษาอังกฤษ โดยทำงานเป็นพนักงานขายทัวร์ในโรงแรมให้กับนักท่องเที่ยวต่างชาติ จนจบการศึกษา บริษัทที่ทำงานเปิดแผนกขายตั๋วเครื่องบินและให้ผู้เขียนเป็นพนักงานคนแรกของแผนกนี้ โดยมีผู้บริหารจากสายการบินหลายแห่งเป็นพี่เลี้ยงคอยให้ความช่วยเหลือ ผู้เขียนต้องเข้าไปทำงานเหมือนกับเป็นพนักของสายการบิน อยู่ถึง ๓ เดือนก่อนที่จะกลับมาทำงานที่บริษัท

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

ขณะนี้ผู้เขียนมีอายุ ๖๓ ย่าง ๖๔ ปี มีประสบการณ์ในการดำเนินชีวิต ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้วกว่า ๖๓ ปี ได้พบทั้งความสุข ความเสียใจ และความผิดหวัง เป็นชีวิตที่มีคุณค่าคุ้มกับการเกิดมาเป็นมนุษย์ เคยวางเป้าหมายไว้ว่าเมื่ออายุ ๖๐ ปี จะสามารถทำตัวให้เป็นอิสระจากภาระต่างๆ เพื่อใช้เวลาที่เหลืออยู่ของชีวิต พักผ่อนหาความสุขจากธรรมชาติ ท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆที่เป็นธรรมชาติ

แผนการไม่เป็นอย่างที่คิด โดยเฉพาะการตัดสินใจที่ผิดพลาดเมื่ออายุ ๕๙ ย่าง ๖๐ ปี ทำให้ไม่สามารถทำให้ตัวเองเป็นอิสระจากภาระด้านเศรษฐกิจได้ จากการเป็นผู้บริหารในบริษัทที่มั่นคง มีรายได้ประจำ กลายมาเป็นผุ้ไม่มีรายได้ประจำ ทำงานให้สังคม ต้องศึกษาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆและเปลี่ยนแปลงการดำเนินชีวิต เป้าหมายช้ามา ๔ ปี แทนที่จะได้เป็นอิสระจากการทำงานประจำเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ ใช้ชีวิตปั้นปลายกับการพักผ่อนและท่องเที่ยวไปตามแหล่งท่องเที่ยวต่างๆ อย่างไรก็ตามจากจุดหักเหนี้ ทำให้ได้เรียนรู้ชีวิตไปอีกอย่างหนึ่ง และได้เริ่มตั้งเป้าหมายใหม่ เป้าหมายนี้เป็นเป้าหมายในการทำเพื่อคนในอนาคต เป้าหมายนี้จะไม่เห็นความสำเร็จในชีวิตของผู้เขียน .........เป็นเพียงการจุดประกาย ........สร้างเวที ........ปูพื้นฐาน ......... ให้กับสังคมไทย

ผู้เขียนมีความตั้งใจที่จะเขียนบทความนี้เพื่อประโยชน์ให้กับท่านผู้สนใจได้ทำการศึกษา และใช้เป็นบทเรียนเพื่อนำไปดัดแปลงใช้ในการดำเนินชีวิตของท่านให้ประสบผลสำเร็จตามเป้าหมายของแต่ละท่าน เรื่องที่เขียนนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงทั้งหมด มิได้มีการปรุงแต่งเช่นเดียวกับการแต่งนิยาย หรือการทำละครหรือภาพยนต์

ย้อนอดีต

ผู้เขียนเกิดในราชสกุลชมพูนุท สืบเชื้อสายมาจาก พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่สาม ครอบครัวมีฐานะยากจนมาตั้งแต่สมัยท่านปู่ หม่อมเจ้าชนม์เจริญ ชมพูนุท ท่านปู่สูญเสียพระราชบิดา พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าชมพูนุท กรมขุนเจริญผลพูลสวัสดิ์ พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ตั้งแต่มีพระชนม์มายุได้ ๑ ปี พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงทรงรับ ท่านปู่ เข้ามาอยู่ในพระบรมมหาราชวัง เนื่องจากท่านปู่เป็นเจ้านายในรัชกาลเดียว (รัชกาลที่ ๓) กับพระวิมาดาเธอ กรมพระสุธาสินีนาถ (พระอรรคชายาในขณะนั้น) เป็นผู้ปกครองท่านปู่ พระวิมาดาได้โปรดให้ท่านปู่เสด็จออกมาประทับอยู่นอกพระบรมมหาราชวัง เพื่อทรงศึกษาในโรงเรียนมกุฎราชกุมารจนจบหลักสูตร ต่อมาได้ทรงผนวชเป็นสามเณร จนกระทั่งมีพระชนม์ครบจึงทรงผนวช หลังจากทรงลาสิกขาบทแล้ว พระวิมาดาโปรดให้ไปประทับอยู่ที่วังลดาวัลย์ โดยประทานให้สมเด็จเจ้าฟ้ากรมหลวงลพบุรีราเมศวร พระโอรสเป็นผู้ทรงอุปการะ และโปรดให้รับราชการในกระทรวงมหาดไทย คุณปู่ได้สมรสกับคุณย่าเขียน บุณยมานพ ธิดาคนโตของพระยาสัตยพรตสุนันท์ ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์ มีโอรส ธิดา รวม ๑๒ คน

ท่านปู่ มีเงินเดือนน้อยไม่พอเพียงกับการส่งเสีย โอรส ธิดา คุณย่าเป็นลูกของคนรวย แต่ท่านเสียเมื่อผู้เขียนยังไม่เกิด คุณพ่อเล่าให้ฟังว่าเมื่อคุณพ่อเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คุณพ่อไม่มีเงินซื้อข้าวกลางวัน ต้องแอบเข้าห้องน้ำเพื่อไม่ให้เพื่อนรู้ ดื่มน้ำประปาแทนข้าวกลางวัน คุณพ่อรับราชการอยู่กระทรวงสหกรณ์ ต่อมายุบกระทรวงสหกรณ์และเปลี่ยนมาเป็นกระทรวงพัฒนาการ หลังจากนั้นกระทรวงพัฒนาการก็ถูกยุบ และหน่วยงานของคุณพ่อก็ย้ายไปรวมอยู่ที่กระทรวงเกษตรและสหกรณ์

ผู้เขียนเกิดในช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่สอง เกิดที่โรงพยาบาลศิริราช และอาศัยอยู่ที่โรงแรมเวียงใต้ในปัจจุบัน (สมัยก่อนเป็นสมบัติของคุณตา คุณตายกให้หลานรวมทั้งคุณพ่อของผู้เขียน แต่ผู้รับมรดกส่วนมากต้องการแยกออกไปมีบ้านช่องของตัวเอง จึงตกลงขายและแบ่งเงินที่ได้จากการขาย คุณพ่อเล่าว่าได้ส่วนแบ่งเพียงนิดเดียวไม่สามารถนำไปทำอะไรได้ ผู้เขียนไม่ได้ดื่มน้ำนมจากคุณแม่ และก็ไม่ได้ดื่มน้ำนมที่ทำจากวัว เนื่องจากช่วงเด็กคุณพ่อรับราชการอยู่ต่างจังหวัด นมกระป๋องราคาแพงและหาซื้อยาก ผู้เขียนจึงต้องดื่มน้ำข้าวแทนนม

ผู้เขียนเป็นลูกชายคนโตของคุณพ่อ หม่อมราชวงศ์ มนัสปรีดี ชมพูนุท และคุณแม่ นางสุจิตรา ชมพูนุท ณ.อยุธยา เดิมคุณแม่ทำงานมีรายได้ แต่เมือผู้เขียนเกิดคุณแม่ได้ลาออกจากงานและหันมาเลี้ยงดูผู้เขียนและน้องๆอีก ๓ คนรวมเป็น ๔ คน คุณพ่อคุณแม่ของผู้เขียนเป็นบุพการีที่ประเสริฐสุดท่านให้ความรักและเลี้ยงดูลูกๆมาอย่างดี ท่านเป็นข้าราชการที่ซื่อสัตย์ และมีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ เป็นที่รักของลูกน้อง ผู้คนรอบข้าง ท่านสอนให้ลูกทุกคนเป็นคนดี ท่านต้องอดทนและทำงานหนักเพื่อให้ลูกทุกคนอยู่อย่างสบาย ท่านทั้งสองได้จากผู้เขียนไปนานแล้ว เสียดายที่ผู้เขียนไม่ได้ดูแลเอาใจใส่ท่านในช่วงที่ท่านมีชีวิตอยู่ดีเท่าที่ควร มานึกได้ก็เมื่อท่านจากไปแล้วไม่มีโอกาสที่จะแก้ตัว เวลาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่สามารถย้อนเวลากลับมาได้

(โปรดติดตามตอนต่อไปในเร็วๆนี้)

ม.ล.ชาญโชติ ชมพูนุท

๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๖