Thaiihdc.org

กรณีศึกษาโรงแรมปอยหลวง

            ระหว่างที่ผมทำงานให้กับโรงแรมสยามเบย์วิว และโรงแรมสยามเบย์ชอร์ ในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขาย คุณวิมล ผู้จัดการโรงแรมลิเบอร์ตี้ สะพานควาย (เคยไปทัวร์ต่างประเทศที่มีผมเป็นหัวหน้าทัวร์) ติดต่อให้ผมไปพบเจ้านายคุณวิมล เพื่อเชิญผมไปบริหารโรงแรมปอยหลวง ที่จังหวัดเชียงใหม่

            คุณทิพย์เจ้านายคุณวิมล ไม่พอใจการบริหารจัดการของผู้จัดการทั่วไปโรงแรมปอยหลวง แต่ไม่กล้าปลดผู้จัดการทั่วไป จึงต้องการจ้างผมในตำแหน่งที่สูงกว่าผู้จัดการทั่วไปเพื่อให้ไปบีบให้ผู้จัดการทั่วไปลาออกไปเอง หลังจากปรึกษาหารือในรายละเอียดต่างๆ ผมตกลงรับทำงานให้คุณทิพย์ในตำแหน่ง ผู้อำนวยการบริหาร

            คุณกมลา เจ้าของโรงแรมสยามเบย์วิวและโรงแรมสยามเบย์ชอร์ไม่อนุมัติการลาออกของผม แต่ผมไม่ได้ฟังการทักท้วงของท่าน และได้ไปทำงานที่โรงแรมปอยหลวง ทำให้คุณกมลาไม่พอใจตามที่ผมได้เคยกล่าวไว้ในบทความก่อนนี้

            ผมได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้บริหารสูงสุดของโรงแรม จนบางคนเข้าใจว่าผมเป็นหุ้นส่วน ผมเข้าไปบริหารงานเพียงคนเดียวโดยไม่มีทีมเข้าไปช่วยเช่นเดียวกับผู้บริหารคนอื่นๆ คุณจิณ ผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมปอยหลวง เป็นผู้จัดการที่เก่งมาก เคยทำงานเป็น Front Office Manager ที่โรงแรม Hyatt Rama Hotel มาก่อน คุณจิณเป็นผู้จัดการคนไทยที่มีฝีมือระดับแนวหน้า เพียงแต่มีปัญหาเรื่องความกระล่อนและหาผลประโยชน์เข้าตัวทำให้โรงแรมเสียรายได้ที่ควรจะได้ นอกจากคุณจิณก็มีคุณหมู หลานชายของเจ้าของ ที่คุมเรื่องการจัดซื้อ และมีอิทธิพลในแผนก F&B คุณจิณและคุณหมู เป็นผู้ที่มีอำนาจในการบริหารจัดการโรงแรมปอยหลวง มีการแบ่งผลประโยชน์อย่างลงตัว

            ผมไม่เคยคิดที่จะเอาคนออกและนำคนของผมเข้าไปแทนที่ ผมเสนอให้จ้างคุณจิณไว้อย่างเดิม เพราะเป็นคนเดียวที่มีความรู้เรื่องการบริหารจัดการโรงแรม ถือว่าเป็นผู้จัดการที่คุ้มค่าเงินเดือนเพราะคุณทิพย์ให้เงินเดือนคุณจิณน้อมมาก น้อยกว่าความสามารถของคุณจิณ ทำให้คุณจิณหารายได้อื่นทดแทน การบริหารงานของผมทำให้คุณจิณและคุณหมูไม่สามารถทำสิ่งหลายๆอย่างที่เคยทำ   การบริหารงานของผมทำให้โรงแรมฟื้นตัว สร้างชื่อเสียงขึ้นมาใหม่ มีรายได้ที่ดีขึ้น ลดช่องว่างการสูญเสีย พนักงานที่ดีๆมีขวัญและกำลังใจทำงาน ผมได้คุยกับคุณจิณอย่างลูกผู้ชาย ว่าผมไม่เอาคุณจิณ์ออก และไม่คิดที่จะแย่งตำแหน่งคุณจิณ  ผมขอเวลาแค่ 2 ปีเพื่อช่วยคุณจิณบริหารโรงแรม ขอให้เรามาร่วมมือกันบริหารโรงแรมอย่าหักหลังผมและแทงผมข้างหลัง ผมให้ความนับถือคุณจิณ และเรียกว่าพี่ทุกคำ

            ผมทำงานหนักมาก ดูแลเรื่องการตลาด (ที่ทำให้คุณจิณเสียประโยชน์) การบริหารจัดการที่ทำให้หัวหน้างานหลายๆคนไม่สบายเหมือนเดิม   ผมทำงานคนเดียวโดยไม่มีลูกน้องที่สนิทและเชื่อใจได้ เข้าไปช่วยลูกน้องเก็บโต๊ะและเก็บจานในบางครั้งที่เป็นเรื่องเร่งด่วนในการให้บริการลูกค้า  อยู่กับพนักงานทุกแผนกและทุกระดับ เข้าใจปัญหาและช่วยแก้ไขปัญหาให้ลูกน้อง ทำให้หัวหน้าบางคนไม่พอใจ เพราะเขาไม่เคยให้กับลูกน้องแบบที่ผมทำ บางคนดูถูกหาว่าผมทำตัวไม่เหมือนกับผู้จัดการ หัวหน้าหลายคนไม่ได้ทำตัวเป็นหัวหน้าที่ดีผมก็ต้องเข้าไปอบรมสั่งสอนหลายๆคนก็ไม่พอใจ ยอมรับว่าผมแรงมาก ยังไม่เข้าใจการบริหารจัดการคน ใช้อำนาจ และบางครั้งก็ใช้อารมณ์ แต่ความที่ผมเป็นคนทำงานและมีความจริงใจจึงทำให้งานออกมาดี เจ้าของพอใจ ลูกน้องระดับล่างพอใจ

            ลูกค้าชาวฝรั่งเศส ขอพบผู้จัดการเพื่อต่อว่าการบริการของโรงแรม  ผมได้เข้าไปพบและยอมรับผิดในสิ่งที่เขาต่อว่า คุยไปคุยมาเกิดถูกคอ และทราบว่าเขาเป็นผู้เชียวชาญด้านโรงแรม ผมจึงขอให้เขาอยู่พักที่โรงแรมสักหนึ่งเดือนและช่วยสอนผมเรื่องการบริหารจัดการโรงแรม ผมได้เรียนรู้การบริหารจัดการโรงแรมตัวต่อตัวกับผู้เชี่ยวชาญโรงแรมระดับสากล เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาตั้งแต่ตื่นนอนจนเข้านอน ผมได้เรียนรู้จากการบริหารงานจริงในแต่ละวันเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม เราได้ร่วมการวางแผนการตลาดและการปรับปรุงโรงแรมให้เป็นสากลและยกระดับโรงแรมให้ดีขึ้น

            โรงแรมปอยหลวงถูกสร้างขึ้นเป็นโรงแรมชั้นหนึ่งของเชียงใหม่ เป็นโรงแรมที่ดีลงทุนสูงและถูกวางให้เป็นโรงแรมสำหรับการจัดสัมมนาระดับชาติ ผู้จัดการที่มีชื่อเสียงโด่งดังคือคุณฟ้าลั่น โรงแรมนี้มีประวัติไม่ค่อยจะดีนักในด้านการบริหารจัดการ ผู้บริหารเบอร์หนึ่งมักจะถูกลูกน้องโค่น เชื่อกันว่าเป็นเพราะโรงแรมสร้างค่อมคูเมือง บางกระแสก็ว่าช่วงพิธีเปิดโรงแรม ได้นิมนต์พระที่อาวุโสน้อยขึ้นเป็นประธานพิธีโรงแรมปอยหลวงไม่ประสบผลสำเร็จด้านธุรกิจ มีการขายทอดกันมาจนถึงกลุ่มของคุณทิพย์ กลุ่มคุณทิพย์เป็นนักธุรกิจคนจีนที่มีธุรกิจหลายแห่งมีทั้งโรงงาน และโรงแรมหลายแห่ง เริ่มธุรกิจโรงแรมจากโรงแรมม่านรูด การบริหารงานของผมสามารถทำให้ธุรกิจโรงแรมดีขึ้น สร้างภาพพจน์ที่ดี มีลูกค้ามาใช้บริการมากขึ้นและสร้างความพอใจให้กับเจ้าของในระดับหนึ่ง  ลูกน้องยังไม่นิ่ง มีคลื่นใต้น้ำอยู่ตลอดเวลา คุณจิณไม่จริงใจกับผมตามที่ได้ตกลง เผลอเมื่อใดเป็นได้เรื่อง ผมได้ตรวจสอบและพบการสั่งชื่อเนื้ออย่างดีจากต่างประเทศและเก็บไว้ในห้องแช่แข็งโดยไม่นำออกมาขาย และมีอะไรอีกมากมาย ไม่มีระบบในการควบคุม ทำให้เกิดการรั่วไหล

            ช่วงที่ผมออกจากโรงแรมสยามเบย์วิวและโรงแรมสยามเบย์ชอร์ได้ฝากเพื่อนเข้าทำงานกับคุณกมลาหนึ่งคน หลังจากนั้นเพื่อคนนี้ได้มาบ่นกับผมว่าไม่สามารถทนทำงานกับคุณกมลาได้ ขอให้ผมรับเขาไปช่วยทำงานกับผม ตอนแรกผมปฏิเสธเพราะไม่ต้องการเอาพวกของตัวเองเข้าไป ต้องการจะไปสร้างทีมขึ้นมาใหม่จากคนเก่าของโรงแรมนั้น แต่ทนการอ้อนวอนไม่ได้ จึงตกลงไปให้ไปช่วยดูแลเรื่อง F&B ที่โรงแรม เพื่อนคนนี้ขอให้ผมพาไปพบเจ้าของโรงแรม ผมพาซื่อนำไปพบคุณทิพย์ ระหว่างที่คุยกับคุณทิพย์ เพื่อนคนนี้ได้เรียนคุณทิพย์ว่าเขาอยากมาช่วยผมแต่คุณกมลาไม่ให้มา ขอให้ผมโทรไปขอคุณกมลา ด้วยความไม่รู้ประสีประสาของผมทำให้ผมโทรหาคุณกมลาต่อหน้าคุณทิพย์ คุณกมลาดีใจมากที่ผมโทรไปหา เพราะตอนที่ผมลาออกมาจากโรงแรมสยามเบย์วิว คุณกมลาไม่อนุมัติ แต่ผมหนี้มาเลยไม่มีโอกาสได้ลาคุณกมลาและไม่เคยติดต่อท่านอีกเลย หลังจากผมเอ่ยปากขอเพื่อนของผมมาทำงานกับผมที่ปอยหลวง คุณกมลาโกรธผมมากและบอกว่าผมโง่ ผมไม่มีวันทันเพื่อนผู้หญิงของผมคนนี้ แทนที่ผมจะฟังท่าน กับคิดว่าท่านหวงคน จึงพยายามอธิบายว่าคุณกมลามีคนช่วยหลายคนแต่ผมไม่มีคนช่วยขอให้ช่วยผมด้วย ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ผมเสียโอกาสกับคุณกมลา หลังจากนั้นท่านโกรธและไม่สนใจผมอีกเลย

            ผมทำงานอยู่ที่กรุงเทพ 7-10 วันเพื่อดูแลเรื่องการตลาด แวะเยี่ยมเอเยน และที่เหลืออยู่โรงแรม ไม่เคยมีวันหยุด ใช้รถทัวร์เที่ยวกลางคืนเป็นพาหนะเดินทางระหว่างกรุงเทพฯ และเชียงใหม่ เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายให้โรงแรม เพื่อนผู้หญิงของผมนั่งเครื่องบินไปรับงานจากผมที่เชียงใหม่โดยมีเจ้าของโรงแรมคุณทิพย์นั่งเครื่องบินไปส่ง  ระหว่างทานข้าว จึงทราบว่าเพื่อนของผมสามารถพูดให้คุณทิพย์เปลี่ยนแผนการปรับปรุงโรงแรมจากแผนเดิมที่ได้พิจารณาอนุมัติไปเรียบร้อยแล้ว ผมโกรธมากที่เพื่อนเสนอโครงการอะไรไปโดยที่ตัวเองยังไม่ได้เข้ามาสัมผัสจริง ผมจึงว่าไป แต่คุณทิพย์กับเห็นว่าผมไม่ให้เกียรติกับผู้หญิงที่เขากำลังจะมาช่วยผม เป็นครั้งแรกที่คุณทิพย์แสดงความไม่พอใจผม หลังจากนั้น เพื่อนของผมก็ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา สั่งให้ทำอะไรก็ไม่ทำอ้างคุณทิพย์ตลอดเวลา ผมจึงสั่งพนักงานให้ออกจดหมายพักงานเพื่อนของผม แต่ไม่มีใครปฏิบัติตามคำสั่งผม  ภายหลังจึงมาทราบว่า คุณจิณผู้จัดการโทรไปหาคุณทิพย์ และคุณทิพย์ให้เพื่อนของผมทำงานตามปกติและคุณทิพย์จะเดินทางมาที่โรงแรมเพื่อจัดการด้วยตัวเอง เมื่อผมทราบเรื่องจึงโทรไปหาคุณทิพย์ แต่คุณทิพย์ไม่ยอมรับโทรศัพท์จากผม ผมจึงโทรหาคุณวิมล จึงทราบเรื่องทั้งหมด ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณวิมลทราบ และฝากคุณวิมลให้ช่วยเรียนคุณทิพย์ว่าไม่ต้องมาที่โรงแรมปล่อยให้ผมจัดการเอง ถ้าคุณทิพย์มาผมก็จะลาออก

            คุณทิพย์มาที่โรงแรม และฟังรายงานจากหัวหน้าแผนกต่างๆ ก่อนที่จะฟังผม หลังจากนั้นจึงเรียกผมเข้าประชุมร่วมกับหัวหน้าแผนกอื่นๆ โดยไม่มีการพูดกับผมเป็นการส่วนตัวก่อน คุณทิพย์ได้กล่าวหาผมว่าบ้าอำนาจสั่งการผิดๆตามที่ได้รับฟังจากคนอื่นๆ ผมได้อธิบายและชี้แจ้งเหตุผลความเป็นมาต่างที่ทำให้ผมสั่งการให้ลูกน้องดำเนินการตามขั้นตอนที่เหมาะสมและถูกต้องเพื่อประโยชน์ของโรงแรมทั้งสิ้น ไม่ได้สั่งการผิดๆและไม่ได้บ้าอำนาจ  เมื่อผมชี้แจงเหตุผลจนไม่มีผู้ใดโต้แย้งได้ ผมจึงได้ประกาศลาออก  ด้วยเหตุผลว่าผมไม่มีความสามารถ คุณทิพย์ไม่ยอมและหาว่าผมน้อยใจ เมื่อทุกอย่างเป็นที่เข้าใจแล้วก็น่าจะจบกันไป ในเมื่อทุกคนหวังดีกับโรงแรมก็ขอให้ช่วยกันทำงานต่อไป แต่ผมไม่ยินยอม เพราะถือว่าผมบกพร่องที่ไม่สามารถให้เจ้านายไว้ใจและปล่อยให้ผมบริหารงานเองได้ จึงต้องพิจารราตัวเอง คุณทิพย์พยายามพูดให้ผมคิดให้ดี และถามว่าผมนับถือใครมากที่สุด ผมย้อนสวนไปทันทีว่าคุณวิมล (ลูกน้องคุณทิพย์ ผู้ที่แนะนำผมให้กับคุณทิพย์) คุณทิพย์ถึงกับนิ่ง และผมก็เดินออกไปทันที และออกจากโรงแรมเพื่อไปจองตั๋วรถไฟเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพในวันรุ่งขึ้น

ม.ล.ชาญโชติ ชมพูนุท

27 พ.ย.2553

กรณีศึกษาบริษัทเถกิงทัวร์

คุณเถกิง สวัสดิพันธ์ เจ้าของบริษัทเถกิงทัวร์ เคยเป็นครูสอนหนังสือ และเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัท ทัวร์รอแยล ในยุคแรก ได้สร้างชื่อเสียงและเรียกลูกค้าให้กับทัวร์รอแยล คุณเถกิงทำหน้าที่เป็นมัคคุเทศก์ออกทัวร์เอง มีความสามารถในการฝึกลูกน้องให้เป็นคนเก่งได้เป็นจำนวนมาก ผมเองก็ได้รับการฝึกจากคุณเถกิง หลังจากลูกชายและลูกสาวของเจ้าของบริษัททัวร์รอแยล จบการศึกษาจากต่างประเทศ ได้เข้ามาบริหารบริษัททัวร์รอแยล มีการเปลี่ยนแผนธุรกิจ เปลี่ยนกลุ่มลูกค้า จากเดิมที่เน้นการจัดนำเที่ยวในประเทศและต่างประเทศให้กับลูกค้าคนไทยโดยตรง  เปลี่ยนเป็นเน้นการเป็นตัวแทนขายตั๋วเครื่องบิน Air Cargo   Inbound Tour Operator  เจ้าของลงทุนขยายบริษัท รับผู้บริหารระดับสูงจากสายการบินและโรงแรม หลายตำแหน่ง ทำให้บทบาทของคุณเถกิงลดน้อยลง คุณเถกิงจึงลาออกจากบริษัททัวร์รอแยล และไปเปิดบริษัทเถกิงทัวร์  อยู่ที่เพลินจิต

คุณเถกิงได้รับการสนับสนุนด้านการเงินจากลูกค้าเก่าในการเปิดบริษัท  สมัยนั้น บริษัทชั้นนำที่ทำทัวร์ให้คนไทยเที่ยว แบ่งออกเป็น 2 ตลาด ตลาดคนไทยจีน  ได้แก่บริษัท รุ่งทรัพทย์ทัวร์  และบริษัทเฮงเชียงทัวร์  สำหรับตลาดคนไทยแท้ ได้แก่ President Tour และ Tour Royale หลังจากคุณเถกิง แยกตัวไปเปิด เถกิงทัวร์ เถกิงทัวร์ก็เข้ามาแทนที่ Tour Royal  สำหรับ Tour Royale เมื่อเสียลูกค้าเดิมให้กับเถกิงทัวร์ ก็ไม่ได้ทำให้บริษัทเล็กลง แต่กลับขยายใหญ่โตมากขึ้นกว่าเดิม ได้เปลี่ยนไปจับตลาดอื่นแทน ไปแข่งขันกับ World Travel Services  Diethelm Travel  และ Siam Express ซึ่งเป็นตลาด Inter (ระดับนานาชาติ) ให้บริการด้านตั๋วเครื่องบิน Air Cargo, Inbound Tour Operator, Outbound Tour Operator

บริษัทเถกิงทัวร์เน้นการทำทัวร์คนไทยเที่ยวในประเทศ และเที่ยวต่างประเทศ รับนักศึกษาที่จบจากมหาวิทยาลัยศิลปากร เข้าเป็นพนักงานมัคุเทศก์ ผมเองได้เข้าไปช่วยงานคุณเถกิงในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขาย ลูกค้าเก่าๆของผมด้านตั๋วเครื่องบินติดตามผมไปเป็นลูกค้าของเถกิงทัวร์  ผมอยู่กับเถกิงทัวร์ได้ปีกว่าๆก็ถูก Tour Royale เรียกตัวกลับ เถกิงทัวร์เจริญก้าวหน้าและขยายกิจการอย่างมั่นคง สามารถซื้อตึกของตัวเองที่ ศูนย์การค้าเมโทร และมีรถทัวร์ของตัวเองเป็นจำนวนมาก ต่อมาได้พยายามทำ  Inbound Tour Operator แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ บริษัทเถกิงทัวร์สร้างมัคุเทศก์เก่งๆหลายคน มีการแต่งตั้งผู้จัดการหลายคนในแต่ละยุค หุ้นส่วนและผู้จัดการสมัยเริ่มก่อตั้ง รวมทั้งน้องชายคุณเถกิงเอง ได้แยกตัวไปเปิดบริษัทท่องเที่ยว และเปิดทำธุรกิจโรงแรมที่เกาะสมุย  ส่วนมากไม่ประสบผลสำเร็จ ต้องเลิกล้มกิจการไปหลายราย ที่ยังดำเนินธุรกิจอยู่ก็ไม่โดดเด่นมากนัก คุณเถกิงเองระยะหลังก็ไปทุ่มกับการซื้อขายที่ดิน และดูแลเรื่องบริษัทท่องเที่ยวน้อยลง  ได้ข่าวว่ามีปัญหาบ้าง ขณะนี้ลูกสาวเข้ามาช่วยบริหาร อย่างไรก็ตามบริษัทเถกิงทัวร์ก็ยังเป็นบริษัทท่องเที่ยวแนวหน้าของประเทศไทยอยู่จนทุกวันนี้ ผมไม่ได้ติดตามข่าวคราวของบริษัทเถกิงทัวร์เป็นเวลานานแล้ว เนื่องจากภารกิจที่ทำอยู่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ เถกิงทัวร์ ประกอบกับ เวลาว่างระหว่างผมและคุณเถกิงไม่ค่อยตรงกัน ส่วนมากจะได้รับข่าวคราวของคุณเถกิงผ่านลูกน้องเก่าๆที่ได้ดิบได้ดีเพราะคุณเถกิง เล่าให้ฟัง บริษัทท่องเที่ยวทั่วๆไปมักจะรุ่งเรื่องแค่ generation เดียว พอมาถึง generation ที่ 2 จะไม่โดดเด่นเหมือนสมัยผู้ก่อตั้ง และมักจะจบลงที่ generation ที่สอง

ม.ล.ชาญโชติ ชมพูนุท

14 พฤศจิกายน

กรณีศึกษา โรงแรมสยามเบย์วิว และ โรงแรมสยสมเบย์ชอร์

            คุณณรงค์ เสาวลักษณ์ (อดีตลูกค้าซื้อตั๋วเครื่องบิน) ชวนผมทำงานตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขายโรงแรมสยามเบย์วิว พัทยา  คุณณรงค์ เป็นผู้อำนวยการบริหาร และคุณกมลา สุโกศล เป็นเจ้าของโรงแรม เป็นโอกาสและโชคของผมที่ได้รับการเสนองานในตำแหน่งนี้  ทั้งๆที่ผมยังไม่เคยทำงานโรงแรมมาก่อน  ผมมีความชำนาญด้านการขายตั๋วเครื่องบิน ลูกค้าส่วนมากที่ซื้อตั๋วเครื่องบินกับผมเป็นนักธุรกิจ เดินทางหลายประเทศ และมีกำหนดช่วงเวลาการเดินทางที่จำกัด จึงต้องมีผู้เชียวชาญจัดตารางการเดินทางให้ ผมเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญในข่วงนั้น ลูกค้าของผมจะเรียกใช้บริการกับผมทุกครั้งที่มีการเดินทาง  และผมไม่เคยทำให้ลูกค้าคนใดผิดหวัง  ทำให้คุณณรงค์ ไว้ใจและเสนอตำแหน่งนี้ให้ผม

ผมเข้าทำงานที่โรงแรมสยามเบย์วิวตั้งแต่โรงแรมยังสร้างไม่เสร็จ  ทำให้ผมมีเวลาเรียนรู้งานด้านโรงแรมอย่างเต็มที่ มีโอกาสร่วมเปิดโรงแรม ถือว่าเป็นงานที่ยากที่สุดของการบริหารโรงแรม คุณณรงค์ ให้โอกาสผมได้เรียนรู้  ให้คำปรึกษาและแนะนำสั่งสอนผมอย่างใกล้ชิด ประกอบกับผมเป็นคนขยันและเรียนรู้ตลอดเวลา ทำให้ผมไปได้เร็ว สามารถทำงานให้สำเร็จลุล่วงเกินเป้าหมาย  ผมทำงานโดยไม่มีวันหยุด วันจันทร์ ถึง วันศุกร์ ผมทำงานที่กรุงเทพ สำนักงานอยู่ที่สยามสแควร์ วันเสาร์เช้า จะเดินทางไปพัทยา เพื่อประชุมร่วมกับหัวหน้าแผนกต่างๆโดยมีคุณณรงค์ เป็นประธานการประชุม (การเข้าร่วมประชุมทำให้ผมได้เรียนรู้เร็วขึ้น) นอกจากการประชุม ผมยังเข้าไปศึกษางานของแต่ละแผนก  ทำให้ทราบปัญหา และความพร้อมของแต่ละส่วน ทำให้รู้จุดอ่อนจุดแข็ง เพื่อนำไปใช้ในการพิจารณาเลือกลูกค้าที่เหมาะสมกับการบริการของเรา ผมใช้เวลาในคืนวันเสาร์ เลี้ยงรับรองลูกค้า และจะเดินทางกลับกรุงเทพบ่ายวันอาทิตย์

หลังจากทำงานได้ไม่นานก็ได้รับมอบหมายให้ดูแลโรงแรมสยามเบย์ชอร์ อีกโรงแรมหนึ่ง ต้องทำงานหนักขึ้นแต่ก็สนุกกับงาน และโชคดีที่ ผู้จัดการสำนักงานที่กรุงเทพของทั้งสองโรงแรม เก่งมาก จบจากประเทศอังกฤษทั้งคู่ ช่วยเหลืองานเอกสาร และดูแลควบคุมการรับจองห้องพักได้ดีเยี่ยม  ทำให้แบ่งเบาภาระผมได้อย่างมาก คุณณรงค์ เจ้านายของผมเก่งมาก เป็น 1ใน 5 ของผู้บริหารโรงแรมที่เป็นคนไทยที่เก่งและมีค่าตัวมากที่สุดในเวลานั้น ผมขึ้นตรงกับคุณณรงค์ ทั้งๆที่ตามตำแหน่งแล้วผมต้องขึ้นกับ Room Division หรือ General Manager ผมทำงานได้ 2 ปี คุณณรงค์ไม่ต่อสัญญาบริหารโรงแรมสยามเบย์วิวและสยามเบย์ชอร์ คุณกมลา ไม่หาคนมาแทน และเข้ามาบริหารเองเต็มตัว ว่าจ้างผู้จัดการฝรั่งเข้ามาเป็นผู้จัดการทั่วไป แทนผู้จัดการชุดเก่าของคุณณรงค์

ผมยังอยู่ในตำแหน่งเดิมแต่เพิ่มงานส่วนตลาดต่างประเทศที่เดิมคุณณรงค์ทำอยู่มาทำแทน มีอำนาจในการอนุมุติหลายๆอย่างที่เดิมต้องขออนุมัติจากคุณณรงค์ คุณกมลาได้เฝ้ามองการทำงานของผมมาตลอด และพอใจผมค่อนข้างมาก ให้ผมขึ้นตรงกับคุณกมลา แทนที่จะขึ้นกับผู้จัดการทั่วไป  ไม่มีใครกล้าโต้แย้งคุณกมลา มีผมเพียงผู้เดียวที่กล้าขัดและให้เหตุผล  คุณกมลาเคยต่อว่าผมในสิ่งที่ผมอนุมัติ และเรียกคืนอำนาจที่ผมสามารถอนุมัติได้เป็นต้องขออนุมัติจากคุณกมลาแทน แต่ไม่เกิน 2 อาทิตย์ก็ต้องคืนอำนาจให้ผมเป็นผู้ดำเนินการอนุมัติได้เอง คุณณรงค์ที่ว่าเก่งเรื่องการตลาด แต่คุณกมลาเก่งกว่า ผมเรียนรู้เรื่องการตลาดและการเป็นนักธุรกิจจากคุณกมลา ทำให้เข้าใจมุมมองของนักธุรกิจ ผมรักและเคารพคุณกมลามาก (เหมือนญาติผู้ใหญ่)

ท่านเป็นทั้งเจ้าของและนักบริหารโรงแรมที่ผมยกย่องที่สุด ผมเสียดายที่ไม่ฟังท่าน ผมพลาดโอกาส ไปถึง 2 ครั้ง จนทำให้ท่านโกรธในความโง่ของผม ผมเชื่อว่าช่วงที่ผมทำงานให้คุณกมลา ท่านให้ความเมตตาผมมาก ท่านเป็นเจ้านายคนเดียวที่ออกหนังสือตักเตือนผม แต่ผมก็ไม่เคยโกรธท่าน เพราะผมเป็นผู้หาเรื่องใส่ตัวเอง ท่านเข้าใจผิดคิดว่าผมโกรธท่านทำให้ผมลาออก

คุณกมลาต้องการที่จะให้ผมเดินทางไปประเทศสิงคโปร์ เพื่อไปติดต่อลูกค้า แต่ผมเห็นว่าลูกค้าจากสิงคโปร์ใช้เราอยู่แล้วและขึ้นอยู่กับเอเยนที่ประเทศไทย ผมจึงไม่ไปเพราะเห็นว่าไม่คุ้มกับค่าใช้จ่าย บังเอิญ คุณเถกิง สวัสดิพันธ์ เจ้าของเถกิงทัวร์ (เจ้านายเก่า)  ขอให้ผมช่วยเป็นหัวหน้าทัวร์นำนักท่องเที่ยวของเถกิงทัวร์ไปเที่ยวสิงคโปร์ ผมดูโปรแกรม และเห็นว่ามีวันว่างปล่อยให้ลูกทัวร์เที่ยวกันเอง ถึง 2 วัน ผมสามารถใช้วันดังกล่าวไปพบเอเยนในสิงคโปร์ได้ตามที่คุณกมลาต้องการ เท่ากับผมได้ทำงานสองงานในเวลาเดียวกัน ได้ตอบแทนเจ้านายเก่า และได้ทำงานให้เจ้านายปัจจุบันโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ผมตอบตกลงกับคุณเถกิง บังเอิญช่วงนั้นคุณกมลาไปอเมริกา ผมจึงไปแจ้งให้ผู้จัดการโรงแรมสยามเบย์วิวรับทราบตามมารยาท เพราะปกติผมไม่ได้ขออนุญาตอะไรจากผู้จัดการ เมื่อผู้จัดการฝรั่งทราบเรื่องจากผม เขาได้สั่งไม่ให้ผมไป ผมจึงได้อธิบายว่า ผมทำงาน 7 วัน มากว่า 4 ปี โดยไม่มีวันหยุด สามารถใช้วันหยุดลาได้ และผมไม่ได้ขึ้นกับเขาที่มาบอกนี่ทำตามมารยาทแต่ไม่ได้มาขออนุมัติ ผู้จัดการฝรั่งทำท่ายียวนมากและพูดแต่คำว่า No  ผมจึงวิ่งเข้าไปชก แต่ไม่ทันถูกและมีคนมาแยก เมื่อคุณแม่และคุณน้าของคุณกมลาทราบเรื่องจึงเรียกผมไปสอบถามเรื่องราวและได้อนุมัติให้ผมไปได้ เรื่องน่าจะจบด้วยดี แต่ผมหาเรื่องเอง เมื่อคุณกมลากลับมาผมได้เขียนจดหมายถึงคุณกมลา และด่าผู้จัดการฝรั่งคนนั้น คุณกมลาโกรธมาก พูดกับคนใกล้ชิดว่า ผมด่าผู้จัดการก็เหมือนกับด่าคุณกมลา เพราะคุณกมลาเป็นผู้เลือกผู้จัดการ คุณกมลาไม่พูดกับผมร่วม 3 เดือน และออกหนังสือตักเตือนผม ผมไม่เคยโกรธท่านเลยและเห็นว่าท่านทำถูก เพราะการกระทำของผมทำให้เสียระบบการปกครอง

ผมได้รับการเชิญให้ไปเป็นผู้อำนวยการบริหารที่โรงแรมปอยหลวง เชียงใหม่ เห็นว่าเป็นโอกาสที่ดีจะได้เข้าบริหารโรงแรมเต็มตัว จึงไปขอลาออกจากคุณกมลา แต่คุณกมลาไม่ยอมให้ลาออก และไม่พิจารณาหนังสือลาออก โดยให้เหตุผลว่า ผมไม่มีความสามารถกับตำแหน่งที่เขาเสนอให้ ตำแหน่งนี้สูงเกินไป  ทำให้ผมคิดว่าดูถูกผม ควรจะปล่อยให้ผมไปทดลองดู และถ้าไม่ได้จริงๆให้กลับมา ในที่สุดคุณกมลาก็ไม่ยอมอนุมัติใบลาของผม และผมก็ไปเพราะเห็นว่าเป็นโอกาสของผม ไม่มีการเลี้ยงลา (ทราบจากคนใกล้ชิดว่าคุณกมลาเข้าใจว่าผมไม่รักท่านจริงทิ้งท่านไป ประกอบกับยังโกรธเรื่องที่ผมไปด่าผู้จัดการ และเข้าใจว่าผมโกรธท่านที่ให้ใบเตือนผม ความจริงถ้าท่านพูดว่าอย่าทิ้งท่านเหมือนกับที่พูดกับคนอื่น ผมไม่มีวันไปจากท่าน ) เป็นการเสียโอกาสครั้งที่หนึ่งของผมที่ไม่เชื่อฟังท่าน

ม.ล.ชาญโชติ ชมพูนุท

15 พฤศจิกายน 2553

ผู้นำที่ดีต้องมีทุน ๘ K

มนุษย์ทุกคนย่อมมีทุนของตัวเอง เรียกง่ายๆว่าทุนมนุษย์ ทุนมนุษย์ได้แก่  ทุนที่ได้มาจากความรู้ขั้นพื้นฐานของการศึกษาเล่าเรียนในสถาบันการศึกษาซึ่งถือว่าเป็นทุนขั้นพื้นฐานที่ทุกคนจะต้องมี    

ทุนมนุษย์ของแต่ละคนจะมีมากน้อยขึ้นอยู่กับมนุษย์ผู้นั้นเกิดอยู่ในครอบครัวใด สังคมใด ถ้าเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยก็มีโอกาสที่จะมีทุนมนุษย์มากกว่าคนอื่น การศึกษาเป็นจุดเริ่มต้นนับคุณค่าของมนุษย์ในสังคม มนุษย์ทุกคนจึงพยามยามศึกษาเล่าเรียนในสถาบันการศึกษาที่มอบวุฒิบัตรเพื่อให้ได้รับการยกย่องจากสังคมว่าเป็นผู้มีการศึกษาสูง  เป็นบันไดในการเข้าทำงานในบริษัทที่ดีมีเงินเดือนสูง

มนุษย์ในปัจจุบันมีการศึกษาสูงมากกว่ามนุษย์ในสมัย ๒๐ – ๓๐ ปีก่อน สถานประกอบการรับพนักงานใหม่ที่จบปริญญาตรีเป็นอย่างต่ำ ดังนั้นมนุษย์ทุกคนจึงต่างลงทุนเพื่อให้ได้เรียนมหาวิทยาลัย ถ้าไม่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐได้ก็ต้องไปเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยของเอกชน ซึ่งค่าเล่าเรียนแพงมาก

เด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายนอกจากต้องเรียนหลักสูตรปกติแล้ว ยังต้องไปเรียนพิเศษเพื่อติวเข้มในบางวิชาตามสถานที่กวดวิชา ทำให้ต้องใช้เงินในการศึกษามากขึ้น เมื่อถึงเวลาเข้ามหาวิทยาก็เลือกเข้าเรียนในคณะที่ตัวเองได้คะแนนพอที่จะเข้าได้ โดยไม่คำนึงว่าคณะที่เลือกเรียนจะทำให้มีความรู้เพื่อไปประกอบอาชีพที่ตัวเองพอใจหรือไม่ ขออย่างเดียวให้ได้เรียนมหาวิทยาลัย และให้จบปริญญาตรีเป็นใช้ได้

เมื่อจบปริญญาตรีก็วิ่งหางานที่สบายและได้เงินเดือนสูงๆ ความรับผิดชอบน้อยๆโดยไม่สนใจว่าตัวเองมีความรู้ในงานแค่ไหน ถ้าหางานที่ตัวเองต้องการไม่ได้ก็ไปเรียนปริญญาโทต่อเพื่อไม่ให้เสียหน้า

ผมไม่ทราบว่ามีผู้ใดทำวิจัยไว้หรือยังว่า มนุษย์แต่ละคนนั้นต้องใช้เงินเป็นจำนวนเท่าใดโดยเริ่มนับตั้งแต่แรกเกิดจนกระทั่งจบปริญญาตรี ทุนส่วนตัวเท่าใดและทุนจากรัฐเท่าใด

ปัจจุบันประเทศไทยมีปัญหาเรื่องขาดแรงงานคุณภาพเป็นจำนวนมาก แรงงานในที่นี้ผมหมายถึงพนักงานลูกจ้างทุกประเภท ทั้งที่ใช้แรงงานและใช้สมอง พนักงานปัจจุบันมีเงื่อนไขและต้องการผลตอบแทนในการทำงานมากกว่าสมัยก่อน ส่วนเจ้าของกิจการต้องการได้คนที่ทำงานเก่งและมีความซื่อสัตย์ ลูกจ้างและเจ้าของกิจการมักจะมองเรื่องรายได้เป็นหลัก เจ้าของกิจการจะมองที่กำไรและมองว่าค่าจ้างเป็นรายจ่าย จึงต้องการจ่ายน้อยที่สุดได้งานมากที่สุด สำหรับลูกจ้างต้องการได้รายได้มาก เพราะได้ลงทุนในการศึกษาเล่าเรียนไปมาก และมีรายจ่ายประจำทั้งของตัวเองและผู้ที่อยู่ในความดูแล

เจ้าของกิจการไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของลูกจ้างมากนักถือว่าค่าจ้างคือค่าใช้จ่าย ดังนั้นจึงดูที่ผลการประกอบการเป็นสำคัญ ไม่ได้ดูว่าลูกจ้างจะอยู่ได้หรือไม่ จึงทำให้ลูกจ้างขาดทุนแห่งความสุข จึงไม่สามารถทำงานให้มีคุณภาพได้ เมื่อรายได้ไม่เพียงพอ มองหาโอกาสได้งานใหม่ที่มีรายได้มากกว่า  ถ้ายังหางานใหม่ที่มีรายได้ดีกว่าไม่ได้ ก็ต้องจำยอมทำงานไปวันๆ โดยไม่มีความสุข

เจ้าของกิจการส่วนมากมักจะโทษพนักงานว่าไม่มีฝีมือ พนักงานไม่สนใจทำงาน พนักงานไม่มีความซื่อสัตย์ พนักงานไม่มีความอดทน กิจการเล็กๆมีโอกาสน้อยที่จะได้พนักงานตรงตามคุณสมบัติที่ต้องการเพราะค่าจ้างต่ำ ดังนั้นถ้าต้องการได้พนักงานที่มีคุณภาพสูง เจ้าของกิจการจะต้องลงทุนในทรัพยากรมนุษย์ โดยกำหนดให้ทรัพยากรมนุษย์เป็นทุนในการประกอบธุรกิจ ไม่ใช่คิดว่าทรัพยากรมนุษย์เป็นรายจ่าย

ผู้ที่อยู่ในครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย หรืออยู่ในสังคมชั้นสูง ผู้ปกครองมีตำแหน่งหน้าที่การงานในระดับสูงของหน่วยงานราชการหรือผู้ที่อยู่ในฐานะที่สังคมยกย่อง ก็จะได้เปรียบมนุษย์ทั่วๆไป จึงสามารถมีงานทำในตำแหน่งสูงๆและรายได้ดี

สำหรับมนุษย์ทั่วไปที่ไม่ได้มีเส้นสายหรือมีปัญญาเลิศ จะต้องตั้งสติให้ดีว่า เราอยากจะทำงานอะไร และควรจะเรียนอะไรเพื่อจะได้ออกไปทำงานตามอาชีพที่ต้องการ ถ้าเราสามารถเรียนในหลักสูตรที่ตรงกับงานที่เราอยากจะทำ ก็จะทำให้เรามีความสุข เกิดการ เรียนรู้ทำให้เกิดปัญญา และสามารถเข้าทำงานที่ชอบและถนัด ทำงานอย่างมีความสุข มนุษย์ผู้นั้นถือว่ามีทุน มนุษย์ ทุนปัญญา และทุนแห่งความสุข

ทรัพยากรมนุษย์ในระดับหัวหน้า จะต้องเพิ่มทุนทางจริยธรรม ทุนทางสังคม ทุนแห่งความยั่งยืน        ทุนทางเทคโนโลยี  ทุนความรู้ ทักษะ และทัศนคติ จึงจะมีคุณสมบัติเป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีคุณค่าได้ หากขาดทุนใดทุนหนึ่ง ก็ไม่สามารถที่จะเป็นผู้นำที่ดีได้

ทุนที่ได้กล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นทฤษฎี 8 K ของ ศ . ดร.จีระ หงส์ลดารมภ์ หากท่านสนใจและต้องการทราบรายละเอียดเพิ่มเติมขอให้ท่านเข้าไปค้นคว้าได้ใน website : www.chiraacademy.com

ผู้นำที่ดีจะต้องมองถึงประโยชน์ของสังคมและประเทศชาติมากกว่าประโยชน์ของตัวเองและพวกพร้อง หากสังคมอ่อนแอ ประเทศชาติก็จะล่มสลาย สุดท้ายเราเองก็จะอยู่ไม่ได้เช่นกัน

ม.ล.ชาญโชติ ชมพูนุท

๒๑ พฤษภาคม ๒๕๔๙