Thaiihdc.org

ดิฉันเองคิดว่า การที่ สรอ. เข้ามาสนับสนุนการเติบโตของชุมชน GotoKnow ของเรา และ สรอ. ได้รับความคิดเห็นจากสมาชิกในประเด็นต่างๆ ของ สรอ. ขอความรู้ หรือที่เรียกว่า Crowdsourcing เพื่อนำไปประกอบการกำหนดนโยบายทางด้านรัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์นั้นเป็นโครงการที่มีประโยชน์มากนะคะ

เช่น ในปีที่ผ่านมา สรอ. ขอความรู้จากชุมชน  GotoKnow ด้านเทคโนโลยีการศึกษา และข้อมูลที่ได้ทางทีมงานก็นำมารวบรวมและสกัด แล้วจึงนำมาเผยแพร่ต่อในเวลาต่อมา นี่เป็นตัวอย่างต้นแบบในการบูรณาการด้าน e-Participation หรือ การมีส่วนร่วมของประชาชนทางออนไลน์ กับด้าน e-Policy ค่ะ

แต่นี่ก็คงเป็นแค่จุดเริ่มต้นเล็กๆ ค่ะ สรอ. ยังสามารถทำอะไรได้อีกเยอะแยะกับการสร้าง e-participation ค่ะ เช่น การทำ votes และ polls หรืออาจจะเป็นการ online public decision making ในระดับต่างๆ เป็นต้น

แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือทำอย่างไรจึงจะได้ความใส่ใจและความกระตือรือร้นจากประชาชนในต่อการมีส่วนร่วมเหล่านี้อย่างต่อเนื่องทางออนไลน์

ดิฉันคิดว่าไม่ยากนะคะแต่ต้องทำอย่างจริงจังค่ะ ด้วยวิธีการเหล่านี้ค่ะ เช่น

1. สรอ. ควรมีเว็บไซต์กลางของการทำ e-participation ค่ะ
2. สื่อสารออนไลน์กับประชาชนอย่างต่อเนื่อง โดยนำเสนอข้อมูลที่น่าสนใจ จะสั้นแบบรายวัน หรือจะยาวหน่อยแบบรายสัปดาห์ และมีหลายช่องทางให้ประชาชนสามารถติดตามข่าวสารได้ค่ะ
3. นอกจากมีเนื้อหาที่เกิดขึ้นจากทางภาครัฐแล้วควรจะสร้างให้เกิดเนื้อหาจากทางประชาชน แสดงให้เห็นการสื่อสารแบบสองทางที่เป็นไปอย่าง active ไม่ใช่มีเพียงแค่ข้อมูลจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพียงด้านเดียวค่ะ
4. โดยเฉพาะอย่างยิ่งควรให้ความสำคัญกับการแบ่งปันแลกเปลี่ยนความรู้ (Contribution) ของประชาชนค่ะ เช่น hilight ประโยคเด่นของประชาชน เป็นต้น
5. ชี้แจงกันให้ชัดค่ะว่า ข้อมูลจากประชาชนได้นำใช้เป็น input ในด้านอะไร และเผยแพร่ผลลัพธ์ให้ประชาชนได้ทราบด้วยค่ะ

น่าสนุกนะคะ ถ้ามีให้วิธีการมีส่วนร่วมทางออนไลน์ของประชาชนมากกว่าวิธีการทำ Crowdsoucring อย่างที่ทำใน GotoKnow แต่อย่างไรก็ตามประชาชนควรได้เห็นประโยชน์และได้เห็นผลลัพธ์ด้วยค่ะ

รบกวนขอความเห็นจากทุกท่านด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย จันทวรรณ

เมื่อพูดถึงคำว่า รัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์ (e-Government) ดิฉันเชื่อว่าหลายๆ ท่านจะคิดถึงการให้บริการออนไลน์ของรัฐเป็นสิ่งแรกค่ะ ภาครัฐควรให้ความสำคัญกับการนำเอาบริการขั้นพื้นฐานที่ประชาชนต้องไปรับบริการมาอยู่บนออนไลน์ให้ได้มากที่สุดค่ะ

การจะทำรัฐบาลอิเล็กทรอนิกส์ น่าจะเริ่มที่บริการพื้นฐานทั้งหลายจะต้องนำมาเป็นบริการออนไลน์ให้หมดค่ะ และให้บริการได้อย่างสมบูรณ์ทางออนไลน์ค่ะ ไม่ใช่มีเว็บไซต์เพียงเพื่อขอแบบฟอร์มแล้วต้องไปแจ้งยื่นเรื่องต่อที่หน่วยบริการนะคะ

มีบริการอะไรอีกบ้างค่ะที่ทุกท่านอยากให้มีทางออนไลน์ ดิฉันคงคิดคนเดียวไม่หมดนะคะ

• จ่ายค่าสาธารณูปโภค
• ทำบัตรประชาชน
• แจ้งย้ายที่อยู่
• แจ้งเกิด แจ้งตาย
• จ่ายภาษี
• เสียค่าธรรมเนียมต่างๆ เช่น ค่าปรับ
• การจัดการบ้าน ที่ดิน รถ

รบกวนขอความเห็นจากทุกท่านด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย จันทวรรณ

ทักษะกำกับดูแลตนเองได้ (personal mastery) หรือวินัยในตน (self-discipline)  เป็นสุดยอดของทักษะทั้งปวง เป็นทักษะพื้นฐานเพื่อการดำรงชีวิตที่ดี ชีวิตที่พอเพียง    การศึกษาต้องปูพื้นฐานทักษะนี้ให้แก่เด็กทุกคน   ย้ำว่า แก่เด็กทุกคน

และย้ำว่า เป็นหน้าที่ของระบบการศึกษาที่เป็นทางการ ที่จะต้องรับผิดชอบปลูกฝังทักษะ หรือลักษณะนิสัยนี้ ให้แก่เด็กทุกคน    โดยผมเชื่อว่า ทำได้โดยวิธี “สอนแบบไม่สอน”

วิธีการที่แยบยลยิ่ง เล่าไว้ในหนังสือ ครูนอกกรอบกับห้องเรียนนอกแบบ

การที่เมื่อเด็กเข้าสู่วัยรุ่น แล้วบางคนเสียคน จากการติดเน็ต  ติดเกม  ติดยาเสพติด มั่วเซ็กส์ ตั้งครรภ์ ฯลฯ นั้น    เป็นดัชนีบอกความล้มเหลวย่อหย่อนของการศึกษา    เป็นผลจากความล้มเหลวสะสมทีละน้อยๆ ในเรื่องการพัฒนาทักษะการกำกับดูแลตนเองของเด็ก    ครูทุกคนที่เคยสอนเด็กที่เสียคนตอนวัยรุ่น ควรได้ตระหนัก ว่าการเสียคนของเด็กคนนั้น ตนมีส่วนรับผิดชอบด้วย    และควรนำมาเป็นเครื่อง กระตุ้นเตือนตนเอง ให้แสวงหาวิธีวางพื้นฐานทักษะกำกับดูแลตนเอง ให้หนักแน่นกว่านี้

นี่คือการสร้างภูมิคุ้มกัน ให้แก่ศิษย์ ให้อยู่ในสังคมสมัยใหม่ ที่เต็มไปด้วยอบายมุข ได้โดยไม่เข้าไปเกลือกกลั้ว   ในสมัยโบราณ ปราชญ์สอนว่า ทางอบาย ๔ ได้แก่ เป็นนักเลงหญิง  เป็นนักเลงสุรา  เป็นนักการพนัน  และ คบคนชั่วเป็นมิตร   หรือบางที่เราพูดกันว่า สุรา นารี พาชี กีฬาบัตร   คำสอนเหล่านี้ยังเป็นจริงในชีวิตสมัยใหม่   แต่มีทางเสื่อมอื่นๆ เพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย เช่นติดเกม  ติดเน็ต  บ้าสินค้าแบรนด์เนม ฯลฯ   เพราะสังคมสมัยใหม่ ได้พัฒนาตัวล่อตัวลวง เพื่อแสวงประโยชน์จากวัยรุ่นมากมาย และนับวันจะเพิ่มขึ้นทั้งชนิดของตัวล่อลวง และทั้งความรุนแรงหรือความแยบยลของการลวง    จนคนทั้งสังคมไม่รู้สึกว่าถูกลวง

การฝึกศิษย์ให้รู้เท่าทันสิ่งลวงหลอกเหล่านี้ เพื่อให้ควบคุมกำกับตนเองได้ ไม่ให้ติดกับ หรือตกเป็นเหยื่อ จึงต้องเอาเรื่องราวของการตกเป็นเหยื่อมาเป็นกรณีศึกษา ที่เรียกว่า CBL (Case-Based Learning)   รวมทั้งการเรียนรู้ทักษะเชิงซ้อนจากการทำงาน หรือทำโครงการชนิดต้องดำเนินการระยะยาว ตามแนวทางของครูเรฟ ในหนังสือ ครูนอกกรอบกับห้องเรียนนอกแบบ

อาจฝึกนักเรียน ด้วยวิธีกระตุ้น Executive function ในสมอง ด้วยวิธีการตาม บันทึกนี้

วิจารณ์ พานิช

๒๓ ส.ค. ๕๖

ระหว่างนั่งรถยนต์ไป อ. บ้านแหลม  จ. เพชรบุรี

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

รองอธิการบดีมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ผศ. สมปอง ทองผ่อง มอบหนังสือ เสียงของความหวัง : เรื่องเล่าผู้หญิงเพื่อกระบวนการสันติภาพ “ชายแดนใต้” ๑ เล่ม เมื่อวันที่ ๒๙ ส.ค. ๕๖   ในการประชุมสภาวิทยาเขตปัตตานีครั้งแรก

ผมเอามานอนอ่านที่โรงแรมที่หาดใหญ่ แล้วบอกตนเองว่า นี่คือบทเรียนของความซับซ้อนของสังคม   ที่การศึกษาไทยต้องส่งเสริมให้ผู้คนเรียนรู้ และรู้จัก สภาพความเป็นจริงแบบนี้ ให้จงได้

การศึกษาต้องไม่หยุดอยู่แค่เรียนสิ่งที่ชัดเจน  สิ่งที่ผู้คนเห็นพ้องกันหมด แต่จะต้องเลยไปสู่สิ่งที่มองได้หลายแง่หลายมุม หลายมิติ   ที่คนเราตีความแตกต่างกัน   คนเราต้องเรียนรู้ความเป็นจริงนี้ และยอมรับสภาพไม่เห็นพ้องเช่นนี้ จะยิ่งดี หากได้ฝึกฝนจนไม่เพียงยอมรับ   แต่ไปไกลถึง “เคารพ” คนที่เคารพความคิดเห็น และความเชื่อ ที่แตกต่างของคนอื่นเป็น   จะมีชีวิตที่ดี   ผมคิดถึงคำว่า “จาคะ” ในทางพุทธ ซึ่งแปลว่าการให้   การให้ที่ประเสริฐที่สุดอย่างหนึ่ง คือให้ความเคารพ ยอมรับ นับถือ   แม้เขาจะแตกต่างจากเรา

การฟัง ถือเป็นการให้ และการแสดงความเคารพอย่างหนึ่ง

ในสังคมที่เต็มไปด้วยความรุนแรงอย่างในสามจังหวัด ชายแดนใต้   มี “ความจริง” ที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง หากไม่ “ฟัง” ให้ “ได้ยิน” ในระดับเข้าถึง “สิ่งที่ไม่ได้พูด” (ในกรณีนี้คือ สิ่งที่ไม่ได้เขียน) เราก็จะไม่สามารถเข้าถึง “ความจริง” นี้ได้

หนังสือเล่มนี้ กลายเป็นบทเรียน หรือแบบฝึกหัด ฝึกเข้าถึงความจริงที่ซับซ้อน ของผม และเรื่องเล่าหลายเรื่อง ให้ความสะเทือนใจอย่างยิ่ง    สะท้อนสภาพสังคมที่ไม่เป็นธรรม สังคมแห่งความระแวง สังคมแห่งการใช้อำนาจที่ไม่เป็นธรรม ของเจ้าหน้าที่รัฐในบางเหตุการณ์ตามเรื่องเล่า   และสะท้อนภาพของความไม่เข้าใจความเดือดร้อนแสนสาหัสของประชาชน บางคนที่ถูกกระทำโดยอำนาจรัฐ ส่วนที่ไม่เป็นธรรม ไม่เข้าใจ ไม่สนใจความเดือดร้อนของชาวบ้านตัวเล็กๆ ที่ดิ้นรนเพื่อความเป็นอยู่ของตน

วิจารณ์ พานิช

๓๑ ส.ค. ๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich